Τα στέκια, οι συνήθειες και ο τρόπος ζωής των φοιτητών
Σε μία Πάτρα μακρινών και περασμένων δεκαετιών μας ταξιδεύει μία ομάδα στο facebook που σκοπό έχει να φέρει σε επαφή όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους που σπούδασαν πριν πολλά χρόνια. στο Πανεπιστήμιο Πατρών.
Να σημειώσουμε ότι το thebest.gr είχε «προσέξει» τη συγκεκριμένη σελίδα όταν αριθμούσε μόλις 130 μέλη. Ωστόσο μετά το δημοσίευμα του, η σελίδα, μέσα σε 20 μέρες, έχει μεγαλώσει πολύ και έχει φτάσει πλέον τα 4.000 μέλη. Τα στέκια, οι συνήθειες, ο τρόπος ζωής αλλά και σημαντικά μεταγενέστερα γεγονότα της δεκαετίας του ’90 (όπως η δολοφονία Τεμπονέρα) «ξεπηδούν» μέσα από τις γραμμές που μοιράζονται τα μέλη της σελίδας Πάτρα: Τα φοιτητικά μας χρόνια.
«Η πιτσαρία στην πλατεία Όλγας, δεν είχε όνομα, λέγανε πάμε στην πιτσαρία και ξέραμε όλοι τι εννοούσαν. Και μακαρονάδες, αλλά σαν την πίτσα εκεί δεν υπήρχε πουθενά. Και φοιτητικές τιμές, για να ξαναπάμε. Τέλη δεκαετίας ογδόντα- αρχές ενενήντα» γράφει η Κατερίνα Τσίρου.
«Πίσω από το Παράρτημα, απέναντι από την αφετηρία του 6 που πήγαινε στο Πανεπιστήμιο, υπήρχε ένα εστιατόριο (Σπαλιάρας) με τα πιο λαδερά φαγητά που έχω φάει και δει ποτέ, αλλά πολύ φτηνό και με τεράστιες μερίδες… Θυμάμαι τον συμφοιτητή μου Γιώργο από την Κόρινθο που έλεγε “Σπαλιάρας” με μια έκφραση αηδίας» αναφέρει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου.
«Τι να πρωτοθυμηθώ!! Έπαυλη εις το ΡΙΟΝ, UTOPIA στην Αγίου Ανδρέου, banana στην πλατεία Γερμανού, Συνεργείο στα Ψηλά Αλώνια, Faggoto στη Γεροκωστοπούλου όπου άκουγα τους παίδες εν τάξει πριν γίνουν γνωστοί, tortuga στο κολυμβητήριο, MAMOS με το πελώριο δέντρο στην μέση της αυλής, Memphis κάπου αριστερά της Γεροκωστοπούλου ανεβαίνοντας, και ένα απίστευτο rockabilly bar στη γωνία απέναντι από το Αρχαίο Ωδείο δίπλα στη banana που δεν θυμάμαι το όνομα του.
Επίσης FRISBEE καλοκαιρινό απίστευτο μαγαζί στο ΡΙΟ, φυσικά ARENA στη Φιλοποίμενος, ΤΑΜ ΤΟΥΜ στον Άγιο Βασίλειο, Parau, parau, Pinup και corner στα Ψηλά Αλώνια για καφέ, multi culti απέναντι από το συνεργείο, KALKUTA καλοκαιρινό στον Πελεκάνο, Μεσόγειος εστιατόριο πριν το ΡΙΟ απίστευτο, Καραβίτης και το διπλανό του μέσα στη στοά, ΙΟΝΙΟ στο κολυμβητήριο στο τέρμα του δρόμου αν θυμάμαι καλά το όνομα του, Στροφηλιά για κρασί και jazz bar ΝΟΤΟΣ απέναντι… Ένα απίθανο φινετσάτο εστιατόριο το FORUM στην Ερμού αλλά και Κουκούτσης στο ΡΙΟ μετά το πανεπιστήμιο και Κρητικός στην τριών ναυάρχων όπου τρώγαμε σχεδόν κάθε βράδυ. Υπέροχη πόλη η Πάτρα!» λέει ο Θανάσης Τζαβέλλας.
«Θυμάμαι το Οίσημο, το μπιστρό στο τέρμα Γεροκωστοπούλου πριν τα σκαλιά… Πιο κυριλέ έξοδος, από τις φορές που δεν βγαίναμε εντελώς χύμα» γράφει ο Ιωάννης Ζεβγολατάκος.
Ο Γιώργος Βεναρδής Θυμάται το ροκ μπαράκι ”Περίπου’‘ στον πρώτο όροφο νεοκλασσικού στην Αράτου και Αγίου Ανδρέου. « Μου είχε κάνει εντύπωση το ντεκόρ με αλεξίπτωτο στην οροφή! 1992-1997» λέει.
«1986 νομίζω, και υπαίθρια συναυλία των Blues Gang του Ηλία Ζάικου στην πλατεία Όλγας. Ακούγαμε και δεν πιστεύαμε πως ήταν Έλληνες. Σαν να είχαν έρθει από Λουιζιάνα, Μισισιπή, Τενεσί, Μέμφις» λέει ο Δημήτρης Σπυρόπουλος
«Η Πάτρα δεν ήταν απλά η πόλη με τα πολλά σκορπισμένα ουζερί της, αλλά κυρίως για το κάτι διαφορετικό που προσπαθούσε να δώσει το καθένα. Ήταν τότε μια κλασσική εργατούπολη με πολλές βιομηχανίες και βιοτεχνίες. Διαμόρφωνε μια αλλιώτικη συμπεριφορά στα λαϊκά στέκια της. Δεν ξέρω τώρα πως είναι» γράφει ο Μιχαήλ Γαλουζής.
«Θυμάμαι την Utopia στα καλύτερά της (1984-1985) με DJ τον ιταλό Nicola και τον Στέλιο Αποστολόπουλο (στο ξεκίνημά του). Ισως από τις καλύτερες disco σε πανελλήνιο επίπεδο εκείνη την εποχή!» λέει ο Σάκης Πανταζής.
«Το 1981 – 1982 υπήρχε ένα καφέ – μπαρ με το όνομα Tarantula στην Αράτου – μπορεί να ήταν και στην Ζαΐμη – κάπου ανάμεσα σε Μαιζώνος και Κορίνθου ή Κορίνθου και Κανακάρη (δεν θυμάμαι καλά την θέση του). Έβαζε φοβερή ροκ μουσική» θυμάται η Αγγελική Αναστασοπούλου.
«Στα Ψηλά Αλώνια, όπως μπαίνουμε από Γούναρη στο αριστερό κάτω μέρος της πλατείας, υπήρχε ένα καφενείο που μαζί με τις μπύρες σέρβιρε και μιά υπερ-χορταστική ποικιλία. Ειδικά όταν καλοκαίριαζε, βραδάκι, ήταν σχεδόν μαγικά και κυρίως, γιά άφραγκους φοιτητές, χορταστικά» θυμάται ο Γιάννης Χαλκίδης.
«Στην Καραϊσκάκη, μπορεί και στην Κανακάρη, υπήρχε ένα μαγαζάκι, απ’ αυτά που λέγαμε pub, ονόματι La Luna. Όπου, πίνοντας βότκες, ακούγαμε ξένες κι ελληνικές ροκ μουσικές, κι αφού αργά πια έπαιζαν όλα του Πουλικάκου και του Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ και μερικά των Φατμέ και των Κατσιμιχαίων, τελικά μας ΄έδιωχναν΄ με το Ρίτα Ριτάκι» λέει η Ζωή Κοταντούλα.
«Σινε-Ομόνοια- Κινηματογραφική λέσχη. Εκεί είχαμε δει τις πιο γαμάτες ταινίες. Πεταλούδας, Ταξιτζής, Καμπαρέ, Νονός, Αδέσποτα σκυλιά, Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος, Για μια χούφτα δολάρια, Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι, κλπ, κλπ.
Στο “Some like it hot” για παράδειγμα, να τραντάζεται από τα γέλια, ένας ασφυκτικά γεμάτος κινηματογράφος. Τόσο ασφυκτικά που γέμιζαν και οι διάδρομοι ανάμεσα στα καθίσματα από φοιτητές που κάθονταν οκλαδόν. (Γεωλογικό 1983-1987)» αναπολεί ο Δημήτρης Σπυρόπουλος.
«Τέλος ογδόντα, αρχή ενενήντα λειτούργησε κινηματογραφική λέσχη στη Γούναρη, λίγο πιο πάνω από τον ΟΤΕ. Δεν θυμάμαι το όνομα του κινηματογράφου αλλά ήταν αυτός στη δεξιά πλευρά της οδού καθώς ανεβαίναμε. Τα πρώτα χρόνια μυηθήκαμε στα “βασικά” για σινεφίλ. Φτερά του έρωτα, west side story, λιμάνι της αγωνίας, Betty blue, ίσως κάποιο δείγμα από Χίτσκοκ. Τα επόμενα χρόνια, όμως, το γύρισε σε πιο “βαριά” θεματολογία με ταινίες από Ιράν, Ινδία και στους “τελικούς” έμειναν μόνο οι πολύ ψαγμένοι (είτε επί της ουσίας είτε κατά δήλωσή τους)!» λέει ο Βασίλης Γκαγκάνης.
«’90-“94. Λοιπόν ποιος θυμάται τον Σπαλιάρα με μαγειρευτά ψηλά στην Κολοκοτρώνη, τον Κρητικό με υπέροχο σουβλάκι στην Τριών Ναυάρχων και την Πιάτσα για μετά την έξοδο για ποτό; Καλά το Τουίτι για σάντουιτς και θυμάμαι ακόμα μια φοβερή πιτσαρία Κεμπέκ κάπου έξω που πηγαίναμε με ταξί…» λέει η Δήμητρα Σολακουδη.
«Η ανθρωπότητα είχε πατήσει προ πολλού στο φεγγάρι και για εμάς ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσουμε με τους δικούς μας ήταν το ταχυδρομείο. Υπήρχε βέβαια ο ΟΤΕ στη Γούναρη αλλά έπρεπε δύο προϋποθέσεις να ισχύουν. 1. Να είχαν τηλέφωνο οι δικοί σου (λίγο δύσκολο για την εποχή) 2. Να είχες το Θεό βοηθό για να μπορέσεις να μπείς στους αρχαίους ξύλινους τηλεφωνικούς θαλάμους (καλύτερα να έπαιζες λαχείο, περισσότερες πιθανότητες θα είχες). Κι ύστερα μιλάμε για δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά μας σήμερα…1982….1986» λέει ο Ιωάννης Ράλλης.
«θα πρέπει να πούμε και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Θάνο Μικρούτσικο που έστησε το Διεθνές Φεστιβάλ της Πάτρας από το 1983. Τι να πρωτο θυμηθείς τον Ravi Shankar; τον μεγάλο Keith Jarrett που σταμάταγε όταν χτυπουσε το ρολόι του Παντοκράτορα, τον Μάνο Χατζιδάκη που όποτε τολμουσε κάποιος να σιγοτραγουδήσει τραγούδια του, σταμάταγε την συναυλία έφευγε και μετά ξαναγύριζε. Βέβαια για τις “παραξενιές” του αυτές μας έλεγε ότι ήταν “παράξενος” και ότι αφού επιλέξαμε να πάμε να τον δούμε θα πρέπει να σεβαστούμε τους όρους του. Η πιό μεγάλη παραξενιά του φεστιβάλ ήταν ότι δεν επιτρέπονταν τα μικρά παιδιά. Και τόσους άλλους καλλιτέχνες που δύσκολα θα τους βλέπαμε» γράφει ο Κώστας Σταματάκης.
35 χρόνια πριν 1986 …πλατεία Αγ. Σοφίας …Πατρινό καρναβάλι- Πασχάλης Στανιος
«Απόκριες 1989. (4ο Έτος Χημ. Μηχ.) Χρωστούσα Μεταλλογνωσία (3ου Έτους). Η εξέταση του μαθήματος είχε αναβληθεί στην εξεταστική του Φεβρουαρίου, διότι γίνονταν κάτι “επικές” απεργίες της ΔΕΗ και την ημέρα του διαγωνίσματος δεν είχε ρεύμα στα ΑΠ. Έτσι η εξέταση του μαθήματος είχε μεταφερθεί για την Πέμπτη μετά την τελευταία αποκριά. Όλοι γλεντούσαν στην καρναβαλική Πάτρα κι εγώ έπρεπε να διαβάζω Μεταλλογνωσία. Όμως ένα παρτάκι το κάναμε. Το σπίτι είναι (μάλλον) των Βούλγαρου και Μπαχ» γράφει ο Γιωργος κουφάκος που μοιράστηκε την παρακάτω φωτογραφία.
«Όταν έμπαινε το μηνιάτικο και αφού κάναμε μια καλή ανάληψη από ΕΘΝΙΚΗ στο Σταθμό, το βράδυ πηγαίναμε στο “ακριβό” ΑΘΩΣ-ΠΟΡΘΟΣ-ΑΡΑΜΗΣ, Ψηλά Αλώνια» λέει ο Αλέξης Βασιλείου.
«Σεπτέμβριος του 1991 στο 2ο όροφο Αλαμάνας και Γκότση… Το παλιό Αρσάκειο φαινόταν καθαρά… Τα έπιπλα από το “Απλό”… Το σπίτι σημείο συνάντησης για χρόνια… Μία εβδομάδα πριν αρχίσουν τα μαθήματα, πάλευα να μάθω την πόλη… Η θάλασσα ήταν σημείο ορισμού στο αχαρτογράφητο περπάτημα για να μην χαθώ… Από Καραϊσκάκη μέχρι Αγίου Ανδρέα και όλες τις κάθετες οδούς… Από Σαχτούρη μέχρι Πέντε Πηγαδίων… Και ψιλοέβρεχε συνεχώς… Βρήκα και τη στάση του “6” στην Κορίνθου κοντά στο σπίτι… Ζωγράφισα ένα χάρτη γρήγορα…
Αργότερα ανακάλυψα τη Γούναρη και περπάτησα τη Γερμανού… Βραχνέικα ένα χρόνο αργότερα…Τον χάρτη που έφτιαξα τον έδωσα σε έναν Κρητικό συμφοιτητή που γνώρισα πρώτη μέρα στη σχολή… 18 χρονών παιδιά… Είμαστε ακόμη φίλοι… 30 χρόνια μετά…
Θυμάμαι τους ανθρώπους που πήγαιναν τα σκουπίδια τους στον κάδο… Τα πετούσαν από μακρυά στους κάδους και απορούσα γιατί… Όταν πλησίασα τους κάδους για πρώτη φορά είδα το μέγεθος των αρουραίων και κατάλαβα…
Στα τέλη κάθε μήνα που τα οικονομικά ήταν χάλια και είχαμε χρήματα μόνο για τσιγάρα, ανεβαίναμε τα σκαλιά της Αγίου Νικολάου με μπιτόνια στα χέρια για να φτάσουμε να τα γεμίσουμε στη βρύση του υδραγωγείου, απέναντι από τις “Μουριές”, αν θυμάμαι καλά… Κάθε φορά που γυρνούσα Πάτρα από το χωριό μου άνοιγα τις βρύσες και τις άφηνα να τρέχουν για να φύγει πρώτα η λάσπη… Και μετά καθάρισμα… Και αποφεύγαμε να αδειάσουμε τα τασάκια το βράδυ μήπως και κάποια γόπα καπνίζεται το πρωί… Απλά αναπολώ…» γράφει ο Περίανδρος Μάνθος.
«Τα λεγόμενα φοιτητικά εστιατόρια στην Πάτρα (1986-1991) δεν ήταν κάτι που αναπολεί κάποιος για τις γεύσεις τους…υπήρχαν ωστόσο ορισμένες εξαιρέσεις όπου το επίπεδο ήταν σχετικά αξιοπρεπές…θυμάμαι: το Αχίλλειον στην Παντανάσσης το μοναδικό με ανεκτό περιβάλλον, μέτρια προς απαράδεκτα τα περισσότερα πιάτα και έναν μάγειρα/σερβιτόρο (με σκούφο και μουστάκι) που περίπου έβριζε τους φοιτητές, πελάτες αν δεν ήταν στα κέφια του…ο Κώστας στη Γούναρη στο ύψος των Ψηλών Αλωνιων, σχετικά ανεκτός γευστικά…το Elysee (όχι το σκυλάδικο…) κάπου κοντά στα ΚΤΕΛ, όπου είχα εντυπωσιαστεί όταν διαπίστωσα ότι χρέωνε έξτρα το λάδι (!) στη φέτα….το Express κοντά στην αφετηρία του 6…ένα εστιατόριο δίπλα στη λέσχη του ΠΑΟΚ στην πλατεία Ομονοίας (το λέγαμε ΠΑΟΚ), όπου πηγαίναμε όταν είμαστε στη γειτονιά του φίλου μας του Σωτήρη…οι Δίδυμοι στην Αγία Σοφία, που ήταν πιο τίμιο και αξιοπρεπές απ’ όλα, μερικά πιάτα ήταν πραγματικά νόστιμα και η εξυπηρέτηση οικογενειακή…τέλος υπήρχε το Ντόναλντ σε μία κάθετο στην πλατεία Όλγας, όπου πράγματι το φαγητό δεν ήταν…φαγητό, ένας φίλος από την παρέα, ακόμη ισχυρίζεται ότι είχε βρει βάτραχο (!) στο πιάτο του…» λέει ο Μανώλης Γιαμπουράς.
«Δεν θυμάμαι καλά ίσως ήταν μεταγενέστερα -τέλη δεκαετίας 80- ένα μπαράκι στις σκάλες Γεροκωστοπούλου αριστερά ανεβαίνοντας. Ήταν ένα σπιτάκι νάνων ουσιαστικά τα πάντα σε μικρογραφίες καρέκλες, πάγκοι, διακοσμητικά. Πολύ ζέστη ατμόσφαιρα και καλή rock μουσική. Νομίζω το έλεγαν Naja» λέει ο Γρηγορης Μπιθελής.
«Θυμάμαι πως κάθε βράδυ μετά από ξενύχτι, πηγαίναμε για παγωτό ακόμη και μέσα στο χειμώνα σ’ ένα μαγαζί,που είχε απίθανες γεύσεις….αν θυμάμαι καλά στο Igloo…. εποχές 1987-1992….» γράφει η Πόπη Μπουραντά.
«DISCO UTOPIA 1983. Την εποχή που στην Πάτρα μετά τις 10 το βράδυ κυκλοφορούσαν τα 3Φ ( Φοιτητές, Φαντάροι, Φαντάσματα) ξεκίνησε στην νυχτερινή Πάτρα η Disco Utopia το 1982 με ένα από τους πολύ καλούς DJ της εποχής, τον dj Frank (για όσους θυμούνται). Ατελείωτες ώρες χορού. “Είσοδο” ειχε μόνο το Σάββατο, τις υπόλοιπες μέρες, με οικονομία, το ποτάκι μας. Αξεχαστη disco, αξέχαστες ώρες χορού. Μηχανολόγοι 1980 -1985» λέει ο Στράτος Τατάκης,
«Θυμάμαι την Οπερα στη Σαχτουρη, πηγαίναμε συχνά, επίσης ωδείο πάνω από την Γεροκωστόπουλου ,faggoto και σε 2-3 ακόμα στη Γεροκωστοπούλου.. Αρένα φυσικά και επίσης καλοκαιρινό συνεργείο κ.λπ. Εγώ πήγαινα και στο χειμερινό! Φυσικά δεν μπορώ ούτε και γω να θυμάμαι όλα τα μαγαζιά ,πηγαίναμε σε αυτά που συνήθως σύχναζαν φοιτητές! Πάντως όντως αξέχαστα χρονια πάντως οι πιο περίεργες φάσεις μας έτυχαν στην Όπερα….» θυμάται ο Βάγιος Παπαγεωργίου.
«Θυμάμαι την IGUANA επι της Παντανάσσης, μεταξύ Ρήγας Φεραίου και Μαιζώνος, στην αριστερή πλευρά ανεβαίνοντας από το λιμάνι] και την ”PORTA ROSSA” στην Καραϊσκάκη, μεταξύ Ερμου και Γεροκωστοπούλου» γράφει ο Μιχάλης Παπάς.
Η Μαίρη Μάργαρη Θυμάται το Tortuga gallery bar, στην Ηφαίστου 22.
Τέλος, μία αναφορά στις ημέρες της δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα.
«Φοιτητικό κίνημα 90-91. Δολοφονία Τεμπονέρα. Καταλήψεις σε όλες τις σχολές. Και η μακροβιότερη θρυλική κατάληψη του ΤΕΙ .
Γενάρης 91. Λίγες μέρες μετά την δολοφονία Τεμπονέρα και μετά την μεγάλη διαδήλωση στην Πάτρα. Δικαστικό Μέγαρο στην Γούναρη. Περιμένοντας τους συλληφθέντες συντρόφους μας (6) μέχρι τις 2 τα ξημερώματα. Τους άφησαν όλους ελεύθερους. Δεν θα φεύγαμε από εκεί αλλιώς. Αναγνωρίζω κάποιες φατσούλες… και τον αδελφό μου» γράφει η Μάρια Χλώρου που μοιράζεται τις παρακάτω φωτογραφίες.
