Μου πήρε πολύ ώρα… πάρα πολύ ώρα φίλε μου καλέ μου φίλε Αθανασιος Μαντελης ( του Αναστασίου (μπονόρη)και της Ευαγγελίας)μέχρι να το συνειδητοποίησω για να μπω στη διαδικασία να γράψω για εσένα που αποφάσισες να φύγεις ξαφνικά από τη ζωή μας και να ταξιδέψεις σε άλλους ουρανούς όπου πραγματικά θα μπορούσες να κάνεις αυτά που πραγματικά ήθελες…
Δεν μπορώ να σε ξεχάσω, δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου από την ώρα που έμαθα τα δυσάρεστα όσο και αν γελάω.
Η απώλεια σου φίλε δεν είναι εύκολη διαχείριση… Γιατί οι φίλοι μας είναι η οικογένεια μας έτσι ήσουν και εσύ φίλος μου και αδερφός μου.
Θα μπορούσα να γράφω αμέτρητες ώρες για εσένα τις τρέλες που κάναμε Θανάση μου, και να σου μιλάω ώρες … γιατί ξέρω ότι με ακούς και πως θα μας προσέχεις…
Σε αγαπώ, θα σε αγαπώ και πάντα θα έχεις μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου … Και πλέον, όταν θα κλαίω γιατί μου λείπεις, θα κλαίω γιατί θα θυμάμαι τις όμορφες στιγμές μας και όχι την απώλεια σου… Γιατί σου αξίζει να σε θυμάμαι έτσι…
Θέλω να εκφράσω τά θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια σου φίλε μου Θανάση.
Καλό ταξίδι φίλε στην παρέα των αγγέλων.
