Ήταν μεσημέρι της 28ης Απριλίου όταν η πτήση 243 του Boeing 737-200 της Aloha Airlines έμελλε να περάσει στην ιστορία της σύγχρονης αεροπορίας δημιουργώντας έναν νέο ήρωα πιλότο στο πρόσωπο του 44χρονου Robert Schornstheimer ο οποίος με την καθοδήγηση του σκάφους κατάφερε να σώσει 89 επιβάτες από σχεδόν βέβαιο θάνατο.
Το χρονικό
Όλα ξεκίνησαν από τους πρώτους τυπικούς ελέγχους, που πιθανότατα έγιναν πολύ πρόχειρα, από το αεροδρόμιο του Χίλο, με τους υπεύθυνους ελέγχου του Βoeing 737-200 να μη βρίσκει τίποτα περίεργο και ανησυχητικό. Η πτήση αναχώρησε κανονικά στις 13:25 για Χονολουλού με 89 επιβάτες και ένα εξαμελές πλήρωμα με τις συνθήκες να δείχνουν ότι επρόκειτο για μία πτήση ρουτίνας.
Λίγα λεπτά αργότερα όμως οι άτυχοι επιβάτες της πρώτης θέσης άκουσαν τον πρώτο εκκωφαντικό θόρυβο της έκρηξης και είδαν έντρομοι την οροφή του αεροσκάφους να διπλώνει και να αποκόπτεται από το αεροπλάνο.
Ο επιβάτης Stranford Samson θυμάται ότι «Τα πάντα πετούσαν γύρω μας, βιβλία, χαρτιά, χρήματα» και ήταν εκείνος που είδε την 58χρόνη αεροσυνοδό με την 37χρόνη εμπειρία, Clarabelle Lansing, να χάνεται στο κενό εκτοξευόμενη από την τρύπα που δημιουργήθηκε ύστερα από την έκρηξη που οδήγησε στην αποκόλληση του ουρανού του σκάφους.
Το αεροπλάνο βρισκόταν στα 24.000 πόδια, η αεροσυνοδός έπεσε στον ωκεανό και όσο και αν την έψαξαν τα σωστικά συνεργεία τις επόμενες ημέρες δεν μπόρεσαν να βρουν τη σωρό της. Όσο και να φαντάζει αδύνατο, ήταν το μόνο θύμα της πτήσης 243 καθώς θα ακολουθούσε ένα αεροπορικό θαύμα.
Ο σωτήρας πιλότος
Ο 44χρονος πιλότος Robert Schornstheimer ανέλαβε τον έλεγχο και οδήγησε το αεροσκάφος στο Maui με συγκυβερνήτρια του την 36χρονη Madeline Tompkins. Οι δύο τους κατάφεραν να οδηγήσουν το Boeing 737-200, το οποίο είχε κάνει συνολικά 89.680 απογειώσεις και 35.496 ώρες πτήσης μεταξύ των νησιών της Χαβάης, σε ασφαλή προσγείωση χωρίς να χαθεί καμία άλλη ζωή
Παρότι η συγκυβερνήτρια Madeline «Mimi» Tompkins, που οδηγούσε τη στιγμή του συμβάντος το αεροπλάνο, είχε 3.5000 ώρες πτήσης στο συγκεκριμένο αεροσκάφος και συνολικά 8.000 ώρες πτήσεων, το πηδάλιο ανέλαβε ο συνάδελφό της κυβερνήτης Robert Schornstheimer ο οποίος ήτα πολύ πιο έμπειρο σε Boeing 737, με 6.700 ώρες πτήσεων, σχεδόν διπλάσια από την συγκυβερνήτη του.
Ο κυβερνήτης παίρνει αμέσως την απόφαση να προσγειώσει το αεροσκάφος στο κοντινότερο αεροδρόμιο, Καχουλούι στο Μάουι, καθώς είδε ότι ήταν σχεδόν αδύνατο να φτάσει ως τη Χονολουλού. Αυτόπτες μάρτυρες από το έδαφος περιγράφουν το αεροπλάνο να μοιάζει με ένα εμπορικό σκάφος με ανοιχτές τις πόρτες.
Η συγκυβερνήτης στέλνει σήμα στον πύργο ελέγχου για την επερχόμενη αναγκαστική προσγείωση που θα ξεκινούσαν ενώ ήδη από την στιγμή που το αεροσκάφος προσέγγιζε το αεροδρόμιο η δεξιά του μηχανή σταμάτησε να λειτουργεί.
Οι επιβάτες είχαν ξεκινήσει να ψέλνουν ομαδικά ύμνους, αντικείμενα που εκσφενδονίζονταν από τα ανοιχτά ντουλάπια τους χτυπούσαν, ενώ το μόνο που τους κρατούσε στο αεροσκάφος ήταν οι ζώνες ασφαλείας. Δεκατρία λεπτά αργότερα το αεροσκάφος είχε προσγειωθεί ομαλά και οι επιβάτες βιάζονταν να κατέβουν από τις φουσκωτές τσουλήθρες και να ξαναπατήσουν στο έδαφος.
Οκτώ από αυτούς ήταν βαριά τραυματίες αλλά και οι οκτώ επέζησαν.
Το αεροσκάφος είχε μέχρι την ημέρα της πτήσης 242 συνολικά 35.496 ώρες πτήσης και 89.680 απογειώσεις-προσγειώσεις, οι περισσότερες ανάμεσα στα διάφορα νησιά της Χαβάης.
Όπως έδειξαν τα βίντεο που τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια και μετά τη προσγείωση, η πόρτα του πιλοτηρίου είχε αποκολληθεί. Έγινε μάλιστα γνωστό ότι πριν την αναχώρηση ένας επιβάτης είχε αναφέρει μία βλάβη αλλά το πλήρωμα δεν τον άκουσε και δεν προχώρησε σε περαιτέρω έρευνα. Ο επιβάτης Gayle Yamamoto δήλωσε στους εμπειρογνώμονες ότι είχε παρατηρήσει μία ρωγμή στην άτρακτο πριν την απογείωση αλλά δεν την ανέφερε σε κανέναν.
Οι έρευνες που ακολούθησαν αποκάλυψαν ότι η ζημιά προκλήθηκε από τον διαχωρισμό της οροφής από την άτρακτο λόγω διάβρωσης η οποία ποτέ δεν διορθώθηκε αφού δεν υπήρχε σωστή συντήρηση.
Η έκθεση των εμπειρογνωμόνων χρειάστηκε ένα χρόνο για να παρουσιαστεί και απέδιδε το τραγικό συμβάν στην αποτυχία του προγράμματος συντήρησης του αεροσκάφους ώστε να ανιχνευθεί η ζημία από την διάβρωση που είχε προκληθεί μετά από την καταπόνηση των χιλιάδων μετακινήσεων που έκανε.
Εξάλλου ακόμα και την ημέρα του δυστυχήματος το αεροσκάφος είχε ήδη πραγματοποιήσει τρεις πτήσεις.
Η ίδια η πτήση 243 παρότι είχε θετική κατάληξη με μόλις ένα θύμα θεωρείται πολύ σημαντική στην ιστορία της ασφάλειας των αεροσκαφών αφού με αφορμή το πρωτοφανές συμβάν της αποκόλλησης της οροφής ξεκίνησαν μία σειρά από νέους πολύ πιο αυστηρούς ελέγχους τόσο στη συν προστέθηκαν νέοι και πιο αυστηροί έλεγχοι.
