Πετώντας στον Ατλαντικό:
11 Σεπτεμβρίου 2001 Από Ρώμη για Νέα Υόρκη
Ξάφνου η φωνή του πιλότου κάτι είπε στα Ιταλικά, και μετά στα Αγγλικά με τέτοια προφορά όπου μου ήταν δύσκολο να καταλάβω, είπε πρέπει να γυρίσουμε στην Ρώμη, εν τω μεταξύ το αεροπλάνο έκανε μια βόλτα 180 μοιρών και γύρισε προς τα πίσω προς τις ακτές της Γαλλίας… οι επιβάτες πανικοβλήθηκαν κάτι κορίτσια έβγαλαν τα κινητά τους, άλλοι φώναζαν άλλοι σηκώθηκαν όρθιοι, σηκώθηκα κι εγώ φώναζαν θα υπάρχει βόμβα, τότε μούρθε η λογική και είπα άμα είχε βόμβα θα κατεβαίναμε στην Γαλλία, άρα κάτι άλλο συμβαίνει, φθάσαμε στην Ρώμη νύχτα ένα χάος, γεμάτο το αεροδρόμιο αστυνομικούς, πήγα στον γκισέ κι έκανα μια κουτή ερώτηση,
-Από δω που θα πάω;
Για να πάρω μια κουτή απάντηση,
-Να πας στο προξενείο σου…
Κανένας δεν μας έλεγε το λόγο γιατί γυρίσαμε, μόνο ότι δεν μπορούσαμε να αναχωρήσουμε για τη Νέα Υόρκη.
Ξαναπήγα στην Αλιτάλια απαίτησα να φύγω από τη Ρώμη, λέω είμαι Έλληνας πράγματι με έβαλαν σε ένα αεροπλάνο αυτά DC9 που έχουν τρεις μηχανές στο τελευταίο κάθισμα εκεί αποκάτω από την μηχανή όπου κάθονταν οι αεροσυνοδοί. Φθάσαμε Αθήνα ήταν περίπου μεσάνυχτα, πετάχτηκα έξω, πήρα το λεωφορείο για το Σύνταγμα κι από εκεί με τα πόδια σε ένα μικρό ξενοδοχείο στην Πλάκα όπου πήγαινα τακτικά, το Adams.
Στο μπαρ είχαν την τηλεόραση, κόσμος πολύς παρακολουθούσε την καταστροφή των Διδύμων, κοίταξα το ρολόι μου ήταν σχεδόν δυο μετά τα μεσάνυχτα, της επόμενης ημέρας 12 Σεπτεμβρίου απίστευτο, μετά πήγα σε δωμάτιο, κοιμήθηκα λίγο, 7 το πρωί πήρα ταξί για τον σταθμό λεωφορείων Κηφισού, αργά το απόγευμα ήμουν στην αγκαλιά της Κεφαλονιάς, όπου πέρασα ακόμα 15 μέρες…
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Από το fb του Gabriel Panagiosoulis
