Θεωρώ επιβεβλημένο να υπάρχει βάση εισαγωγής για τα Πανεπιστήμια (αν και θα προτιμούσα κάθε τμήμα να βάζει τις προϋποθέσεις που επιθυμεί, τους συντελεστές βαρύτητας των μαθημάτων καθώς και τα ελάχιστα όρια – π.χ. λογικό θα ήταν στο τμήμα Φιλολογίας να υπάρχει βάση και συντελεστής
βαρύτητας στα Αρχαία, ενώ στο τμήμα Νομικής στην Κοινωνιολογία – αν δεν την καταργήσουν ως… κομμουνιστογόνο).
Δεχόμαστε εδώ και χρόνια ότι για να μπεις στα τμήματα Αγγλικών π.χ. πρέπει να γράψεις τη βάση στα Αγγλικά. Και θεωρούμε υπερβολικό να σου ζητάει ένα άλλο πανεπιστημιακό τμήμα να γράψεις τουλάχιστον τη βάση κατά μέσο όρο σε 4 μαθήματα. Σήμερα μπορεί κάποιος να εισαχθεί σε σχολή πληροφορικής γράφοντας 0 στην πληροφορική και επίσης σε οικονομική σχολή γράφοντας 0 στην Οικονομία, αν κουτσογράψει κάτι στα υπόλοιπα (όταν υπάρχουν σχολές με βάσεις 5 και 6, δεν χρειάζεται πολλή ανάλυση)
Όμως, υπάρχει κι άλλη μια παράμετρος. Με ποια θέματα θα απαιτήσεις να γράψει ο μαθητής τη βάση; Με θέματα διαβαθμισμένης δυσκολίας, στα οποία θα μπορούν να ξεχωρίσουν αυτοί που προετοιμάστηκαν καλύτερα. Και με θέματα που παρόμοια υπάρχουν στα διδακτικά βιβλία, ώστε να μη χρειάζεται για να γράψεις τη βάση αυτή να παρακολουθείς νυχθημερόν φροντιστήρια. Μ’ αυτή τη λογική ναι, η βάση του 10 καλώς να θεσμοθετηθεί. Αν όμως τα θέματα είναι της λογικής “θα σας δείξω εγώ τί θεματάρες βάζω, θα κοπεί το 80%”, τότε μάλλον πάλι στραβά θα αρμενίζουμε.
Θα μου πείτε “μα γιατί να μην μπούνε όλα τα παιδιά”. Και “εξετάσεις κατάταξης είναι”. Πιστεύω ότι με αυτή τη λογική κοροϊδεύουμε τα παιδιά που δεν μπόρεσαν για τον α ή β λόγο να γράψουν καλά. Γιατί τα βάζουμε στη διαδικασία να πάνε σε μια σχολή που ούτως ή άλλως δεν την πολυθέλουν, και την οποία το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα μπορέσουν να τελειώσουν. Οι οικογένειες θα ξεπενταριαστούν, τα παιδιά θα ξεσπιτωθούν και θα παριστάνουν ότι σπουδάζουν κάτι το οποίο δεν τα πολυνοιάζει. Και στο οποίο δεν θα μπορούν να ανταπεξέλθουν. Πώς θα πας να σπουδάσεις π.χ. Τεχνολογία ήχου, αν δεν σκαμπάζεις γρι από φυσική; Πώς θα σπουδάσεις λογιστική αν δεν ξέρεις ούτε πρακτική αριθμητική; Γιατί με 5 και 6 δεν μπορείς να παρακολουθήσεις ούτε τη σχολή των 6000 μορίων (που μπορεί να έχει και καλή ποιότητα και απαιτήσεις).
Γιατί το κάνουμε αυτό; Όχι για τις ίσες ευκαιρίες στη δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση. Αλλά γιατί ως έθνος αποφασίσαμε να αντικαταστήσουμε τα στρατόπεδα με ανώτατες σχολές. Πολλές από τις οποίες έχουν ωραίους τίτλους, αλλά δεν έχουν καθηγητές, βιβλία, εργαστήρια, πρόγραμμα σπουδών. Όμως οι πόλεις που τις φιλοξενούν έχουν και εστιατόρια και καφετέριες και ενοικιαζόμενα. Γι’ αυτά δουλεύουμε, αν δεν το έχετε καταλάβει. Στέλνουμε τα φανταράκια μας (με θητεία 4, 5, 6 χρόνια… χρυσοπληρώνοντας τη δωρεάν παιδεία μας.)
Θα μου πείτε, μα εκείνος που έχει 9,9 δεν κάνει για φοιτητής και εκείνος που έχει 10,1 κάνει; Όχι βέβαια. Όπως δεν είναι σίγουρο ότι κάνει για γιατρός εκείνος που έγραψε 18,6 και δεν κάνει εκείνος που έγραψε 18,3. Αλλά το τελευταίο το έχουμε επίσης αποδεχτεί, ή κάνω λάθος; Την ντροπή να έχουμε επιτυχόντες με βαθμό 3, 4, 5 για πόσο θα την αποδεχόμαστε;
Στις εικονίτσες, σας έχω (φανταστικά) παραδείγματα. Με 0 πληροφορική 7490 μόρια, και με 0 οικονομία 6320. Μπαίνω με τα τσαρούχια
Από το fb του Ηλία Τουμασάτου
