Τα τελευταία 2 χρόνια, ο Κωνσταντίνος Αργυρός πετυχαίνει τα λεγόμενα milestones της καριέρας του, κάνοντας sold out περιοδείες, έχοντας συναυλία μαζί με 50 Cent, γεμίζοντας χώρους εκδηλώσεων χιλιάδων θέσεων στις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία.
Εδώ και λίγους μήνες, ο κορυφαίος, μας αρέσει δε μας αρέσει, Έλληνας καλλιτέχνης (όχι απλά τραγουδιστής), προετοιμαζόταν για μια ακόμα κατάκτηση για τον ίδιο, μια συναυλία στο Royal Albert Hall.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, πρόκειται για έναν ιστορικό χώρο εκδηλώσεων στο Λονδίνο, όπου έχουν τραγουδήσει θρύλοι της παγκόσμιας μουσικής. Και για τον Αργυρό ήταν μια σπουδαία βραδιά, αλησμόνητη, κάτι που θα έχει να το θυμάται και να συγκινείται.
Ξαναλέμε, δεν έχει σημασία τι πιστεύει ο καθένας μας για τον ίδιο ή τη μουσική του, δεν συζητάμε κάτι τέτοιο, μιλάμε καθαρά και μόνο για την αγωνία, την ανυπομονησία ενός ανθρώπου να ζήσει κάτι τόσο όμορφο, μια επιβράβευση της δουλειάς του.
Βγήκε, λοιπόν, στη σκηνή του Royal Albert Hall, με την οικογένειά του, την εγκυμονούσα σύντροφό του, να τον κοιτάζουν από κάτω, και έδωσε την ψυχή του για τους ανθρώπους που πλήρωσαν ένα αξιοσέβαστο ποσό για να τον δουν και να τον ακούσουν.
Και κάποια στιγμή του βγήκε του ανθρώπου, εκεί που τραγουδούσε το Αθήνα Μου, να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο και να ενσταλάξει μια μνήμη στη σκηνή, να αφήσει κάτι που έχει ρίζες στην Ελλάδα, τη χώρα του, την οποία ανέφερε σε κάθε του συναυλία πέρσι στην περιοδεία του στη Βόρεια Αμερική.
Χόρεψε ο Αργυρός το ζεϊμπέκικο, που είναι κι ένας χορός που δεν υπόκειται σε κανόνες, έχει πολύ το προσωπικό στοιχείο, οπότε σε κάτι τόσο προσωπικό, που βγαίνει η ψυχή, γίνεσαι συναισθηματικός και αφήνεται.
Πάνω στο συναίσθημα της συνθήκης, ο Αργυρός γύρισε να φωνάξει στη μητέρα του λέγοντας «Μάνα, ο γιος σου χορεύει ζεϊμπέκικο στο Royal Albert Hall».
Κι ενώ ένα μεγάλο μέρος των χρηστών στα social τον αποθεώνει για το ότι τίμησε έτσι τη μητέρα του, για το ότι της ανταπέδωσε όσα του προσέφερε για να τον μεγαλώσει, υπήρξαν και αρκετοί που σχολίασαν τη στιγμή ως cringe, στην καλύτερη των περιπτώσεων, άλλοι έκαναν λόγο για ατάλαντο που τον σπρώχνει κάποιο σύστημα.
Όλο αυτό επειδή θέλησε να υπερηφανευτεί στη μητέρα του; Αλήθεια; Τόσο φτάνει να μας ενοχλεί οτιδήποτε καταφέρνει κάποιος που φτάνουμε σε αυτό το σημείο;
Πραγματικά, πολλές φορές αντιδρούμε λες και κάποιος μας είπε ότι αν καταφέρει ο Χ κάτι, αυτό σημαίνει πως εμείς είμαστε αποτυχημένοι. Δεν μπορεί κάποιος να είναι επιτυχημένος χωρίς αυτό να έχει καμία σχέση με μας. Αν κάποιος «μεγεθύνεται», πρέπει υποχρεωτικά να το κάνει μικραίνοντας εμάς.
Είναι σαν να στεκόμαστε με τον αδερφό μας μπροστά στη μαμά μας κι επειδή αυτός πήρε 18 σε κάποιο διαγώνισμα, να του επιτιθέμεθα γιατί μας κάνει να φαινόμαστε «λίγοι» μπροστά στη μαμά.
Μια τρομερά παιδιάστικη συμπεριφορά που το να την αποκαλέσουμε χαιρεκακία ή φθόνο, ίσως να είναι και μια υπεραπλούστευση.
Ναι, κατανοητό ότι αν δε σου αρέσει ο Αργυρός, μπορεί να ενοχλείσαι από τα μίντια που αναρτούν αρκετά συχνά άρθρα για εκείνον. Σε ανάγκασε κανείς να τα διαβάζεις; Όχι. Δεν αποσύρεις όμως το like σου από τις σελίδες τους στα social, ούτε τα αφαιρείς από αυτά που σου προτείνει η Google.
Δε σου ζήτησε όμως κανείς να βγεις να πεις ότι ο Αργυρός είναι καλλιτεχνάρα, φωνάρα, κάτι τέτοιο. Μια ανθρώπινη στιγμή να μην μολύνεις, είναι το ζήτημα.
Δεν σχετίζεται καθόλου με τις ζωές μας το τι καταφέρνει ο Αργυρός και ο κάθε Αργυρός. Κανένα του επίτευγμα δεν καθιστά εμάς ανύπαρκτους ή «πουθενάδες». Μπορούν να υπάρξουν επιτεύγματα από όλους μας σε αυτή τη ζωή. Ίσως όχι ταυτόχρονα, αλλά ο καθένας παίρνει τη σειρά του.
Με την περίπτωση του Αργυρού βέβαια, αναδεικνύεται το πραγματικό ζήτημα. Το κόμπλεξ δεν αφορά εν τέλει τη σύγκριση του εαυτού μας μαζί του, αλλά καταλήγει στο χρήμα. Επειδή έχουν μάθει αρκετοί να μετράνε την επιτυχία και την αξία του ανθρώπου με το χρήμα και τους ακους συχνά να λένε «ο τάδε βγάζει τόσα σε ένα βράδυ και μιλάς εσύ…», καταλήγουν να φθονούν.
Τι να κάνουμε που ο Αργυρός έγινε τραγουδιστής, που αρέσει σε ένα μεγάλο μέρος του κοινού κι αυτό του αποφέρει καλά λεφτά για να κυνηγάει τέτοια όνειρα; Δεν τα κλέβει, δεν εκβιάζει, δεν κοροϊδεύει. Τα τιμάει αυτά τα λεφτά όσο μπορεί.
Ποτέ το ζήτημα δεν είναι να αρέσει κάποιος σε όλους επειδή αρέσει σε μας. Ο καθένας να έχει τα γούστα του και να ακούει ό,τι θέλει. Αλλά υπάρχει και μια ανθρωπιά, ένας σεβασμός, να αναγνωρίζουμε ότι δεν είναι χώρος για να δηλητηριάσουμε μια όμορφη στιγμή επειδή «εγώ δεν ακούω αυτή τη μουσική, πού είσαι ρε Καζαντζίδη, πού ‘σαι ρε Μπιθικώτση» ή «πώς αντέχετε αυτή την υποκουλτούρα..; είστε όλοι χαζοί».
Αυτό ακριβώς. Τελικά, αυτό που τους ενοχλεί, δεν είναι που ο Αργυρός τραγουδάει στο Royal Albert Hall ή που μιλάει στη μητέρα του. Τους ενοχλεί που δεν τους αναγνωρίζουν ότι είναι καλύτεροι κι ανώτεροι γιατί στο Spotify ακούνε Metallica και Τζιμ Μόρισον.
Θα σας πούμε κάτι σοκαριστικό: μπορούν οι άνθρωποι να χαίρονται για τις στιγμές τους, χωρίς να χρειάζονται τη δική μαε επιβεβαίωση για την ποιότητα της δουλειάς τους. Κι εμείς μπορούμε να απολαμβάνουμε ό,τι μας αρέσει, χωρίς να αλλάζει καθόλου τη ζωή μας αν ο Αργυρός αξίζει να παίζει στο Royal Albert Hall ή όχι.
Ο χώρος γέμισε από χιλιάδες κόσμο. Για να γέμισε από τόσους, κάπου θα αξίζει κάτι κι αυτός ο τύπος, δε νομίζετε;
πηγή menshouse.gr
