Ποτέ δεν μου άρεσαν οι ιστορικοί συμψηφισμοί και οι μειοδοτικοί διαγωνισμοί αγριοτήτων και θυμάτων. Τα θεωρώ όλα αυτά προφάσεις εν αμαρτίαις, για να κρατήσει η κάθε πλευρά, όχι την βεβαιότητα ότι η άποψή της είναι ορθή, αλλά την αντιπάθεια για την άλλη πλευρά. Καθαρή περίπτωση όχι μισαλλοδοξίας, αλλά μισαλληλίας. Έτσι από την πρώτη στιγμή απώθησα κάθε σκέψη σύγκρισης της εισβολής στην Κύπρο με την εισβολή στην Ουκρανία.
Εδώ όμως η σύγκριση ήλθε και με χτύπησε μια φορά στο δόξα πατρί και δύο στον αμήλιγγα και αποκάλυψε μία υποκρισία …. ασύγκριτη:
Διαβάζω ότι πλησίστιο πλέει προς την κατάκτηση της πρώτης θέσης της Γιουροβύζουλα, εεεε συγνώμη, της Γιουροβίζιον, το τραγούδι της Ουκρανίας, προφανώς προς ενίσχυση του φρονήματος του ουκρανικού λαού, ο οποίος αμύνεται υπέρ βωμών, εστιών και ΝΑΤΟ, ενώ η κακιά Ρωσία αποκλείστηκε από τον αγώνα τον καλό. Είναι δε τόση η σιγουριά της Ουκρανίας για την ευρωπαϊκή συμπαράσταση ώστε αποτολμά να στείλει στο πολυπολιτισμικό αυτό κορύφωμα τραγουδιστή, που απ’ ό,τι βλέπω στις φωτογραφίες (δεν βάζω, βέβαια, και το χέρι μου στην φωτιά) είναι ΣΤΡΕΪΤ!
Αυτομάτως λοιπόν θυμήθηκα (άραγε πόσοι άλλοι;) την συμμετοχή της Ελλάδας στον διαγωνισμό του 1976:
Την προηγούμενη χρονιά (1975) η Ελλάδα απείχε από τον διαγωνισμό, όχι, όπως υποστηρίζεται, διαμαρτυρόμενη (μόνο) για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, αλλά γιατί αυτή την χρονιά, την χρονιά που ακολούθησε τον Αττίλα, διάλεξαν τα πεπολιτισμένα ευρωπαϊκά έθνη για να κάνει την παρθενική της εμφάνιση στον θεσμό της Γιουροβύζουλα η Τουρκία!!!!
Το 1976 όμως, σε θέση υπευθύνου εκπροσώπησης της Ελλάδας στον θεσμό βρέθηκε ένας πραγματικός ΑΝΤΡΑΣ. Κάποιος που μπορεί να μην είχε παρελθόν εξορίστου και αντιστασιακού, αλλά στο μέλλον θα περνούσε ουκ ολίγα ηθικά μαρτύρια από την ΑΥΡΙΑΝΗ (“Ταυριανή” κατά τον ίδιο) των συμπατριωτών μας ΑΦΩΝ ΚΟΥΡΗ, παντοδύναμων, τότε, επί “ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΑ” (να τα θυμόμαστε και αυτά).
Αυτός ο άντρας ήταν ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ, ο οποίος, εν μία νυκτί, αποφάσισε και έστειλε στην Χάγη, που διεξήχθη ο διαγωνισμός, την Μαρίζα Κωχ με ένα τραγούδι διαμαρτυρίας πραγματικής και όχι “κ@λομεγλειφάτης”. Ένα τραγούδι γεμάτο πόνο και παρηγοριά, φρίκη και φως, ένα τραγούδι που σε λογικό – στιχουργικό επίπεδο χτύπαγε τους Ευρωπαίους εκεί που θα έπρεπε να τους πονάει -στην τουριστική αντίληψη για κάθε τι ελληνικό: Το θαμμένο έκτοτε στα πιο βαθιά χρονοντούλαπα και ανασυρόμενο μόνο από κάποιους “γραφικούς” κάθε Μάη που είναι τση Αγίας Γιουροβίζιο, “ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ – ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ”.
Στην Γιουροβίζιον, τότε, πολύ εθορυβήθησαν. Γιατί σου λένε οι άνθρωποι: “Τι δουλειά έχουν ένα μάτσο νεκροί, αγνοούμενοι, βιασθείσες και βιασθέντες, τι δουλειά έχει ένας εσμός προσφύγων (τότε δεν ήταν της μόδας ο όρος), ένα κατακτημένο από τον στρατό της συμπαθούς εξωτικής Τουρκίας νησί στην μέση του πουθενά, να μας χαλάνε το πανηγύρι; ΕΔΩ ΠΑΜΕ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΠΕΝΤΕ ΦΡΑΓΚΑ. Γιατί μπλέκουν στα πόδια μας;”
Μέχρι και συστάσεις να μην εμφανιστεί έκαναν στην Κωχ οι διοργανωτές, γιατί δεν μπορούσαν (ενώ ήθελαν οι καημένοι!) να εγγυηθούν για την σωματική της ασφάλεια.
Αλλά η χοντρούλα Μαρίζα με την θεία φωνή, η Κωχ με το ελληνογερμανικό αίμα και την ελληνική ψυχή, βγήκε και το είπε. Με μόνα “όπλα” την συγκίνησή της και ένα λαούτο, βγήκε και είπε το τραγούδι της, πραγματοποιώντας το σχέδιο του Μάνου Χατζιδάκη, που τελευταία στιγμή το είχε αποκαλύψει (“πάγε αύγιο ένα λαούτο και φύγε για Χάγη”, είχε πει στην εμβρόντητη Κωχ), κάποιοι λένε λόγω της παροιμιώδους αμεριμνησίας του – για να μην δεχθεί άνωθεν πιέσεις, λέω εγώ.
Φυσικά το τραγούδι βαθμολογικά πάτωσε. ΠΕΝΤΕ ΦΡΑΓΚΑ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ οι άνθρωποι τότε ….. και τώρα!
Εμείς όμως ας το ακούσουμε με υψηλής βαθμολογίας αισθητήριο, ίσως ακόμα κάτι να μπορεί να σκιρτήσει στην ψυχή μας.
Σημείωση: Δυστυχώς το “ημίν” του τίτλου, δεν είναι λάθος.
Πηγή: https://365335.blogspot.com/
