Με ρώτησαν πρόσφατα αν θέλω να πάρω μέρος σε μια καμπάνια για το αλσχαιμερ, επειδή είναι μια νευρολογική νόσος , που θερίζει , κ η οποία θα θεωρείται σύντομα μια από τις βασικές αιτίες θνησιμότητας.
Κ δέχτηκα.
Όχι όμως γι αυτό το λογο.
Αλλά γιατί έχω ζήσει στο σπίτι μου πως είναι να έχεις έναν άνθρωπο που ενώ τον έχεις γνωρίσει στην ακμή του, σε χρόνια δράσης, ζωντάνιας κ ζωής, τον έχεις ζήσει κ όσο οι νοητικές του ικανότητες αρχίζουν να σβήνουν, όπως ακριβώς σβήνει κάποιος τα φώτα σε ενα δωμάτιο.
Κ με κάθε φως που σβήνει, σβήνει κ ένα κεφάλαιο ζωής.
Μια ανάμνηση κ μετά μια άλλη κ μια άλλη.
Μια λειτουργία , κ μετά μια ακόμα κ μια παραπάνω.
Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις έναν άνθρωπο να σταματάει να λειτουργεί όπως ακριβώς μια συσκευή που τη βάζεις από τη πρίζα.
Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα για την ενημέρωση κ την ευαισθητοποίηση για τη νόσο Αλσχαιμερ.
Ας μην το ξεχνάμε.
Όσο ακόμα μπορούμε να θυμόμαστε.
