Oμηχανοκίνητος αθλητισμός στην Ελλάδα δεν αναπτύχθηκε ποτέ σε επαγγελματικά πρότυπα, αλλά αν κάτι δεν του έλειψε ήταν οι ταλαντούχοι οδηγοί.
Το χάντικαπ σε σύγκριση με τους ξένους οδηγούς ήταν πάντα εκεί, καθώς στο ανταγωνιστικό πεδίο του Ράλι Ακρόπολις οι δικοί μας είχαν χορηγό την… τσέπη τους και κίνητρα το πάθος και το μεράκι, έχοντας να αντιμετωπίσουν επαγγελματίες με απόλυτα «στρωμένα» και άρτια αυτοκίνητα και ολόκληρες ομάδες μηχανικής και τεχνικής υποστήριξης στο πλευρό τους.
Η μάχη ήταν άνιση. Όχι γιατί οι δικοί μας υπολείπονταν σε ταλέντο. Ίσως η πιο ενδεικτική περίπτωση αυτής της διαπίστωσης να είναι το οδηγικό ρεσιτάλ του Τάσου Μαρκουίζου στο Ράλι Ακρόπολις του 1978. Για τον θρυλικό μετέπειτα «Ιαβέρη» γινόταν συχνά λόγος στα πηγαδάκια των ελληνικών αγώνων για την… ατυχία του να γεννηθεί στην Ελλάδα και να μην είναι μέλος μιας «εργοστασιακής ομάδας».
Το σπουδαίο δίδυμο των Ιαβέρη – Στεφανή κατέβηκε το ’78 με ένα νοικιασμένο Escort Gr 4, που παρέλαβε μόλις μία ημέρα πριν από τον αγώνα. Ούτε καν τα βασικά δηλαδή σε επίπεδο δοκιμών και στρωσίματος. Παρά ταύτα το ελληνικό κοινό του μηχανοκίνητου αθλητισμού ήλπιζε για το… αδιανόητο: τη νίκη του ελληνικού πληρώματος στο Ράλι Ακρόπολις!
Οι δυο τους εγκρατείς και προσγειωμένοι, καθώς η γνώση για το αυτοκίνητο ήταν ελάχιστη, με μηδέν χιλιόμετρα στο χώμα. Και τελικά αυτό ήταν που στοίχισε. Το αυτοκίνητο τούμπαρε στη Ριτσώνα. Έφτασε στο Πλατανάκι καθυστερημένο, στραπατσαρισμένο και χωρίς παρμπρίζ! Φυσικά και πολύ χαμηλά στη γενική κατάταξη.
Από εκεί και πέρα όμως ο Ιαβέρης άρχισε τα… μαγικά του. Διαχρονικά κυνηγός της υπέρβασης, είδε ως πρόκληση την καταιγίδα που έκανε μαρτύριο τη ζωή του πληρώματος μετά το Δομοκό. Και τελικά τα έβαλε ανοιχτά με τα στοιχεία της φύσης. Με γυαλιά αεροπόρων, το αυτοκίνητο χωρίς παρμπρίζ (ο οδηγός το ξήλωσε γιατί το εφεδρικό – πλαστικό θόλωνε!) και με εναλλαγές βροχής-χαλαζιού, ο Μαρκουίζος άρχισε να «χορεύει» σε οδόστρωμα για… πατινάζ.
Έχοντας λιωμένα, ακατάλληλα τρακτερωτά και κόντρα στην υδρολίσθηση, το ελληνικό πλήρωμα έφτασε, σαν σε θαύμα, στην Καλαμπάκα στα όρια του χρόνου του, πετυχαίνοντας μία ασύλληπτη – βάσει της κατάστασης του αυτοκινήτου και των καιρικών συνθηκών – επίδοση.
Τελικά οι Ιαβέρης – Στεφανής τερμάτισαν 14οι στη Γενική, αλλά ήταν η απαρχή μιας χρυσής τριετίας για το πλήρωμα στο Ακρόπολις. Σημείωσαν τρεις νίκες σε Ειδικές Διαδρομές, τρεις φορές ήταν δεύτεροι Γενικής σε Ειδική Διαδρομή και ισάριθμες έκαναν τρίτο χρόνο Γενικής, επιδόσεις εκτός πραγματικότητας για την εποχή.
Η κορυφαία στιγμή του Μαρκουίζου, που τον ανέδειξε σε «μύθο» στο χώρο του ελληνικού μηχανοκίνητου αθλητισμού θεωρείται το Ράλι Ακρόπολις του 1980, όταν οδηγώντας ένα Ford Escort Group 2 σημείωσε τον καλύτερο χρόνο της Γενικής Κατάταξης στην Ειδική Διαδρομή της Πάρνηθας, αφήνοντας πίσω του όλους τους οδηγούς του παγκοσμίου πρωταθλήματος.
Πηγή: menshouse.gr
