Ναι, ναι, αν τα θυμάσαι πέρασες ωραία παιδικά χρόνια, αλλά τώρα είσαι… μαθουσάλας
Συμβαίνει και στις… καλύτερες οικογένειες, όχι μόνο της… ημεδαπής, αλλά και της αλλοδαπής. Μια μάρκα, ένα brand name να γίνεται τόσο δυνατό ώστε να δίνει τελικά το όνομά του στο ίδιο το προϊόν.
Οι αγγλοσάξονες, π.χ, λένε hoover και δεν εννοούν μόνο την συγκεκριμένη, αλλά όλες τις ηλεκτρικές σκούπες του πλανήτη. Αντίστοιχα, εδώ στην Ελλάδα κάποτε ΟΛΑ τα απορρυπαντικά πιάτων ήταν… Τρυλ (από το Τρύλετ» που συνεπήρε την αγορά τη δεκαετία του ’80, αλλά σίγουρα το πιο χαρακτηριστικό (και πολύ πιο διασκεδαστικό) παράδειγμα είναι τα Μίκι Μάους.
Όλα τα καρτούν, είτε επρόκειτο για ιστορίες που εκτυλίσσονταν καρέ-καρέ στις σελίδες ενός περιοδικού είτε για κινούμενα σχέδια στην οθόνη ήταν… Μικιμάοι, ακόμη κι αν δεν είχαν την παραμικρή σχέση ή ομοιότητα με τον ήρωα της Ντίσνεϊ.
Και με κάποιος από αυτούς τους Μικιμάους εμείς μεγαλώσαμε… Κι αν κρίνουμε από το πόσο νοσταλγικό μεν, αλλά μακρινό είναι αυτή η βουτιά στα… βάθη του χρόνου, μάλλον μεγαλώσαμε αρκετά, σύντροφοι.
Σεραφίνο
Κοιτάς την μορφή του και δυσκολεύεσαι να αντιληφθείς ότι μάλλον μιλάμε για έναν ήρωα που ξεκίνησε ως εξανθρωπισμένο καγκουρό και κατέληξε σε κάτι που μοιάζει με ποντίκι, αν και οι σχεδιαστές του ορκίζονται ότι είναι σκύλος. Μαρσιποφόρο, τρωκτικό ή οτιδήποτε άλλο, πάντως, δεν έχει σημασία. Ο Σεραφίνο, ιταλικής καταγωγής… μικιμάος, ήταν από τις πλέον αγαπητές φιγούρες των σημερινών +40. Καλόκαρδος, αλλά μονίμως πεινασμένος, πονηρός αλλά έντιμος και με αρχές, αυτός ο τύπος βρισκόταν διαρκώς σε αναζήτηση τροφής.
Ένας αλητάκος των δρόμων, με τον οποίο δίναμε αρχικά ραντεβού κάθε δεκαπενθήμερο, μέχρι η έκδοση να γίνει εβδομαδιαία και με μερικές δραχμές να βρει την θέση της στη συλλογή μας, την οποία πολλοί από εμάς σαν ηλίθιοι «ξεφορτωθήκαμε» όταν ξεκινήσουμε να νιώθουμε μια συστολή και μια ντροπή κάθε φορά που –λόγω ηλικίας- κολλάγαμε κοτζάμ μαντράχαλοι να ζητήσουμε από τον περιπτερά το νέο τεύχος του Σεραφίνο.
Τιραμόλα
«Ποιος νομίζεις ότι είμαι, ο Τιραμόλα»; Με αυτήν την ατάκα, οι σημερινοί σαραντάρηδες που πλέον έχουν οικογένεια και παιδιά, αντιδρούσαν σε μια μακρινή μπαλιά που ήταν αδύνατο να προλάβουν, την εποχή που διέλυαν τα γόνατά τους στις αλάνες. Βλέπετε, εσείς οι νέοι που δεν ξέρετε από Μικιμάους (μία λέξη), ο θρυλικός Τιραμόλα (συγγενικών εκδόσεων του Σεραφίνο) είχε μια μοναδική ικανότητα που τον μετέτρεπε σε σούπερ ήρωα, εάν και εφόσον προέκυπτε ανάγκη.
Όπως έχει συμβεί και με άλλους υπερήρωες, έτσι και με τον Τιραμόλα, όλα ξεκίνησαν από ένα περιστατικό που είχε όταν ήταν μικρός. Έπεσε σε ένα καζάνι με καουτσούκ, γεγονός που του χάρισε την δυνατότητα να μπορεί να επεκτείνει τα άκρα του σώματός του όσο τράβαγε η όρεξή του. Ακόμη και… χιλιόμετρα μακριά να συνέβαινε κάτι, εκείνος μπορούσε να φτάσει (κυριολεκτικά) στα άκρα για να τα βάλει με τους κακούς αυτού του κόσμου. Και επειδή μιλάμε για… Μικιμάους εννοείται πως είχε ρεκόρ απόλυτων νικών απέναντί τους!
Ποπάι
Τα παλιά τα χρόνια ο Ποπάι γραφόταν με «υ». Μετά οι καιροί έφεραν απλοποίηση στη γραφή και… Μικιμάους πολύ διαφορετικά από τον λατρεμένο ναυτάκι και την… παράξενη ζωή του. Με μυστικό όπλο το σπανάκι (λες και μιλάμε για απαγορευμένο στεροειδές αναβολικό), με έναν μέθυσο πατέρα, μια… αστεφάνωτη σχέση την οποία διεκδικεί ο χειρότερος εχθρός του κι ένα… παιδί το οποίο κανείς δεν ξέρει πώς ήρθε στον κόσμο.
Αν κάτσεις να τα συνυπολογίσεις όλα αυτά, είναι πραγματικά απίστευτο το πόσο «προχώ» ήταν ο Ποπάι για την εποχή του, δίνοντας μια εικόνα «οικογενειακής κατάστασης» πολύ μακριά από τα πρότυπα που ίσχυαν εκείνα τα χρόνια. Το μόνο… ηθικοπλαστικό στοιχείο που μπορεί να συναντήσει κανείς στις σελίδες του είναι ένα. Την μόνιμη επικράτηση του καλού έναντι του κακού. Στον μοναδικό, είναι αλήθεια, χώρο που συμβαίνει αυτό. Στα λίγα φύλλα εκείνων των περιοδικών, εκείνων των… Μικιμάων που μας μεγάλωσαν και μας κάνουν να θυμόμαστε με νοσταλγία μια εποχή που όλα έμοιαζαν πιο αγγελικά πλασμένα…
Πηγή: menshouse.gr
