Δεκαετία του 1980, μικρό παιδί τότε θυμάμαι τον πατέρα μου να φυτεύει σπόρους ντομάτας , κολοκυθιάς , μελιτζάνας που είχε κρατήσει από την προηγούμενη χρονιά και να τα μεταφυτεύει μόλις δυνάμωνε το φυντάνι του. Έτσι τρώγαμε από τον κήπο μας λαχανικά όλο το καλοκαίρι και το χειμώνα αντίστοιχα. Τη δε σοδειά επηρέαζε μονο ο καιρός με τα τερτίπια του.
Φέτος, όπως όλα τα τελευταία χρόνια επειδή δεν έχω πλέον σπόρους όπως κράταγε ο πατέρας μου πήρα από φυτώριο λαχανικά-υβρίδια να φυτέψω, μονο για τη φετινή χρονιά και όσο αντέξουν χωρις φάρμακα και ραντίσματα κάθε τόσο.
Τη δεκαετία του 80 ψωνίζαμε κάθε δέκα μέρες τα απαραίτητα για το σπίτι από το μικρό αλλά στοχευμένα επαρκες μπακάλικο του χωριού μου και καίγαμε τα λιγοστά οικιακά σκουπιδια μας σε αυτοσχέδιους μικρούς λάκκους στον κήπο μας κάθε περίπου δεκαπέντε μέρες.
Σήμερα πηγαίνουμε τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα σούπερ μάρκετ και κάθε μέρα πετάμε δυο σακούλες μεγαλες σκουπιδιών στους δημοτικούς κάδους.
Το 1960 ο πληθυσμός της γης ήταν τρία δισεκατομμύρια και σήμερα είναι κοντά οκτώ δισεκατομμύρια κάτοικοι.
Από την άλλη μεριά ο πλανήτης μας , ο χώρος που μας φιλοξενεί όλους και τότε και τώρα παραμένει ο ίδιος όπως και το χώμα και το νερό , είτε είμαστε λίγοι είτε πολλοί περισσότεροι.
Με άλλα λόγια οι τεράστιες αλλαγές που εμείς τυγχάνει να ζούμε και μπορούμε να συγκρίνουμε τις τελευταίες δεκαετίες, σε πολλά επίπεδα όπως στο περιβάλλον, οφείλονται κυριως στον υπερπληθυσμό της γης αλλά και στο ταυτόχρονο κοινωνικό δημιούργημα , αυτό του υπερκαταναλωτισμού.
Ο συγκερασμός των δυο οδηγεί σε ο,τι βιώνουμε σήμερα, με μεγαλύτερο και αναμενόμενο θύμα το περιβάλλον , δηλαδή ουσιαστικά το σπίτι μας.
Θα μου πείτε και τι να κάνουμε. Να γυρίσουμε το χρόνο πίσω;
Όντως ομολογώ τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα γιατί τόσο ο υπερπληθυσμός όσο και ο καταναλωτισμός είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να ανασταλούν στο σημείο και στην εξέλιξη που βρισκόμαστε.
Το μονο ίσως που μπορούμε θεωρώ να κάνουμε είναι ο καθένας μας στο μικρό χώρο που μπορεί να ορίσει να κάνει τη δική του μικρή επανάσταση.
Δηλαδή πχ λιγότερα περιττά αγαθά, λιγότερα σκουπιδια, λιγότερες μετακινήσεις με αυτοκίνητο , ας φυτέψουμε ένα δέντρο, ας πρασινίσουνε το μπαλκόνι μας ,ας μη πετάξουμε το σκουπίδι μας όπου να ναι , ας σεβαστούμε επιτελους το σπίτι μας.
Όσο καταναλώνουμε περισσότερα περιττά αγαθά , τόσο όλοι αυτοί που επιλέγουμε να μας τα παρέχουν θα αναγκάζονται να παρανομούν και να ξοδεύουν από τη δύναμη του πλανήτη για να είμαστε όλοι θεωρητικα χαρούμενοι. Το ερώτημα είναι μέχρι πότε.
Πιστευω πως οταν δεν μπορείς να αλλάξεις όλο τον κόσμο άλλαξε τουλάχιστον τον εαυτό σου.
Ίσως έτσι,και όλο πιο πολλοί μαζί να καταφέρουμε κάτι.
Και αυτό ισχύει σε κάθε επίπεδο…
Από το fb του Φώτη Αυγουστάτου
