Αν τέλη της δεκαετίας του 90’ δεν είχατε περάσει καλοκαίρι από Κεφαλονιά και δεν γνωρίζετε τον Kephalonian Best Fm μη συνεχίσετε την ανάγνωση! Δεν θα νιώσετε. Εσείς οι υπόλοιποι ανοίξτε το κουτί των αναμνήσεων…
Σωτήριον έτος 1997. Ληξούρι-Τρίτη
Ακόμα και για τον ατρόμητο πειρατικό σταθμό Kephalonian Best Fm το πρόβλημα φάνταζε αξεπέραστο. Το πρόσωπο βρισκόταν σε περιοχή εκτός εμβέλειας σταθμού και δεν μπορούσε να ακούσει τον ύμνο του Καλλίρη (κάποιο καλοκαίρι να να να), ώστε να επιτευχθεί η πολυπόθητη επανασύνδεση. Μετά από τρίωρη σύσκεψη του διευθυντή, του παραγωγού (2 από τις 7 ιδιότητες του υπογράφοντος) και του επενδυτή (βιβλιάριο γιαγιάς) εκπονείται σχέδιο δράσης. Πρέπει να αγοραστεί άμεσα ένας νέος πομπός, ο οποίος θα μπει στα Καμιναράτα (το πιο ψηλό χωριό της Κεφαλονιάς) και θα αναμεταδίδει σε όλο το νησί το σήμα του KBFm. Ακόμα και στα κατσάβραχα που βρίσκεται η περί ης ο λόγος…
Λίγες ώρες αργότερα η κραυγή απόγνωσης του τεχνικού ακούστηκε μέχρι το Λιανοκλάδι. Του είχα πει ότι σπίτι στα Καμιναράτα υπάρχει, αλλά πάνω στον ενθουσιασμό μου ξέχασα μερικές ασήμαντες λεπτομέρειες. Όπως για παράδειγμα ότι το σπίτι ήταν σχεδόν κάμπριο, που λειτουργούσε σαν αποθήκη και ότι για να καταφέρεις να κάνεις δυο βήματα και να αποφύγεις τις τάβλες που ‘χε μέσα θα έπρεπε να κάνεις ένα τέταρτο ελιγμούς λες και χορεύεις το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας…
Με τα πολλά, μετά από 180 βασανιστικά λεπτά στα οποία ο τίμιος τεχνικός είχε φάει 3 σαβούρδες και είχε βγάλει διάγνωση για ρήξη έξω πλαγίου μηνίσκου καταφέρνει να κάνει την κίνηση-ματ. Βάζει τον πομπό σε δυο τάβλες που με τη βία ισορροπούν και αρχίζει να τρέχει σαν τον Μπολτ στο 100άρι: «Πάμε να φύγουμε» μου λέει ενώ βάζει μπροστά το αμάξι. «Μα δεν το βλέπεις; Θα πέσει και θα γίνει κομμάτια», προλαβαίνω να ψελλίσω πριν με επαναφέρει στην τάξη: «Ναι, αλλά τουλάχιστον δεν θα το ‘χουμε δει εμείς. Κάτι είναι και αυτό…».
Τετάρτη
Η μεγάλη στιγμή είχε έρθει. Τα δυο προηγούμενα τεστ για την ενεργοποίηση του πομπού και του αναμεταδότη απέτυχαν γιατί η θειά απ’ τα Καμιναράτα η οποία θα πάταγε το κουμπί σαν τον Κιμ Γιονγκ Ουν είχε να κόψει ρίγανη και δεν προλάβαινε. Τώρα όμως τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει την εκτόξευση…
Η φίλη του προσώπου έχει ειδοποιηθεί για την έκτακτη εκπομπή, άρα θα το μάθαινε και αυτή. Όλα ήταν έτοιμα. Το θρυλικό Technics είχε μια 90άρα TDK μέσα με τις τελευταίες επιτυχίες Ρακιντζή και Χαριτοδιπλωμένου και περίμενε το Play για να δώσει πόνο…
Το 5πλό Sony το οποίο 3 φορές τη μέρα κόλλαγε στο Random προσφέροντας μια μοναδική εμπειρία στον ακροατή που ακούει τον Δημητριάδη να λέει επί 32 σερί λεπτά «σε ένιωσα μέσα μου παντού ντου ντου ντου», ήταν και αυτό σε ετοιμότητα. Η κονσόλα έκανε μερικά παράσιτα όταν άνοιγες το μικρόφωνο, αλλά έβγαζε πιο κρυστάλλινο ήχο και απ’ τη φωνή της Χρύσας Ρώπα. Το μικρόφωνο κολλημένο σε ένα τριπόδι με μονωτική ταινία περίμενε τη σειρά του, ενώ τα ακουστικά εκτός από χαλασμένα στο ένα αυτί ήθελαν και προσοχή γιατί κάθε φορά που τα πλησίαζες στο μικρόφωνο ακουγόταν ένας ήχος λες και τραγουδάει τον Άξιον Εστί ο Ταμπάκης…
Η ώρα ήταν 15:58. Σε 2 λεπτά η θειά θα πάταγε το κουμπί. Η επανασύνδεση στα χέρια αυτής της τίμιας γερόντισσας. Για να με εμψυχώσει επειδή είχα γίνει πιο κίτρινος και από λεμόνι με ίκτερο είχε έρθει ένας πιστός ακροατής απ’ τα ανεμοδαρμένα Φάρσα. Και αυτός ζούσε την αγωνία. 15:59:50 αρχίσαμε την αντίστροφη μέτρηση λες και απογειωνόταν το Σογιούζ…
16:01 είχε στρώσει χιόνι στα ερτζιανά. Το Sony έπαιζε 2002Gr «Εσύ μου πες πως μ’ αγαπάς» αλλά ο Kephalonian Best Fm για πρώτη φορά με είχε προδώσει. Δεν έπιανε ούτε στο διπλανό δωμάτιο. Και ενώ ετοιμαζόμασταν να το κλείσουμε και να βγούμε έξω να κλάψουμε τη μοίρα μας συνέβη το θαύμα. Η θειά πήρε τηλέφωνο και αφού ρώτησε αν θέλουμε ρίγανη μου ανακοίνωσε με περηφάνια ότι ακούει τον σταθμό: «Πάλι Deutsche Welle θα έπιασε» σκέφτηκα, όμως πριν ολοκληρώσω το σιχτίρισμα η θειά με γείωσε για τα καλά: «Κάτι “πώς είμαι για σένα ο παράδεισος” λέει. Ποιος είναι, ο Δάκης;».
Ο πιστός ακροατής δίπλα μου απ’ τη χαρά του που θα τον ακούσουν στα Φάρσα άρχισε να πανηγυρίζει όπως ο Τάκης Λεμονής στο ντέρμπι με την ΑΕΚ. «Θειά με ακούς;» είπα απ’ το μικρόφωνο και η απάντησή της «ναι, καμπάνα» ακούστηκε σαν μουσική στα αυτιά μου. Θα έπρεπε να κάνουμε εκπομπή την οποία εμείς δεν θα ακούγαμε μέσα στο στούντιο, αλλά θα την άκουγαν όλοι οι άλλοι…
Είχαμε περίπου 30 λεπτά στη διάθεσή μας, μέχρι να γείρει η τάβλα και να πέσει ο αναμεταδότης. Μετά τα πρώτα 10 λεπτά τα τηλεφωνήματα των ακροατών είχαν αρχίσει: «Η Σούλα αφιερώνει στον Δημήτρη», «Η Ελένη στα παιδιά που ετοιμάζονται για 5ήμερη» και ο «Άγνωστος απ’ το Β2 στη Ζωή με αγάπη». 45 λεπτά. 50. 65. 80. 90. Κανένα σημείο ζωής, καμία κίνηση από εκείνη. Ο πιστός ακροατής απ’ τα Φάρσα είχε το ύφος που έχει όποιος ανοίγει την κατσαρόλα και βλέπει μέσα ρεβίθια ή φακές…
«Τελευταίο και φύγαμε φίλε» του λέω και στο Technics παίζει η «εξομολόγηση» των «Ριφιφί». Το τηλέφωνο χτυπάει. «Ναι;», «Ναι;». καμία απάντηση. Ο πιστός ακροατής με το πρώτο κινητό –παντόφλα που έδινε ο «Αδέσμευτος Τύπος» του Ρίζου παίρνει τηλέφωνο στο σταθερό της, που του είχα δώσει…
Τρία δευτερόλεπτα αργότερα με ένα άλμα που μετρήθηκε στα 2.56 σπάζοντας το ρεκόρ του Σοτομαγιόρ έφτασε απ’ τον καναπέ στο τραπέζι που ήταν τα μηχανήματα, ενώ ταυτόχρονα ούρλιαζε «Μιλάει. Αυτή είναι…». Έκλεισα το τηλέφωνο και μετά από 2 δευτερόλεπτα ξαναχτύπησε. Όντας σίγουρος ότι ήταν αυτή, με φωνή πιο λάγνα και απ’ του Στάθη Ψάλτη στο «Κούλα μ’ ακούς» το σήκωσα και είπα: «Θα μιλήσεις επιτέλους;».
Η απάντηση «Φυσικά και θα μιλήσω γιε μου. Τούτο το πράμα εδώ βγάζει σπίθες. Πήρε φωτιά» της θειάς, δεν ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα είναι η αλήθεια. Μικρή σημασία όμως είχε…
Ο Kephalonian Best Fm, είχε για άλλη μια φορά κάνει το καθήκον του. Χάιδεψα στοργικά τον πομπό και έφυγα. Εγώ για άλλες πολιτείες, αυτός πάντα εκεί, πάντα στη θέση του. Στους 101.8. Για να μου θυμίζει τα πιο ωραία χρόνια. Τα χρόνια της νιότης και του ΠΑΣΟΚ…
Πηγή: menshouse.gr
