Για τους αριστερούς, τους άθεους και τους κομμουνιστές, ο θάνατος είναι μια χαϊντεγκεριανή και ταυτοχρόνως μια υλική υπόθεση.
Κατανοούν πως το Sein-zum-Tode, το “Είναι προς τον θάνατο”, ο εγνωσμένος δηλαδή μοναδικός προσανατολισμός στο απόλυτο της ανυπαρξίας, είναι ο λόγος για να αγωνίζεσαι στο εδώ και το τώρα ώστε να ζήσουν όλοι καλύτερα. Να αγωνίζεσαι, ακατάπαυστα, έως θανάτου καμιά φορά, για να αρθεί η αδικία και ο ευτελισμός που επιφέρει η εκμετάλλευση, να αγωνίζεσαι για κείνες τις ουτοπίες, που αφορούν τα γήινα και τα παροντικά.
Για τους αριστερούς, τους άθεους και τους κομμουνιστές, ο θάνατος είναι μια τελεσίδικη υπόθεση. Ύλη που καταλήγει στην ύλη, ούτε “φεύγουν” ούτε “χάνουν τη μάχη” ούτε πάνε “ταξίδι”. Πεθαίνουν. Απλώς πεθαίνουν. Άλλοτε ξαφνικά άλλοτε πάλι όχι. Και δεν πάνε πουθενά. Γίνονται στάχτη ή χώμα. Και ποτέ, μα ποτέ, δεν τους, ξανασυναντάς. Προς τούτο και το τελεσίδικο είναι απαρηγόρητο. Μνησιπήμων ο πόνος: επιμένει σε κάθε ανάμνηση μιας κοινής ζωής, μιας κουβέντας, μιας οινοποσίας, μιας φιλονικίας, μιας συμφιλίωσης. Πονάς πολύ, διότι ξέρεις πως για σένα και τον σύντροφο που έχασες δεν έχει άλλη ζωή, δεν έχει άλλη ευκαιρία.
Ο σύντροφος Μπάμπης Σονιάδης πέθανε. Δεν τον πρόδωσε η καρδιά του, όπως λένε, διότι η καρδιά του δεν θα πρόδιδε ποτέ κανέναν και καμιά. Απλώς, αυτός ο μυς έπαψε να λειτουργεί. Ο Μπάμπης, ένας οργανικός διανοούμενος του ΣΥΡΙΖΑ, και τώρα του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ., ο σύντροφος της Ο.Μ. Εξαρχείων, παλιόφιλος από το διαβόητο 3%, πρωτοπόρος στους αγώνες του δρόμου αλλά και σε κείνους της διάνοιας, φιλόλογος στο επάγγελμα, με πλατιά, αλλά διόλου μα διόλου αστική, των MSc, μόρφωση, πέθανε. Σε μια πολλαπλώς μεταβαλλόμενη εποχή, το κενό που αφήνουν σύντροφοι σαν τον Μπάμπη δεν αναπληρώνεται. Η ιδεολογική του παρρησία, η μαρξική ανάλυση της ιστορικής στιγμής, η κομμουνιστική του συνείδηση, αποσκευές που κουβαλούσε καθημερινά συνομιλώντας ως εργάτης της βάσης με τους/ις συντρόφους/ισσες, άνοιγαν πάντα “θέματα”: από κείνα τα ατελείωτα που σε παίρνει η αυγή συζητώντας, από κείνα που τα προσπερνάμε σήμερα, στη σπουδή του “δεν είναι ώρα”, από κείνα όμως που σε κάνουν εν τέλει καλύτερο άνθρωπο. Και συνεπέστερο αριστερό.
Ο σύντροφος, Μπάμπης Σονιάδης, πέθανε και δεν θα τον ξαναδούμε. Αλλά θα τον μνημονεύουμε ως υπόδειγμα φίλου και συντρόφου. Θα επιμένει στη μνήμη όλων ημών, τώρα με ένα δάκρυ κι αργότερα μ’ ένα χαμόγελο. Και θα μας λείπει όσο ζούμε.
Διότι, το ’παμε, ρε Μπάμπη, “Είναι προς τον θάνατο” για μας τους υλιστές, αλλά πολύ νωρίς την έκανες, ρε φίλε…
Πηγή: left.gr
