Το ημερολόγιο γράφει Παρασκευή, 5 Ιουλίου, και, παρότι βρισκόμαστε μες το κατακαλόκαιρο, η καρδιά μας έχει παγώσει…
Ίσως το πιο σκληρό, αυτό που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε όταν φεύγει ένας αγαπημένος μας άνθρωπος, να είναι η διακοπή της επικοινωνίας. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι πλέον δε θα μπορούμε να επικοινωνούμε.
Ένα τεράστιο «γιατί» μας σφίγγει το μυαλό. Ένα «γιατί» που, αλίμονο, δεν μπορεί να απαντηθεί. Ύστερα έρχεται ο θυμός, η άρνηση, η ισοπέδωση των πάντων…
Εκεί που κατοικούσε η δύναμη, η αθωότητα, η καλοσύνη, η ειλικρίνεια και ο αυθορμητισμός, τώρα επικρατεί η απόκοσμη ησυχία της μετάβασης. Η μετάβαση στον προορισμό όλων μας που όμως ήρθε πολύ νωρίς. Πολύ νωρίς για να την κατανοήσουμε.
Για πάντα όμως θα θυμόμαστε το χαμόγελο των ματιών σου, για πάντα θα μας συντροφεύει η ακεραιότητα της ψυχής σου όπως για πάντα θα αισθανόμαστε κοντά μας την αγνή σου καρδιά.
Καλέ μου Φίλιππε, σε στεναχώρησε ο κυνισμός αυτής της ζωής μιας και εσύ υπήρξες τόσο ευαίσθητος και τόσο καλοπροαίρετος.
Σε παρακαλώ να μας συγχωρέσεις όλους αν δεν μπορέσαμε να απαλύνουμε την ψυχή σου. Σε παρακαλώ να κρατήσεις για το ταξίδι σου τη απροϋπόθετη αγάπη μας. Σε παρακαλώ να μας δώσεις τη δύναμη να διαβούμε το δύσκολο δρόμο στον οποίο μας έταξες.
Αγαπημένε Φίλιππε, θα είσαι παντοτινός μέσα στο μυαλό και στην καρδιά μας. Θα ζεις μαζί μας για όσο ζούμε και θα σε θυμόμαστε με πάρα πολύ Αγάπη.
Γιάννης
Από το fb του Γιάννη Βαρούχα
