Με ερώτηση που κατέθεσε υπόψη του αρμόδιου υπουργού Οικονομικών, Χρήστου Σταϊκούρα, ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Μάξιμος Χαρακόπουλος, ζητεί να εξεταστεί το ενδεχόμενο ευνοϊκής ρύθμισης δανείων που έχουν λάβει περίπου 180.000 δημόσιοι υπάλληλοι από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων.
Τονίζει, δε, ότι το πρόβλημα υφίσταται διότι τα επιτόκια του ΤΠΔ κυμαίνονται κατά μέσο όσο στο 4-4,5%, την ίδια ώρα που οι τράπεζες τα έχουν μειώσει σε αρκετές περιπτώσεις κάτω από 3%.
Επιπλέον αναφέρει ότι η μόνη μέριμνα που έχει ληφθεί για τους συγκεκριμένους δανειολήπτες είναι η επιβράβευση όσων είναι συνεπείς στις καταβολές των δόσεων με την επιστροφή του 1% τον καταβληθέντων τόκων μεσοσταθμικά.
Καλά και άγια όσα υποστηρίζει ο κύριος Χαρακόπουλος. Καλές και άγιες, επίσης, οι προθέσεις του για προστασία των δημοσίων υπαλλήλων. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, έρχεται αβίαστα το ερώτημα. Γιατί αυτή η ευαισθησία να είναι επιλεκτική και να περιορίζεται στους εργαζόμενους του δημοσίου τομέα;
Το ότι οι τράπεζες ρίχνουν τα επιτόκια δανεισμού σε μια εποχή χαμηλού πληθωρισμού είναι μόνο ένα μέρος τητηςλήθειας. Το βολικό στη συγκεκριμένη περίπτωση. Το υπόλοιπο (και μεγαλύτερο μέρος της) δείχνει μια διαφορετική πολιτική από την πλευρά των τραπεζών η οποία έχει δημιουργηθεί από το ευνοϊκό περιβάλλον που φτιάχτηκε μέσα από το ίδιο κοινοβούλιο στο οποίο κατέθεσε την ερώτησή του ο βουλευτής της Ν.Δ.
Είναι η πολιτική της παραχώρησης απαιτήσεων σε εισπρακτικές, της μεταβίβασης απαιτήσεων σε ξένα funds, της μη προστασίας της πρώτης κατοικίας, των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών. Και για όλα τα παραπάνω που βαραίνουν συμπολίτες μας (δηλαδή τους ανθρώπους για τα συμφέροντα των οποίων υποτίθεται δουλεύουν οι πολιτικοί μας) δεν έχει ακουστεί σε κορυφαίο επίπεδο ούτε κιχ…
Πηγή: menshouse.gr
