Τα λόγια είναι πάντα πολύ φτωχά, όταν φτάνει η στιγμή του «αποχαιρετισμού» ενός νέου ανθρώπου. Αυτός ο τόσο πρόωρος αποχαιρετισμός γίνεται πιο δύσκολος και τα λόγια φαίνονται πιο φτωχά να αποτυπώσουν τη θλίψη , όταν τον νέο αυτόν άνθρωπο τον ήξερες από μικρό παιδί ως γειτονόπουλο κι ως ποδοσφαιριστή στην ομάδα των Διλινάτων, που τόσο πολύ αγαπούσε και πιστά ακολουθούσε. Και… τα λόγια με πόνο βαθύ βγαίνουν από τα χείλη μας, όταν αυτός ο νέος άνθρωπος μέχρι και τα 28 του χρόνια παρέμενε με το βλέμμα, την καρδιά, τη διάθεση ενός μικρού παιδιού, σκορπίζοντας πάντα με το πλατύ χαμόγελό του την αγάπη και την αισιοδοξία, την καλοσύνη, τον σεβασμό στον συνάνθρωπο και τη ζωή, την απλότητα.
Από τη Δευτέρα 12 Ιουλίου η ατμόσφαιρα στη γειτονιά στο τέλος της οδού Λιθοστρώτου είναι πολύ βαριά και πολλά αναπάντητα «γιατί» επιβάλλουν μια σιωπή που βαραίνει τις καρδιές μας, γιατί πια δεν βρίσκεται κοντά μας ο Κώστας Παπαδημητρίου, ο Κωστάκης. Θα μένει, όμως, στην καρδιά και στο μυαλό μας, όσο υπάρχουμε, να μας διδάσκει με τη συμπεριφορά του ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με αισιοδοξία, αγωνιστικότητα, καλοπροαίρετη διάθεση, αξιοπρέπεια, ταπεινότητα και σίγουρα με χαμόγελο, ακόμα κι όταν έρχονται τα δύσκολα, έτσι όπως του τα είχε διδάξει η οικογένειά του!
Καλό σου ταξίδι, Κωστάκη!
Θερμά συλλυπητήρια από καρδιάς στην οικογένειά του!
Κώστας Βαρτελάτος
