Είναι από τις περιπτώσεις που μία πολιτεία ζυγίζεται και μετριέται. Σε επίπεδο ηθικών αξίων, ισονομίας, αξιοκρατίας. Στο πόση σαπίλα έχει αφήσει να διεισδύσει στις δομές λειτουργίας της δικαιοσύνης
Το ύψος του ανθρώπου ξεκινάει από τα πόδια και φτάνει μέχρι το κεφάλι. Από εκεί και πάνω ξεκινά το ανάστημα του. Για να φτάσει το βλέμμα μας στο ανάστημα της Γεωργίας Μπίκα θα πρέπει να… στραβολαιμιάσουμε.
Δεν είναι μαζί μας, είναι σε άλλη διάσταση. Έχει σπάσει κάθε καλούπι ψυχικής δύναμης, έχει αναπροσδιορίσει το μεγαλείο του όρου. Γνωρίζει – έμαθε – τι μεγέθους συμφέροντα έχει απέναντί της κι όμως βγήκε με ονοματεπώνυμο, με το πρόσωπό της στην κάμερα για να κάνει κάτι που όμοιο του δεν έχει συμβεί ποτέ στη χώρα. Ναι, η Σοφία Μπεκατώρου έκανε την αρχή και το #metoo κατέκλυσε (και) τα ελληνικά social media, αλλά εδώ μιλάμε για εντελώς διαφορετική πίστα. Η Σοφία, με το κύρος και την καθολική αποδοχή μιας Ολυμπιονίκη, έβγαλε στη φόρα ένα τραύμα που κουβαλούσε επί σειρά ετών, καταγγέλοντας έναν άνθρωπο με περιορισμένη ισχύ. Φυσικά της αξίζουν όλες οι τιμές, μόνο και μόνο επειδή έκανε την αρχή.
Εδώ έχουμε μια τραγική φιγούρα που μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έχασε πατέρα, σύντροφο και μητέρα. Θα μπορούσε να βρίσκεται σε μόνιμη «καταστολή ζωής» από την κατάθλιψη, σε κάποιο ίδρυμα ψυχολογικής υποστήριξης, ακόμα και να έχει βρει «διέξοδο» στις καταχρήσεις. Με τι κουράγια αποφάσισε να πάει κόντρα σε όλους και σε όλα καταγγέλλοντας ένα συμβάν από αυτά που στη συντριπτική πλειονότητα τους – ας μην γελιόμαστε – μένουν ανείπωτα, υπό το βάρος των πατριαρχικών στερεοτύπων και της κοινωνικής κατακραυγής.
Γνωρίζοντας τι έχει να αντιμετωπίσει, πόσες αντοχές θα πρέπει να αντιπαρατάξει στο bullying που θα δεχτεί (και κατά μαρτυρία της ήδη δέχτηκε) από τους συνήγορους των μεγαλόσχημων – φερόμενων ως – βιαστών της, το τόλμημά της είναι ήδη άθλος, ανεξαρτήτως κατάληξης. Και μόνο ότι έμεινε τρεις μέρες «βρόμικη», στην άθλια ψυχολογική κατάσταση της, προκειμένου να εξεταστεί από ιατροδικαστή (στη Θεσσαλονίκη, όχι στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουγκάντα…) είναι κάτι βαθιά υπερβατικό. Έγιναν τόσα πολλά από τη στιγμή της καταγγελίας της μέχρι αυτή να δημοσιοποιηθεί που θα μπορούσαν να κάμψουν την αποφασιστικότητά της και τελικά να συμβιβαστεί με παραίτηση απ’ όλο αυτό. Και όταν με κάποιο τρόπο βρήκε τη δύναμη να τα ξεπεράσει, είδε να «φωτογραφίζεται» έντεχνα από κάποιους ως η «πληρωμένη παρέα», η «γλάστρα», που όπως άφηναν να εννοηθεί, πήγε να διακοσμήσει ένα πάρτι αρσενικών σε σουίτα πεντάστερου. Πόση αλητεία μπορεί να χωράει στα πληκτρολόγια κάποιων ώστε να τα γράφουν αυτά για μια ορφανή κοπέλα που επέλεξε να μην μείνει μόνη παραμονή πρωτοχρονιάς;
Η Γεωργία επεφύλασσε όμως σε όλους μια πολύ… δυσάρεστη έκπληξη. Βγαίνοντας σε κοινή θέα για να πει την ιστορία της, έγινε ξεκάθαρο ότι απέχει πολύ απ’ το προφίλ της συνοδού που έλκεται από ένα γερό πορτοφόλι. Τους χάλασε το αφήγημα που επιστρατεύθηκε άρον, άρον για να σκεπάσει τη δυσωδία. Χωρίς γυρισμένη πλάτη στην κάμερα, χωρίς τεχνικές αλλοίωσης φωνής ή «μωσαϊκό» κάλυψης εικόνας, μόνο με το πρόσωπο της αλήθειας. Είναι πια η «προστάτιδα» όλων των κοριτσιών που έχουν ζήσει ή θα ζήσουν την ίδια φρίκη. Αυτή που τους δίδαξε ότι δεν υπάρχει καμία ντροπή στην αλήθεια. Και το έκανε με το ρόλο του κοριτσιού της διπλανής πόρτας, χωρίς φτιασίδια και followers – είδες στα μάτια της ότι θα μπορούσε να είναι η κόρη σου, η κόρη μας. Περιγράφοντας κάτι που είμαστε πια βέβαιοι ότι θα μπορούσε να συμβεί σε οποιοδήποτε κορίτσι, οπουδήποτε και με θύτη τον οποιονδήποτε.
Φυσικά η ταμπακέρα δεν είναι μόνο ο παραδειγματισμός, αλλά και η απονομή δικαιοσύνης. Είναι από τις περιπτώσεις που μία πολιτεία ζυγίζεται και μετριέται. Σε επίπεδο ηθικών αξίων, ισονομίας, αξιοκρατίας. Στο πόση σαπίλα έχει αφήσει να διεισδύσει στις δομές λειτουργίας της δικαιοσύνης.
Οι πρώτες ενδείξεις προοιωνίζονται ότι θα κριθεί ελλιπής. Απ’ όλες τις μεθοδεύσεις καθυστερήσεων έως την εξόφθαλμη συγκάλυψη (μεγάλης) μερίδας των ΜΜΕ. Κανονικά θα έπρεπε να είχε γίνει πάταγος από τις καταγγελίες του Ηλία Γκιώνη, περί κανονικού «κυκλώματος μαστροπείας» που «ακουμπά» ακόμα και επιφανή μέλη της πολιτικής ελίτ της χώρας. Ο Γκιώνης θα έπρεπε να έχει ήδη το στάτους ενός προστατευόμενου μάρτυρα, είναι σαφές ότι ο άνθρωπος παίζει (τουλάχιστον) τη σωματική ακεραιότητά του του κορόνα – γράμματα, έχοντας δυστυχώς υποκαταστήσει την ελληνική αστυνομία σε ότι αφορά τη συλλογή στοιχείων από θύματα αυτού του κυκλώματος.
Η κοινή πεποίθηση είναι ότι στην Ελλάδα τα πάντα μπορούν να εξαγοραστούν. Ακόμα και το δίκαιο. Η υπόθεση της Γεωργίας μοιάζει ευκαιρία να «θολώσει» λίγο αυτή η αντίληψη. Αλλά μάλλον για να συμβεί αυτό θα χρειαστεί η εμπλοκή κάποιου «ήρωα», με το ανάστημα ενός Πολυζωίδη, ενός Σαρτζετάκη ή μίας Αριστοτελείας Δόγκα.
Με ανάστημα δηλαδή ανάλογο της Γεωργίας Μπίκα…
Πηγή: menshouse.gr
