Ο Άγιος Πατήρ Πορφύριος, αυτή η απίστευτα υπερβατική θεανθρώπινη οντότητα μιάς εκπληκτικής ελευθερίας, το Αλητάκι τού Θεού, όπως έλεγε
ο ίδιος για τον εαυτό του, είναι τής β’ Δημοτικού.
Αντιστρόφως ανάλογη είναι η πέραν τού ανθρωπίνου γνώση του, για την Δημιουργία. Αυτού που οι θνητοί ονομάζουν επιστήμη, θέλοντας να ορίσουν κάποιους τομείς στους οποίους θεωρούν ότι επίστανται.
Βεβαίως οι σοφοί επιστήμονες γνωρίζουν ότι η επιστασία αυτή, είναι θνητή
και πεπερασμένη.
Υπάρχουν όμως και οι επηρμένοι αλαζόνες, που καταπατούν κάθε λέξη
τού όρκου τού Ιπποκράτη.
Τέτοιοι βρέθηκαν μπροστά και στον Πατέρα Πορφύριο,
τον θεό αυτόν κατά χάριν.
Θεούς κατά χάριν ονομάζει –σοκαριστικά γιά τον κόσμο-
η Ορθόδοξη Εκκλησία τούς Αγίους· που τους χαρίσθηκε δηλαδή η θέωση,
από τον κατά φύσιν Θεό, τον από την φύσι του Θεό.
Με έναν λοιπόν εξ’αυτών των γιατρών συνέβη το εξής.
Ο Πατήρ Πορφύριος υπηρετούσε επί 33 χρόνια στον Ναό τού Αγίου Γερασίμου τής Πολυκλινικής Αθηνών που ήγειραν οι Κεφαλλήνες Αδελφοί Αλιβιζάτοι.
Στο Αμφιθέατρο τής Πολυκλινικής διενεργούντο και επιστημονικά ιατρικά συνέδρια.
Σε ένα απ’αυτά, πήγε και ο Άγιος Πορφύριος, να δει… τι λέει, πως σκέπτεται
η Ανθρωπότης, με τα περιορισμένα και επισφαλή μέσα της, από την αρχή της μέχρι σήμερα και γιά πάντα.
(Διότι δεν υπάρχει επιστημονικό πόρισμα που να μην έχει στο παρελθόν υποστηριχθεί το αντίθετο του. Μάλιστα με βεβαιότητα ( ! ), και μέχρι διωγμού και αίματος, από την ιεροεξεταστική πρακτική τής Δυτικής Εκκλησίας.)
Πήγε λοιπόν να δει, τι λένε οι επιστήμονες, για την λειτουργία τού υπερτάτου δημιουργήματος : Τού Ανθρώπου. Τού πλάσματος που ο Θεός δημιούργησε κατ’εικόναν και ομοίωσιν Του· τού προορισμένου για θέωση, και γιά να ζήσει μεσ’τους απέραντους αιώνες -μέσα σε ασύλληπτη ελευθερία- ως θεός κατά χάριν.
Εκεί τον σταμάτησε ένας γιατρός τής Πολυκλινικής,
και με τρόπο σκαιό και υποτιμητικό, τού είπε:
“Που πας εσύ!; Εδώ είναι επιστήμονες!” και τον πέταξε έξω.
Πέρασαν τα χρόνια, και ο γιός τού μέγα και πολύ αυτού γιατρού,
με τις ιατρικές του γνωριμίες και προσβάσεις στην Ελλάδα και ανά την υφήλιο, πέθαινε· χωρίς κανείς και τίποτα, κανένα ιατρικό κέντρο, καμμία επιστημονική ιατρική διάνοια, να μην μπορεί να σταματήσει τον θάνατο του.
Και τότε, το έφερε έτσι ο Θεός, που άκουσε αυτός ο τραγικός πατέρας
και επιστήμονας και άνθρωπος, πως εκείνος ο Ιερέας τού Θεού Χριστού
που είχε αποπάρει, γνώριζε ιατρική. Ως Θεοδίδακτος.
Αλλά και ότι θαυματουργούσε. Ως Θεοχαριτωμένος.
Και τον ζήτησε. Ταπεινώθηκε. Έτρεξε να τον βρει, να τον πάει
στον θνήσκοντα υιό του, την προέκταση αυτή τού νεκρού εαυτού του.
Εκεί ο Άγιος, δεν λειτούργησε με την εξουσία του, που ο Θεός τού έδωσε,
ως κατά χάριν θεάνθρωπος, να κάνει θαύμα·
αλλά ταπεινωνόμενος κι αυτός (ποιός είναι τι… μπροστά στον Δημιουργό Θεό), μπήκε στον τρόπο των ανθρώπων, και σε ότι το επιστητό τους, η επιστήμη, ψαχουλεύει μέσα σε πηχτό σκοτάδι αγνωστικισμού (ιδιαίτερα μετά τον “διαφωτισμό” και την αναιδή έγερση τού χωρίς Θεό “ουμανισμού”),
και δεν έκανε θαύμα·
αλλά φανέρωσε με ιατρικό τρόπο, αυτό που η επιστήμη δεν έβλεπε με τα ίδια της τα μάτια και τα ιατρικά όργανα( ! ), και ενώ η ιατρική λύση
τού προβλήματος που είχε ο γιός τού γιατρού, ήταν μπροστά στα μάτια
των γιατρών… αλλά δεν την έβλεπαν!
Πόσοι και πόσοι δεν θεώρησαν όλα αυτά και άλλα πολύ πιό θαυμαστά, ανυπόστατα ψεύδη, και κίνησαν με διωγμό και συκοφαντία στον δρόμο
γιά την Δαμασκό, που πάνω του, τούς περίμενε ο ίδιος ο Ιδιοκτήτης τού Σύμπαντος· με την ερώτηση : “Τι με διώκεις ;”
“Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν.”
(Είναι σκληρό γιά σένα να τραβάς κλωτσιά στα καρφιά.)
Ο Άγιος Πορφύριος έχει δώσει λαμπρά, και ασύλληπτα προχωρημένα,
δείγματα γνώσεως, όπως καταμαρτυρούνται από πλήθος μαρτύρων,
επί παντός επιστητού.
Περισσότερο γνωστοί τομείς στους οποίους έχει διαπρέψει, είναι, η Ιατρική,
η Αστροφυσική και τα τού Διαστήματος, η Γεωγραφία (γνώση τής Γής,
στην επιφάνεια της και καθ’ολοκληρίαν), η Αρχαιολογία (έβλεπε ολόκληρη την ζωή αρχαίων πολιτισμών… έβλεπε, το πως παρασταινόταν η Αρχαία Ελληνική Θεατρική Τραγωδία…).
Στο Αμφιθέατρο που προαναφέραμε, που πήγε να μπει ο Άγιος, αξιωθήκαμε ως Θέατρο Δίδελφυς, να προσφέρουμε αφιλοκερδώς για ασθενείς και προσωπικό, 3 διαφορετικές παραστάσεις, νοιώθωντας στον χώρο -που τον απέρριψαν- το φωτοστέφανο, την δροσιά και την θαλπωρή τής παρουσίας του·
μαζί με τον Άγιο μας Γεράσιμο βέβαια, την μεγάλη εικόνα τού οποίου στον χώρο υποδοχής, τόσες φορές μπαίνουν μέσα στην Πολυκλινική να την προσκυνήσουν Κεφαλλωνίτες που απ’έξω περνούν.
Και όταν οι διατεταγμένοι φύλακες, που προσπαθούν ρωτώντας τους τι θέλουν
να τους κόψουν την ορμή, ακούνε αντί γι’ απάντηση ,“Είμαι Κεφαλλωνίτης…!”
τότε ξέρουν πως πάνε γιά τον Άγιο.
Χρόνια Πολλά·
σε όλους μας·
στο διηνεκές.
Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος
