Πέθανα εχθές να ξέρεις… Ξέρεις ότι πέθανα την ώρα που ήσουν μπροστά στην τηλεόραση σου, πίνοντας τον ζεστό καφέ σου.? Σας είδα όλους, τις σκιές σας να καθρεφτίζονται από το παράθυρό σας… Ποιος από εσάς μιλούσε… Ποιος από εσάς γελούσε… Ποιος από εσάς ήταν ήσυχος… Ποιος από εσάς ήταν χαρούμενος… Ποιος από εσάς ήταν κουρασμένος.. Ποιος από εσάς τραγουδούσε.. Υπήρχε ένα μωρό που έκλαιγε ανάμεσα σας.. Αλλά δεν κράτησαν πολύ τα δάκρυα κ οι φωνές του… Το πήρε η μαμά του.. Το μύρισε, το φίλησε, το αγκάλιασε, το τύλιξε στα ζεστά, του έδωσε γάλα να πιει… Το έχω δει… Πέθανα εχθές να ξέρεις… Την ώρα που έβαζες την κατσαρόλα με το ρύζι στην φωτιά… Ακριβώς την ώρα του φαγητού… Φυσικά δεν το ακούσατε… Είχε αέρα έξω… Βροχή.. Παγωνιά… Χιόνι… Ήταν σκοτάδι δεν μπορούσες να δεις… Μα πέθανα εδώ είμαι… Πέθανα όταν ξαπλωσες στο ζεστό κρεβάτι σου, κ σκεπαστηκες με τις ζεστές κουβέρτες σου… Δεν θα πέθαινα να ξέρετε.. Αν δεν έσκιζαν το χαρτονενιο σπίτι μου… Αν δεν κλωτσούσαν κ έχυναν το μπολ με το φαγητό μου .. Μα πέθανα εδώ είμαι… Όλα για εσάς παιδιά… Όλα για εσάς… Καθώς ξαπλώνεις στο ζεστό σπίτι σου, με την παγωμένη σου συνείδηση… Εγώ είμαι νεκρός…
Via Muselleme Deĝirmenci Altinbaş
