Η μέρα τόσο γεμάτη και εντυπωσιακή όπου έλεγες πως ζούσες ένα όνειρο.Πρωινά απίστευτα μαγικά με τη φρεσκαδούρα σύντροφο για ότι αποφάσιζες να γευτείς.
Ακολουθούσαν ευχάριστες στιγμές και οι μυρωδιές της φύσης σε καλούσαν να τις απολαύσεις από κοντά..μπλε σε ούλες τις αποχρώσεις μπρος στα ποδάρια σου… και ο Μύρτος αχ! εφκειός ο αφέντης, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, μόλις 10 μινούτα διαδρομή και η απόλαυση έπαιρνε χρώμα τιρκουάζ!
Ένα τοπίο ειδυλλιακό, ξεχωριστό τολμηρό, αποκαλυπτικό στο δημιούργημα του πλάστη, τόσο μαγικό που τα μάτια ρουφούσαν και τα λόγια σκάλωναν μπρος τη θέα του.
Ηχώ γιομάτη από ζωή, έντονη,αυταρχική, μελωδική που τίποτις δεν ήθελες να σε διακόψει από δαύτη και οι πρώτες φωτογραφίες, η μια κοντά στην άλλη σαν να ήθελες να ρουφήξεις ούλη τη παραλία.
Μελωδίες από ήχους κουδουνιών και παρουσίες πιστές, πάντα εκεί να χαρίζουν στο τοπίο μια άλλη νότα, εκείνης του φύλακα του τοπίου που συγκλονίζει.
Μετά ακολουθούσε η διαδρομή προς την παραλία, με βήματα γοργά επιλάλαες για την απόλαυση βγάζοντας από επάνω σου ότι ένιωθες πληκτικό εφκείνη την ώρα, με ένα γρήγορο σάρτο εβρισκόσουνα μες τα νερά, εφκείνα τα μοναδικά νερά του Μύρτου …και αν το τσαγανό σου το έλεε και η ψυχή σου ετράβαε εφκειά τα πελώρια κύματα, τότες ζούσες τον Μύρτο σε ούλη του τη χάρη!!!
Φωτογραφία Simona Negrini
Λίγα βήματα παραπέρα ο βράχος που αθόρυβα αφέθηκε στην αγκαλιά της θάλασσας και εγίνηκε μια μικρή σπηλιά όπου γεύεσαι εντυπωσιασμένος. Ο Μύρτος όμως ήταν σταθμός δίχως μέτρο, υπήρχαν και οι μέρες όπου ετράβαες δια θαλάσσης από Αγ. Κυριακή, μια στάση στη σπηλιά στο Γιαννήσκάρη, έτσι για να νοιώσεις το θαύμα της φύσης και να κάμεις και μια βουτιά έδεκει μέσα όπου η ηχώ από το κύμα και τα κουπιά ήτουνε συναρπαστική.
Τόμου ετέλειωνες από έδεκει ετράβαες για το Μύρτο και μόλις το σκάφος έστριβε με προορισμό την παραλία, ούλη η μαγεία του ομπρός σου…τι χρώμα… τι τοπίο… ένα πέταλο μια τεράστια αγκαλιά !!!
Ακολουθούσαν λίγα μινούτα και η ευτυχία ήτουνε έδεκει σαρτένοντας μες τα νερά του, σαν ευλογία, κολυμπούσες μαγεμένος και ένιωθες τριπλά ευτυχισμένος όταν εξάπλωνες απας στα άσπρα γουλιά του.
Φωτογραφία Sharon Glam Ma Webster
Εσήκωνες το τσερβέλο, τίραες το τοπίο και αφηνόσουν ανάμεσα στην ηχώ της θάλασσας και των τζιτζικιώνε, η ευτυχία ήταν έδεκει, δίπλα σου, μέσαθέ σου, στα μάτια σου, στα αυτιά σου, σαν τα ονείρατα που κρατούν μόλις μια ανάσα για να ζήσουν για πάντα στις πιο όμορφες αναμνήσεις σου!!!
Σταματία Βιτσεντζάτου
