Η ερώτηση ‘’τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις ;’’ κυριαρχεί στα περισσότερα λεξιλόγια του κόσμου και συνεχίζει να κληροδοτείται αψηφώντας λίγο την σημερινή κατάσταση, όπου άλλο σπουδάζει κανείς και άλλο καταλήγει να επαγγέλλεται στο τέλος. Όλα τα παιδιά από τη μικρή τους ηλικία ονειρεύονται το μελλοντικό τους επάγγελμα με κυρίαρχο για τα κορίτσια τη δασκάλα και για τα αγόρια τον ποδοσφαιριστή. Ίσως το τελευταίο να είναι πιο ρεαλιστικό και να ευδοκιμήσει, κάνοντάς το είτε ως χόμπι είτε για λίγο καιρό επαγγελματικά.
Το πρόβλημα όμως είναι αλλού. Μέχρι να τελειώσει η εκπαιδευτική διαδικασία και να αποφοιτήσεις, κανείς ποτέ δεν σου έχει περιγράψει ή εξηγήσει την κατάσταση που επικρατεί εκεί έξω. Μία κατάσταση χαοτική. Έτσι, πολλοί αναρωτιούνται γιατί δεν εργάζονται οι νέοι και θεωρούν το επάγγελμα του σερβιτόρου (ένα επάγγελμα αξιοσέβαστο και τίμιο), το μέλλον τους. Δυστυχώς, οι παρωπίδες αργούν πολύ να αφαιρεθούν και όταν αφαιρεθούν, αντικρίζουν ένα κόσμο διαφορετικό, με γκρεμισμένα όνειρα, με αναζήτηση οποιαδήποτε δουλειάς και με ένα αβέβαιο μέλλον που ίσως σε βρει σε μία χώρα του εξωτερικού.
Μακάρι να γνωρίζαμε όλοι τι πραγματικά συμβαίνει, μακάρι να είχαν φροντίσει είτε οι γονείς είτε οι εκπαιδευτικοί να μας μιλήσουν, μακάρι τα μυαλά μας να μην πετούσαν τόσο πολύ γιατί η προσγείωση ήταν απότομη. Από την άλλη μεριά όμως, πώς να τα εξηγήσεις σε ένα έφηβο; Και αν του γκρέμιζες τόσο νωρίς ότι είχε χτίσει; Η ουσία είναι ότι όλοι με κάποιο τρόπο θα επιβιώσουμε, το θέμα είναι όμως ως πότε θα κυριαρχεί αυτή η φράση και θα επερωτάται σε κάθε νέο; Μήπως στο κοντινό μέλλον παραλλαχθεί λίγο;
Γκαραλιάκου Σταματία
