Μια βράδυα του Νοεμβρη του 2007, στο Decadance στην Βουλγαροκτόνου,άγγιξα και φίλησα τον μύθο.Ο τότε ιδιοκτητης Λιακόπουλος,του έκανε μια πρόταση,για ένα βράδυ-αφιερωμα,μεταξύ λίγων,και ο Μίκης δέχθηκε με μεγάλη χαρά.Δουλευαν τότε εκεί, ο Άγγελος ο εγγονός του,και η κόρη μου η Εύη.Ηταν κι η Σοφία,η μικρή μου κόρη επισης.Θυμαμαι ήρθε κι η Μυρτώ, μα τόσο την πείραξε ο καπνός που έφυγε μετά από μια ώρα.Ηταν κι η Μαργαριτα,κι ο Στέφανος,κι ο Αλέξανδρος,κι ο Μίκης ο μικρός.Του συστήθηκα,και αμεσωςμετά ένας συγκινητικός για μένα σφιχταλιασμος.Η μάννα της Εύης του είπα,από την Κεφαλονιά,και έλαμπα από ευτυχία βλέποντας τον!Μά κι αυτός ήταν το ίδιο!Μου μίλησε για τα παιδικά του χρόνια στο Αργοστόλι,και σηκώνοντας το φρύδι με σημασία,μου έλεγε και μου ξαναλέμε:Έλλη Τσελέντη,ο πρώτος μου έρωτας,Έλλη Τσελέντη,την ερωτεύτηκα ειμασταν γείτονες!Και σπιθιζαν τα μάτια του!Κι όλο τον ρωτουσα.Κι όλο απαντούσε.Δεν υπήρχε ορχήστρα,ούτε οργανα.Μια οθόνη έπαιζε στιγμιότυπα από τη ζωή του.Ο Ανδρουλάκης ο Νίκος,α καπέλα μας είπε κάποια τραγούδια του.Ο Μίμης, ο άλλος Ανδρουλάκης όλο τον πείραζε, και γελούσαν βροντερά.Θυμαμαι τον Κούλογλου, και τον Σταύρο Θεοδωράκη,μέσα σε ένα πλήθος νέων παιδιών που είχαν γεμίσει το νεοκλασσικό κλαμπ της Βουλγαροκτόνου.Και ανάμεσα, κάμποσα παιδιά φοιτήτριες η φοιτητές από την Κεφαλονιά,όπου έσπευσε να καλέσει η Ευη.Επισης,κι ο Κεφαλονιτης,σπουδαίος όργανοποιος Παναγιώτης Βαρλάς !Του ζητήσαμε του Μίκη πολλοί, να μας πει ποιο τραγούδι ξεχωρίζει,ποιο τον εκφράζει.Να μας το τραγουδήσει.Κι ο Μικης αφού σκέφτηκε μας τραγούδησε α καπέλα, το Χαθηκα.
…Και το λιμανι,και το λιμάνι είναι μικρό,
Γιατί ήμουν πάντα μόνος,και θαμαι πάντα μόνος…
Όταν έφυγα,θυμάμαι έκλαιγα…Και έκανε πολύ κρύο..
Σήμερα,μια πίκρα…Αβάσταχτη..
Από το fb της Αγγελικη Μαρκετου
