Για 32 ολόκληρα χρόνια ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός ήταν συνυφασμένος με την Παιανία και τις υπερσύγχρονες προπονητικές εγκαταστάσεις, ιδιοκτησίας της οικογένειας Βαρδινογιάννη.
Το όραμα για την κατασκευή ενός αθλητικού κέντρου στα πρότυπα των μεγάλων ευρωπαϊκών club έλαβε σάρκα και οστά το Δεκέμβριο του 1981, με τα εγκαίνια των εγκαταστάσεων και την είσοδο του συλλόγου σε αυτές. Η «συνύπαρξη» διήρκεσε έως το 2013, σχεδόν το 1/3 δηλαδή των χρόνων «ζωής» του Παναθηναϊκού. Τότε γράφτηκε το τέλος εποχής, με τη μετακόμιση του τριφυλλιού στο Κορωπί και το «Απήλιον», λόγω των οικονομικών δυσχερειών που καθιστούσαν αδύνατη τη (λογική) αξίωση της οικογένειας Βαρδινογιάννη για την… έμπρακτη μίσθωση του χώρου πέραν προφορικών δεσμεύσεων.
Αν ο Παναθηναϊκός ήταν ταυτισμένος για 32 χρόνια με την Παιανία, το αθλητικό κέντρο του ήταν συνυφασμένο με μια μυθιστορηματικών διαστάσεων μορφή, το… φάντασμα της οποίας πλανάται ακόμα πάνω από τις εγκαταστάσεις! Ο φύλακας αυτών, κοντοχωριανός των Βαρδινογιαννήδων απ’ το Ρέθυμνο, Δημήτρης Αγριμάκης δεν ήταν ένας άνδρας security όπως έχουμε σήμερα στο μυαλό μας και σίγουρα δεν εφάρμοζε με τον πατροπαράδοτο τρόπο την τακτική του face control. Βασικά δεν ήταν απλώς ένας φύλακας, αλλά ο γενικός δερβέναγας του αθλητικού κέντρου, έτσι όπως τον είχε χρίσει ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, εξουσιοδοτώντας τον «να μπαίνουν μέσα μόνο οι απολύτως απαραίτητοι και ουδείς ανεπιθύμητος».
Ο Αγριμάκης είχε πάρει της μετρητοίς την οδηγία και όσοι τον συναναστράφηκαν ή απλώς τον… γνώρισαν θα μπορούσαν να ορκιστούν ότι δικαίωνε απόλυτα το όνομα του, ένα κράμα γνήσιου ορεσίβιου ταμπεραμέντου και κρητικής κουζουλάδας. Ένας από αυτούς ήταν ο Κύπριος ποδοσφαιριστής Κώστας Μαλέκκος, που έπαιξε το 1997 για ένα εξάμηνο στον Παναθηναϊκό και σε συνέντευξη του στον κυπριακό ραδιοφωνικό σταθμό Active 107,4 & 102,5 θυμήθηκε μια απίστευτη ιστορία από τις πρώτες ημέρες των προπονήσεων του στην Παιανία.
«Όταν έφτασα στην Ελλάδα Μόλις επειδή είχα πρόβλημα φυσικής κατάστασης πήγαινα πρωινές προπονήσεις πριν τους υπόλοιπους παίκτες μόνος μου με τον γυμναστή. Ήταν εκεί ο υπεύθυνος της Παιανίας και οπλοφορούσε γιατί πρόσεχε τις εγκαταστάσεις. Μου έβαλε ο γυμναστής 10 μπάλες στο κέντρο του γηπέδου και μου έλεγε να κάνω σπριντ μέχρι την τελική γραμμή δέκα φορές. Κάνω το πρώτο σπριντ και ο φρουρός ένα μέτρο πριν πάω στη δεύτερη μπάλα την έπαιξε με το πιστόλι. Είπα “Παναγιά μου, θα με σκοτώσουν δαμέ”. Ο κ. Αγριμάκης, έτσι τον λένε. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το πράγμα».
Ο Αγριμάκης φυσικά δεν απείλησε ποτέ κανέναν με το πιστόλι, αλλά η θέα του και μόνο ήταν αποτρεπτική για υποψήφιους «παραβάτες», το τελευταίο που ήθελες κοιτάζοντάς τον ήταν να σκεφτείς ότι μπορεί και να απειληθείς. Χαρακτηρίστηκε ο φύλακας – άγγελος του αθλητικού κέντρου, στην παναθηναϊκή μυθολογία όμως έχει καταχωρηθεί ως… φόβος και τρόμος, όπως γνωρίζουν πολύ καλά οι παλαιοί ρεπόρτερ της ομάδας, που ελλείψει κινητών τηλεφώνων, διαδικτύου και λοιπών τεχνολογικών ανέσεων προσπαθούσαν να βρίσκονται στην καρδιά των γεγονότων για αλιεύσουν κάποια είδηση.
Όλοι γνώριζαν ότι χωρίς τη δική του συγκατάθεση μόνο στη ζούλα θα μπορούσε να μπει κάποιος μέσα και για την ανάληψη μιας τέτοιας πρωτοβουλίας επωμιζόσουν το ανάλογο ρίσκο. Επρόκειτο δηλαδή για… παρατολμία. Όταν επί ημερών Γιάτσεκ Γκμοχ ο Παναθηναϊκός είχε φέρει κρυφά έναν παίκτη για δοκιμή, ο Μένιος Σακελλαρόπουλος σκαρφάλωσε στα κλαδιά ενός δέντρου, έξω από την πύλη των εγκαταστάσεων, μήπως και καταφέρει να δει ποιος ήταν ο νεοφερμένος. Τελικά αντί να δει αυτός τον παίκτη, τον… είδε ο Αγριμάκης, που έριξε μια πιστολιά στον αέρα για εκφοβισμό, με αποτέλεσμα ο δημοσιογράφος να γίνει καπνός…
Ο Αγριμάκης συνταξιοδοτήθηκε προτού ο Παναθηναϊκός φύγει από την Παιανία και γύρισε στο χωριό του, το Ζουρίδι Ρεθύμνου, το οποίο θα έχει πάντα να «καυχιέται» ότι ένας δικός του εκπρόσωπος κατέστησε άβατο από… αδιάκριτα μάτια ένα από τα πιο σύγχρονα προπονητικά κέντρα της Ευρώπης την εποχή της ακμής του.
Πηγή: menshouse.gr
