Γράφει ο Σπύρος Αλεβιζόπουλος
Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα ντενεκεδάκι (πλαστικό) στο Νοσοκομείο. …
Το καημένο, αφού το άδειασαν το πέταξαν σε μια γωνιά μέσα στην αποθήκη και κανένας δεν του έδινε σημασία.
Μια μέρα, μια γυναίκα, που, ξέρετε, φοράει άσπρη ποδιά και γυρνάει με μια σφουγγαρίστρα μέσα στο Νοσοκομείο.
Το πήρε και το έβαλε μπροστά σε μια πόρτα.
Τώρα, εδώ τι θα κάνω, σκέφτηκε το ντενεκεδάκι.
Που να φανταστεί το καημένο ότι κρατούσε ανοιχτά κοτζάμ πόρτα.
Κι έκανε να φύγει, αλλά ξαφνικά του ήρθε η πόρτα πάνω του με φόρα και κόντεψε να το διαλύσει.
Ήρθε πάλι εκείνη η γυναίκα με την άσπρη ποδιά μπροστά της και το πήρε και το έβαλε πάλι μπροστά στην πόρτα.
Πέρασαν χρόνοι και καιροί, καλοκαίρια και χειμώνες το ντενεκεδάκι (το πλαστικό) συνήθισε τόσο πολύ, που αισθάνονταν ένα με τους ανθρώπους που κάθονταν απέναντι και το έβλεπαν, σαν να ήθελαν να του μιλήσουν.
Αλλά, έβγαινε μια κοπέλα και τους έδινε ένα μεγάλο φάκελο κι έφευγαν.
Το ντενεκεδάκι όμως ήταν πλαστικό και φοβόνταν ότι θα διαλυθεί κάποια μέρα με μια κλωτσιά.
Όμως τόσα χρόνια στη θέση αυτή, είχε ένα παράπονο
Κανείς πια δεν του έδινε σημασία,
Αφού το συνήθισαν τόσο πολύ.
Κάπου κάπου έκλαιγε το καημένο το ντενεκεδάκι (το πλαστικό).
Αναδημοσίευση από www.kefalonianews.gr
