Μια διοικητική μεταρρύθμιση της αυτοδιοίκησης της χώρας από το πρώτο σχέδιο Καποδίστριας που δημοσιεύτηκε το 1997 και σύμφωνα με τον οποίο έγινε συνένωση κοινοτήτων και δήμων σε μεγαλύτερους δήμους με σκοπό τη βελτιστοποίηση της δημόσιας διοίκησης, κρίθηκε από το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας αλλά και των αυτοδιοίκητων παραγόντων, σαν ένα αποτυχημένο σχέδιο.
Και η πορεία της Κέρκυρας από τότε μέχρι σήμερα, είναι αντιπροσωπευτική της ίδιας της πορείας της διοικητικής μεταρρύθμισης της χώρας.
Ο Νόμος Καποδίστρια ίσχυσε μέχρι το τέλος του 2010 οπότε και αντικαταστάθηκε από την νέα διοικητική διαίρεση που προέβλεπε το σχέδιο Καλλικράτης. Έτσι ο νομός Κέρκυρας, απέκτησε 13 δήμους και πιο συγκεκριμένα τους Αγίου Γεωργίου, Αχιλλείων, Εσπερίων, Θιναλίου, Κασσωπαίων, Κερκυραίων, Κορισσίων, Λευκιμμαίων, Μελιτειέων, Παλαιοκαστριτών, Παξών, Παρελίων και Φαιάκων
Αν θέλουμε να συνοψίσουμε τους επισήμους λογούς όπως αυτοί πρόεκυψαν από το ΥΠΕΣ, για την διάσπαση των δήμων, θα μπορούσαμε να τους συνοψίσουμε στους εξής 4:
1. Ο μεγάλος αριθμός κοινοτήτων καθιστούσαν δύσκολη την κατανομή των πόρων.
2. Η αδυναμία απορρόφησης των κονδυλίων της ΕΕ από τις κοινότητες και τους δήμους ελλείψει επαρκούς υποδομής δυσχεραίνανε την εκτέλεση έργων “πνοής και ανάπτυξης”.
3. Το υπερβολικό τίμημα που κατέβαλλε το κράτος για τη συντήρηση των κοινοτήτων από τις επιχορηγήσεις έπρεπε να μειωθεί και οι κοινότητες να συγχωνευτούν σε ευρύτερους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, οικονομικά ισχυρότερους.
4. Η υποτιθέμενη αναζωογόνηση της ζωής στην ύπαιθρο που θα επέφερε η διοικητική συγκέντρωση, καθώς οι κάτοικοι ιδίως οι νέοι -απομακρύνονταν από τις μικρέςκοινότητες.
Όμως, παρά τις πομπώδεις εξαγγελίες για τόνωση της ζωής στην ύπαιθρο και άνοδο του βιοτικού επιπέδου της, η πραγματικότητα απείχε παρασάγγας από την ειδυλλιακή μεταμόρφωση που δήθεν θα επέφερε σε αυτήν η εφαρμογή του νόμου “Καποδίστριας”. Έτσι , ο νόμος “Καποδίστριας” ίσως να συνέβαλε σε μία ταχύτερη εισροή των κονδυλίων που προβλέπονταν στα σχετικά προγράμματα της ΕΕ, αλλά χωρίς να προσφέρει τίποτα στην αναμόρφωση της υπαίθρου, καθώς η προδιαγεγραμμένη συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού καθιστούσαν απαγορευτική μια τέτοια εξέλιξη. Αυτή η διαδικασία λοιπόν επιτείνονταν μέσω των υποχρεωτικών συνενώσεων δήμων και κοινοτήτων, η οποία οδήγησε στη σταδιακή εγκατάλειψη των χωριών και των καταργούμενων κοινοτήτων .
Καν αν εξαιρέσουμε την Αχαράβη και την Λευκίμμη, που ως έδρες των δήμων Θιναλίου και Λευκιμμαίων αντίστοιχα, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν διοικητικά, οικονομικά αλλά και αστικά κέντρα της Κερκυραϊκής υπαίθρου, στο υπόλοιπο του νησιού εκτός πόλης, δεν προέκυψε τίποτα από τους λόγους που μας επέφεραν τον Καποδίστρια.
Ωστόσο οι 13 δήμοι της Κέρκυρας, παρά τις γνωστές αρρυθμίες, είχαν την αυτονομία τους στα οικονομικά, στις υπηρεσίες της καθημερινότητας και αν ήταν και λίγο περισσότερο διεκδικητικοί, θα είχαν και τεχνική επάρκεια για να μπορέσουν να συντάσσουν μελέτες και να υλοποιούν αναπτυξιακά έργα, αξιοποιώντας μια σειρά από χρηματοδοτικά προγράμματα που πήγαιναν χαμένα.
Και το παραπάνω πρόβλημα υπήρχε σχεδόν στο σύνολο των δήμων της χώρας, έκτος από τις έδρες των νομών. Και αυτό το λάθος ,μεταξύ άλλων, το κράτος αποφάσισε να το διορθώσει με ένα μεγαλύτερο λάθος, δημιουργώντας το σχέδιο Καλλικράτη και τους τεράστιους δήμους από το 2011.
Έτσι η Κέρκυρα των 13 δήμων έγινε ο περιβόητος δήμος των 613,63 τετραγωνικών χιλιομέτρων και των 109.537 απογραμμένων κατοίκων.
Αν θέλουμε να συνοψίσουμε τους επισήμους λογούς όπως αυτοί πρόεκυψαν από το ΥΠΕΣ, για το σχέδιο Καλλικράτης, θα μπορούσαμε να τους συνοψίσουμε στους εξής 4:
1. Περιορισμός λειτουργικών δαπανών και οικονομίες κλίμακας σε οικονομικούς και ανθρώπινους πόρους
2. Δημοσιονομική ανάταξη και αναπτυξιακή επανεκκίνηση της χώρας
3. Αύξηση της αποτελεσματικότητας των ΟΤΑ και του κράτους γενικότερα
4. Κίνηση εμπιστοσύνης προς το θεσμό και τον κόσμο της αυτοδιοίκησης
Όμως και εδώ παρά τις πομπώδες εξαγγελίες, το μόνο που πέτυχε το κράτος ήταν ο περιορισμός των λειτουργικών δαπανών, αλλά κόβοντας σταδιακά τα πάντα οριζόντια λόγω και των μνημονιακών υποχρεώσεων
Ένας δήμος Κερκυραίων τεραστίων διαστάσεων με τους δημότες διασκορπισμένους, που το μόνο που απέφερε στην Κερκυραϊκή ύπαιθρο, ήταν η τερατώδες άμβλυνση των προβλημάτων σε ύδρευση, καθαριότητα, οδικό δίκτυο, ηλεκτροφωτισμό και σε οτιδήποτε άλλο μπορεί κανείς να επιλέξει από την λίστα των αρμοδιοτήτων της τοπικής αυτοδιοίκησης πρώτου βαθμού.
Είναι λοιπόν και εκ του αποτελέσματος πασιφανές, πως ο δήμος πρέπει να σπάσει σε περισσότερους δήμους. Το νούμερο 3 που ακούγεται όλο και περισσότερο, ίσως να είναι και η καλύτερη επιλογή.
Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν πως ο δήμος δεν πρέπει να σπάσει, και προφέρουν 2 βασικές αιτιάσεις. Τα οικονομικά των δήμων και η στελέχωση με μόνιμους υπαλλήλους. Αυτό προφανώς και πρέπει να απασχολήσει σοβαρά και το ΥΠΕΣ αλλά και την τοπική κοινωνία αλλά και να υπάρχουν οι εγγυήσεις πως οι νέοι δήμοι θα έχουν τα απαιτούμενα για την λειτουργία τους.
Το σίγουρο είναι πως ένας νέος δήμος π.χ. των 12.000 κάτοικων, θα λαμβάνει τις χρηματοδοτήσεις που προβλέπεται για τους δήμους των 12.000 κάτοικων. Τώρα αν αυτό είναι αρκετό, προφανώς και δεν είναι… ιδικά αν υπολογίσουμε πως παρόμοιοι δήμοι πριν από μερικά χρόνια έπαιρναν 1,5 και 2 εκ. ευρώ ΣΑΤΑ, ενώ σήμερα παίρνουν περίπου 200.000€.
Επίσης σίγουρο είναι πως θα είναι καλύτερα από αυτό που συμβαίνει σήμερα. Δηλαδή να λαμβάνει ένας δήμος ότι χρηματοδοτήσεις και ΣΑΤΑ προβλέπονται για 100.000 κατοίκους και να μην μπορεί να τα διοχετεύσει δίκαια.
Τέλος, αναγκαίο είναι να λάβουν επίσημα θέση για το θέμα, όλοι οι φορείς του νησιού, πολιτικοί, αυτοδιοίκητικοι, οικονομικοί, κλπ. Να ενημερωθούν επαρκώς οι δημότες και να είναι σε θέση να κρίνουν οποιαδήποτε απόφαση και στάση…
Αναδημοσίευση από http://altercorfu.com
