Προς το παρόν όσα ανακοινώθηκαν δεν αλλάζουν πρακτικά κάτι.
Αν είσαι ένας απ΄αυτούς που σεβάστηκαν την έννοια της καραντίνας αυτές τις δέκα ημέρες και δεν έκαναν άσκοπες μετακινήσεις, τότε το πιο πιθανό είναι πως αυτή η απαγόρευση κυκλοφορίας δεν θα σε επηρεάσει πέρα από τη συμπλήρωση της φόρμας.
Είναι σαν εκείνες τις σοβαρές σχέσεις που είχες στη ζωή σου, που απέφευγες όμως να τις αποκαλέσεις έτσι, γιατί σε ενοχλούσε η ταμπέλα, μέχρι που η κοπέλα ή ο φίλος σου σου έθεσαν το ερώτημα “πού πάει αυτή η σχέση;” και σε έλουσε κρύος ιδρώτας. Κι ενώ όλα πήγαιναν καλά και τα διαχειριζόσουν, η ταμπελίτσα σου προκάλεσε πανικό και τα διέλυσες υποσυνείδητα μόνος/η σου.
Ε, κάπως έτσι μοιάζει σε αυτή την πρώτη ανάγνωση και η απαγόρευση κυκλοφορίας που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός. Το πρόβλημα εδώ όμως δεν είσαι εσύ που αποτέλεσες υπόδειγμα πολίτη που σέβεται τους συμπολίτες του. Το πρόβλημα είναι σε αυτούς που πουλούσαν μαγκιά και αέρα επανάστασης, οι οποίοι πρακτικά επίσης δεν πολυπεριορίζονται. Ίσως όμως αυτή η ταμπέλα που έβαλε ο πρωθυπουργός να τους κάνει πιο συνετούς και να τους δημιουργήσει ένα αίσθημα σεβασμού-φόβου, μπας και αποφασίσουν να μην πηγαίνουν για περατζάδες και παγωτό στην παραλιακή της Θεσσαλονίκης ή στον Φλοίβο, ή εκδρομούλες στο Ναύπλιο.
Στα μέτρα που ανακοινώθηκαν και θα τεθούν σε ισχύ, υπάρχουν δύο σημεία που θα αποδειχτεί ότι πρέπει να επανεξεταστούν.
Το πρώτο είναι το ζήτημα του προστίμου σε επίπεδο παραβίασης. Τα 150 ευρώ μοιάζουν ένα ποσό που δεν μπορεί να βάλει στοπ σε αυτόν που ούτως ή άλλως αδιαφορούσε και σίγουρα θα πρέπει να γίνει πολύ μεγαλύτερο, ίσως και τετραψήφιου αριθμού, ώστε να δοθεί ακόμα περισσότερο ο τόνος πως μπροστά σε ζητήματα δημόσιας υγείας, τίποτα δεν μπαίνει προτεραιότητα. Επίσης, θα ήταν πολύ σημαντικό αν τα οποιαδήποτε πρόστιμα προκύψουν διοχετευθούν ως πρόσθετη οικονομική στήριξη σε όσους πλήττονται.
Και με το “πλήττονται” δεν εννοούμε μόνο όσους δεν δουλεύουν, αλλά πολύ περισσότερο όσους δουλεύουν υπεράνθρωπα, όπως οι άνθρωποι στην υγεία και στα σούπερ μάρκετ και τα φαρμακεία που έχουν ξεχάσει τι σημαίνει ρεπό.
Το δεύτερο ζήτημα έχει να κάνει με τον συνολικό αριθμό των εξόδων που μπορεί να έχει ο καθένας μέσα στην ημέρα. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να καθοριστεί. Να υπάρξει δηλαδή ένας περιορισμός στις φόρμες που μπορεί να υποβάλλει ο καθένας, κάτι που θα είναι περίπλοκο στην αρχή, αφού πολλοί έχουν ίδιο όνομα κι επώνυμο, έλεγχος με αριθμό κινητού θα οδηγήσει κάποιους να “πουλάνε στη μαύρη αγορά” τις εξόδους τους και πολλά άλλα παραθυράκια που σίγουρα μπορούν να βρουν οι επιτήδειοι.
Είναι πάντως αναγκαίο να οριστεί ένα ανώτατο όριο βασισμένο στη λογική, γιατί ακόμα κι αν δεχτούμε πως θα υπάρξει ένας μεγαλύτερος σωφρονισμός στο ξεκίνημα, μετά από λίγες ημέρες θα είναι σαν να μην έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικά.
Φυσικά, εμείς που τα γράφουμε αυτά είμαστε σαν τον απλό φίλαθλο. Δε γνωρίζουμε όσα γνωρίζει ο προπονητής. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να λειτουργούμε σαν να έχει ο καθένας μας στα χέρια του τις τύχες της χώρας ως προς τον κορωνοϊό, να τονίζουμε τα λάθη, αλλά με καλή πίστη, να μην δημιουργούμε ρήγματα στην κοινωνική συνοχή, γιατί αυτή τη στιγμή είναι το πιο αχρείαστο, και να γινόμαστε όσο μπορούμε στήριγμα για όσους βρίσκονται στα χαρακώματα, όσο εμείς είμαστε σε ζώνη ασφαλείας.
Υ.Γ. Κάπως θα πρέπει να βρεθούν λύσεις για τους ανθρώπους που είναι αναγκασμένοι να πηγαίνουν στη δουλειά τους και δη σε αποστάσεις που δεν μπορούν να καλυφθούν με πόδια, οπότε αναγκάζονται να ρισκάρουν με την παρουσία τους στα μέσα ή να πάρουν ταξί που αποτελεί ένα δυσβάσταχτο κόστος. Δεν ξέρουμε το πώς θα γίνει αυτό κι αν επαφίεται μόνο στην κυβέρνηση ή μόνο στον εκάστορε εργοδότη. Πρέπει πάντως κάτι να γίνει. Και το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε όσοι έχουμε δημόσιο λόγο και μια απήχηση, είναι να το αναφέρουμε, να το αναδείξουμε, με την ψευδαίσθηση, αν θέλετε, πως θα δημιουργήσει έστω μια κάποια παρηγοριά.
Πηγή: menshouse.gr
