Ονειρώδες. Εκστατικό. Μαγικό. Ενδεχομένως το καλύτερο φινάλε που έχουμε δει ποτέ στην Φόρμουλα 1- αλλά χωρίς το «ενδεχομένως». Εκπληκτικό, αδιανόητο, μνημειώδες και ό,τι άλλο επίθετο θέλετε.
Αυτό που έγινε σήμερα στο Άμπου Ντάμπι, στον ακροτελεύτιο αγώνα του ανεπανάληπτου 2021, θα μνημονεύεται, είναι βέβαιο, στον αιώνα τον άπαντα: μετά από 21 τιτανομαχίες ανάμεσα στον Μαξ Φερστάπεν και τον Λιούις Χάμιλτον οι δύο πιλότοι έμπαιναν ισόβαθμοι στον «τελικό», με τον θρόνο να έχει θέση μόνο για έναν.
Spoiler Alert για όσους από το μεσημέρι σήμερα αποφασίσατε να πέσετε σε μίνι χειμερία νάρκη και ξυπνήσατε αλλόφρονες πριν από λίγο: εν τέλει ο Ολλανδός πιλότος της Ρεντ Μπουλ πήρε το πρωτάθλημα, μ’ έναν τρόπο που, όπως είπαμε, θα χαραχτεί στη μνήμη μας εσαεί.
Επειδή είμαστε σίγουροι πως για να διαβάζετε το παρόν κείμενο (που δύσκολα θα σας κάνει σοφότερους, αλλά, από την άλλη, πόσα άρθρα σας έχουν κάνει πραγματικά πιο σοφούς μετά την ανάγνωσή τους;) προφανώς και έχετε δει τον αγώνα, θα επιχειρήσουμε μια συντόμως σύντομη περιγραφή.
Χάμιλτον πέρασε Μαξ στην εκκίνηση. Στο φινάλε στούκαρε Λατίφι. Αυτοκίνητο Ασφαλείας. Τελευταίος γύρος Μαξ πέρασε Χάμιλτον. Ολλανδός πήρε τίτλο.
Εντάξει, ας το κάνουμε κατά τι αναλυτικότερο: με το που έσβησαν τα κόκκινα φώτα, ο Λιούις Χάμιλτον πετάχτηκε μ’ εκπληκτικό τρόπο και μυθική αντίδραση (σαφέστατα ταχύτερη από του… κοιμώμενου Φερστάπεν) και παρά το γεγονός πως φορούσε μέση γόμα, και όχι μαλακή όπως ο poleman, έφυγε μπροστά.
Ακολούθησε, ως είθισται φέτος, «τζαρτζάρισμα» των δύο, ο Λιούις έκοψε ευθεία το επόμενο εσάκι, οι αγωνοδίκες έκριναν (σωστά) πως ο Μαξ ήταν αυτός που τον ώθησε ουσιαστικά εκτός πίστας και ότι δεν συντρέχει λόγος να δώσει πίσω το p1 στον Ολλανδό.
Από εκείνο το σημείο και μετά ο 7 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής έφυγε στον ορίζοντα κι εκμεταλλευόμενος την ασυγκράτητη Μερσέντες (που ήταν και πάλι το ταχύτερο μονοθέσιο) άνοιξε διαφορά που φαινόταν πως θα του δώσει και τον φετινό τίτλο.
Αμ δε: η επικών διαστάσεων «στούκα» του Λατίφι 5.5 περάσματα πριν το τέλος έφερε το Αυτοκίνητο Ασφαλείας στην πίστα και στον τελευταίο γύρο, με καθαρό οδόστρωμα και φρέσκα ελαστικά, ο Φερστάπεν εκμεταλλεύτηκε τη διαλυμένη σκληρή γόμα του Βρετανού θρύλου και πήρε πάνω στο νήμα το πρωτάθλημα.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι εν τάχει για να μην υπάρχει καμία «σκιά»: ο 24χρονος πιλότος δικαιούτο, με βάση και τους αριθμούς, τον φετινό τίτλο 100%. Περισσότερες νίκες από τον Χάμιλτον (10-8), περισσότερες pole (10-5), πολλούς περισσότερους γύρους συνολικά στην πρωτοπορία των grand prix (652-297)- και ολ’ αυτά με ένα συνολικά υποδεέστερο μονοθέσιο, ενώ είχε να υπερκεράσει και πρωτοφανείς ατυχίες ή αναποδιές (Αζερμπαϊτζάν, Ουγγαρία, Σίλβερστοουν).
Επομένως, ναι: ο Φερστάπεν δικαίως πήρε, έστω και επεισοδιακά, τον τίτλο.
Από εκείνο το σημείο και μετά, ωστόσο, το 2021 (που ήταν μια από τις καλύτερες σεζόν όλων των εποχών), σημαδεύτηκε και από πρωτοφανή γκρίνια ένθεν κι ένθεν. Τα «ματς» που παίχτηκαν μετά το τέλος αρκετών grand prix ήταν παροιμιώδη, όπως και τα team radios με τις άναρθρες κραυγές Χόρνερ και Βολφ.
Το αυτό συνέβη και σήμερα: η μεν Ρεντ Μπουλ άρχισε να ωρύεται όταν οι αγωνοδίκες δεν έδωσαν εντολή στον Χάμιλτον στον παρθενικό γύρο να παραχωρήσει την πρώτη θέση στον Φερστάπεν, την στιγμή που η Μερσέντες χτυπιέται για τα όσα συνέβησαν με το Αυτοκίνητο Ασφαλείας στο τέλος, εκεί που θεωρούν πως αδίκως δόθηκε η ευκαιρία στον 2ο Φερστάπεν να περάσει τα 5 μονοθέσια που ήταν μπροστά του (αλλά έναν γύρο πίσω του) υπό καθεστώς SC, αποκτώντας έτσι πλεονέκτημα.
«Αναμενόμενο», θα πει κανείς. Και θα έχει και δίκιο: όταν το διακύβευμα είναι τόσο σημαντικό όσο ένα πρωτάθλημα οδηγών (καλό και το κατασκευαστών, αλλά ουδείς ασχολείται…), τότε ανεβαίνουν οι τόνοι, καθώς επίσης και άλλα ψάρια.
Όμως φέτος το παράκαναν και οι μεν και οι δε, τερματίζοντας πολλές φορές το γραφικόμετρο σε σημείο που να θέλεις να ξηλώσεις τα μάτια και τ’ αυτιά σου με αυτά που διαβάζεις και βλέπεις.
Και ειδικά η Μερσέντες σήμερα δε δικαιούται να μιλά. Όχι γιατί, αίφνης, αποφασίσαμε να βάλουμε πορτοκαλί παρωπίδες (στην πραγματικότητα δεν υποστηρίζουμε κανέναν εκ των δύο- έχουμε άλλες, πιο… υπέργηρες συμπάθειες), αλλά επειδή θα μπορούσε να είναι αυτή που στο τέλος θα πανηγυρίσει.
Εξηγούμαστε και πάλι: από το Ιντερλάγκος και μετά, με την αλλαγή κινητήρα, τα (πρώην) «Ασημένια Βέλη» ήταν πραγματικά άπιαστα, ανεβάζοντας σε δυσθεώρητα ύψη την απόδοσή τους και αφήνοντας ξεκάθαρα πίσω τους την Ρεντ Μπουλ.
Ο δε Χάμιλτον οδήγησε τα τέσσερα τελευταία grand prix ανάλογα της ουρανόμηκους κλάσης του, δείχνοντας για ποιο λόγο είναι ο απόλυτος ρέκορντμαν της F1: πάντα στο όριο, αλάνθαστος, ψύχραιμος και με την εμπειρία του ως «σύμμαχο» πήγαινε να ολοκληρώσει μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές ever.
Σήμερα, στο Άμπου Ντάμπι, ήταν γι’ ακόμα μία φορά εκπληκτικός, δείχνοντας την κλάση του τόσο όταν έσβησαν τα κόκκινα φώτα (εκεί που ο «τρακαρισμένος» Φερστάπεν είχε αντίδραση 87χρονου με αρθρίτιδα και όχι εν δυνάμει παγκόσμιου πρωταθλητή) όσο και στο υπόλοιπο του αγώνα.
Τι συνέβη, λοιπόν και έχασε το στέμμα; Πολύ απλά η Μερσέντες- ναι μωρέ, αυτή που ουρλίαζει εδώ και ώρες- έβαλε τα χεράκια της κι έβγαλε τα μάτια της, με μια… εγκληματικών διαστάσεων απόφαση να τον αφήσει με το ίδιο σετ ελαστικών για 44 ολόκληρους γύρους!
Πιο συγκεκριμένα, στον 14ο τον φώναξε στα πιτ και του έβγαλε την medium για να του βάλει hard, κι έκτοτε γλυκομίλητε ύπνε που παίρνεις τα παιδιά.
Ο Φερστάπεν, εκμεταλλευόμενος πως το μονοθέσιο του Τζιοβινάτσι ακινητοποιήθηκε στην πίστα στον 35ο γύρο και «βγήκε» Εικονικό Αυτοκίνητο Ασφαλείας, μπήκε εκ νέου για ν’ αλλάξει σε φρέσκο σετ σκληρής γόμας, εξαντλώντας τις πιθανότητες του να πιέσει.
Μάλιστα, ενεργώντας ταχύτατα, μετά το τρακάρισμα του Λατίφι μπήκε και για 3η φορά, βάζοντας τη μαλακή. Αυτή ήταν και η κίνηση που, όπως αποδείχτηκε, του χάρισε τον τίτλο, μια και στον τελευταίο γύρο τα λάστιχα του Χάμιλτον είχαν παραδώσει πνεύμα και ήταν αδύνατο να αμυνθεί.
Κι αν για το περιστατικό 5 γύρους πριν το τέλος η Μερσέντες έχει τη δικαιολογία πως ο Λιούις έχασε για ελάχιστα την είσοδο των πιτ (είχε περάσει την γραμμή ακριβώς την στιγμή που βγήκε το SC), το «ατόπημα» του 35ου γύρου δεν συγχωρείται.
Σε περίπτωση που ο Λιούις είχε μπει- δεδομένου πως τα μονοθέσια υπό καθεστώς VSC κόβουν ταχύτητα κατά 40% και είχε μπει ήδη ο Μαξ, άρα ο Βρετανός θα διατηρούσε εύκολα την πρωτοπορία-, τότε τα ελαστικά του στο τέλος θα είχαν «ζωή».
Επομένως, στο θρυλικό, πια, final lap θα μπορούσε ν’ αμυνθεί καλύτερα. Αν σκεφτούμε μάλιστα και τη δυναμική της Μερσέντες, με σκληρό ελαστικό φορεμένο για μόλις 23 γύρους και 5 εξ αυτών πίσω από το ΑΑ, τότε μάλλον θα στεφόταν αυτός πρωταθλητής.
Με τα «μάλλον» και τα «αν», όμως, δε γράφεται τετράτροχη ιστορία. Η Μερσέντες πυροβόλησε εντέχνως τα πόδια της, θεώρησε πως κέρδισε ήδη και στρατηγικά δε χειρίστηκε καλά τον κρισιμότατο αγώνα.
Έτσι, ο Μαξ πήρε το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας του, αποκαθηλώνοντας τον δυνάστη των τελευταίων ετών.
Δεν ήταν εύκολο, φυσικά.
Ήταν, όμως, πέρα για πέρα δίκαιο…
Πηγή: menshouse.gr
