Αγαπητέ μεσήλικα μην μασάς. Αν έχεις γλυτώσει από τα γιατροσόφια της γιαγιάς όταν ήσουν μπόμπιρας, τότε κανένας κορωνοϊός δεν μπορεί να σε φοβίσει. Έχεις τον απέθαντο καρατσεκαρισμένα…
Πλέον- πιτσιρικά αναγνώστη του menshouse που γελάς χαιρέκακα με εμάς που ανήκουμε στις…ευπαθείς ομάδες των γεροντοπαλίκαρων τα πράγματα είναι πολύ εύκολα για σένα.
Η μαμά σου έχει στην κατάψυξη πίτσες που δε χρειάζεται να είσαι ο Πετρετζίκης ή να έχεις χρυσό σκούφο για να τις «μαγειρέψεις»- απλά τις πετάς στο φούρνο και μετά από 15 λεπτά είναι έτοιμες.
Υπάρχουν τυροπιτάκια, λουκανοπιτάκια, έτοιμα γεύματα, χίλιες δυο λιχουδιές και, πάνω απ’ όλα, η ευκολία του να ξεκλειδώσεις το smartphone σου και να παραγγείλεις online ό,τι σαβούρα τραβάει η όρεξή σου.
Τι γινόταν τα «παλιά τα χρόνια», όμως, που πιτόγυρο τρώγαμε μια φορά το μήνα και αν, πίτσα έφτιαχναν κατά βάση οι Ιταλοί και όχι οι Έλληνες και που τα Goody’s και λοιπές αλυσίδες βρίσκονταν κάπου στο εγγύς μέλλον, αλλά στο μέλλον; Πώς καταπολεμούσαμε την πείνα μας μετά από 6-7 ώρες στα ουφάδικα ή στις μπασκέτες της γειτονιάς εκεί γύρω στα 80sκαι στις αρχές των 90s;
Η απάντηση κρύβεται σε μια συλλαβή που αν την πεις δυο φορές φέρνει αυτομάτως στο νου ένα από τα πιο αγαπημένα σου πρόσωπα: «για» χ2= «γιαγιά».
Βλέπεις, η γιαγιά μας πάντα είχε τον τρόπο της να ρίχνει στο καναβάτσο την ακόρεστη πείνα μας (όχι για μάθηση, προς γαστριμαργικού θεού) και τη φτώχεια, φτιάχνοντάς μας 5 υπέροχα σνακ.
Αν τα θυμάσαι, τελικά δεν είσαι όσο πιτσιρικάς νομίζαμε στην αρχή.
Αν ακούς Sin Boy, να πας να κάνεις ένα ακουόγραμμα κι εν συνεχεία πιάσε το χέρι μας να πάμε στο γευστικό «κάποτε».
Ξεκινάμε;
1) Βούτυρο-ψωμί-ζάχαρη
Ο υπέρτατος βασιλιάς του γρήγορου γιαγιαδίστικου σνακ: η γιαγιάκα μας ύψωνε το μεσαίο της δάχτυλο στην επίμονη αρθρίτιδα, έκοβε 2-3 φέτες ψωμιού μέχρι να πεις «Πολύσπορο», έπειτα άλειφε πάνω τους βούτυρο και στο τέλος, σαν ένας θηλυκός Νουσρέτ του παρελθόντος, πασπάλιζε με γενναίες φειδωλές ποσότητες ζάχαρης το… δημιούργημα και μας το προσέφερε στο πιάτο.
Μπορεί να μην ακούγεται ακριβώς γκουρμεδιά, όμως, πιστέψτε μας, στα μάτια και τον ουρανίσκο μας έμοιαζε με αμβροσία.
«Έμοιαζε», είπαμε;
Διόρθωση: ήταν αμβροσία.
2) Ψωμί-ελαιόλαδο-ζάχαρη
Στην ουσία πρόκειται για τον πρόγονο του νούμερο 1 και «ευδοκιμούσε» πολύ στα 70s και στις αρχές των 80s. Το… ακριβό βούτυρο αντικαθίστατο στον γιαγιαδίστικο Τζελεμεντέ από τίμιο λαδάκι, που πότιζε αρκούντως το ψωμί, πριν έρθει η λευκή βροχή της ζάχαρης να πάρει αγκαλιά και τα δύο και να τα παρασύρει σ’ έναν θελκτικό, για το στόμα, χορό.
Το ξέρουμε, ο συνδυασμός λαδιού-ζάχαρης μοιάζει σαν συνταγή για ποντικοφάρμακο, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ καλύτερο απ’ ό,τι ακούγεται.
Οκ, όχι «πολύ», απλά καλύτερο.
Καλούτσικο.
Έτσι κι έτσι.
Τρωγόταν.
Ειδικά αν τις προηγούμενες μέρες είχες κάνει απεργία πείνας γιατί τα θέματα στο «Εμείς και ο κόσμος» ήταν πολύ δύσκολα για το 8χρονο μυαλό σου.
3) Χτυπητό αυγό με κακάο
Γλυκό για τρία αστέρια Michelin και κάνα δυο Bridgestone («Την ερχόμενη Τετάρτη 18/12 σας προσκαλούμε στα τριήμερα του στοιχειώδους χιούμορ που μόλις απεβίωσε, μετά από άνιση μάχη με τη βλακεία»): η γιαγιά μας έπαιρνε τον κρόκο του αυγού, τον έριχνε σε μια κούπα, μετά προσέθετε λίγη ζάχαρη και τα «χτυπούσε», πριν έρθει μια κουταλιά κακάο για ν’ απογειώσει στην στρατόσφαιρα το όλο μείγμα.
Οι περισσότεροι που η ενηλικίωση σκότωσε βάναυσα τον παιδικό εαυτό τους θα σας πουν ότι χρονομηχανές δεν υπάρχουν.
Ηλιθιότητες: μια γουλιά από χτυπητό αυγό με κακάο κάνει τον Χρόνο να λιώσει σπαρακτικά και σε στέλνει 30+ χρόνια πίσω.
Στο υπέροχο τότε.
4) Φρυγανιά με λουκούμι
Η πιο διάσημη «παραλλαγή» του είναι το μπισκότο με λουκούμι, όμως… τω καιρώ εκείνω η σωστή συνταγή ήταν μεγάλη φρυγανιά με λουκούμι.
Την ώρα που το στομάχι σου παρήγαγε ήχους που θύμιζαν τον τρόπο που μιλάει ο Τσουμπάκα στο Star Wars, ερχόταν η σούπερ γιαγιά με την φρυγανιά που κουβαλούσε στο εύθραυστο κορμί της ένα λουκούμι και το έκανε να σωπάσει.
Loukoumi will be with you. Always…
5) Ψωμί με κασέρι σε αλουμινόχαρτο στο φούρνο
Γνωστό και ως «ψευδοπίτσα» (κανείς δεν το λέει έτσι, αλλά αυτό είναι άσχετο): πέθαινες της πείνας, ήταν κομβικής σημασίας να σου ετοιμάσει η γιαγιά κάτι γρήγορο και γευστικό προκειμένου οι ζωτικές σου ενδείξεις να μη γίνουν μια ευθεία γραμμή, και για κάποιο λόγο τίποτα από τα προηγούμενα 4 της λίστας δεν ήταν εύκαιρο.
Τι έκανε τότε ο σωτήρας σου; Έκοβε ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο- που, ενίοτε, παίζει να είχε χρησιμοποιηθεί κι άλλη φορά (ω, μαγική παιδική μας ηλικία…)-, έβαζε επάνω δυο φέτες ψωμί, μετά 2 χοντροκομμένες φέτες κασεριού (συνήθως Κολιός, αυτό με τον Ήλιο απέξω) και όλα μαζί τα έριχνε στην σόμπα της ή, αργότερα, στο φούρνο.
Το αποτέλεσμα; Εξόχως έξοχο, εξοχότατε. Και, το κυριότερο, συνέχιζες να ζεις.
Γιατί η γιαγιά ήξερε.
Πάντα ήξερε.
Πηγή: menshouse.gr
