H διευθύντρια επικοινωνίας της Calin Group που μας ξεναγεί στο νησί της.
Τα παιδικά μου καλοκαίρια στην Κεφαλονιά ήταν μια κανονική γιορτή που διαρκούσε τρεις ολόκληρους μήνες.
Μουλιάζαμε για ώρες στη θάλασσα και ο καθημερινός μας στόχος ήταν να μαζέψουμε τα περισσότερα και καλύτερα κοχύλια. Στο τέλος της κάθε μέρας μαζευόμασταν όλα τα πιτσιρίκια που παραθερίζαμε στην Κουνόπετρα (παρά τη φήμη της, είχε σταματήσει προ πολλού να κουνιέται) για να πάρουμε μέρος στο διαγωνισμό κοχυλιού. Είχαμε κι άλλους πρωτότυπους διαγωνισμούς, για την καλύτερη κατακόρυφο και το μεγαλύτερο μακροβούτι, που γίνονταν στον Κουταλά και στα Μανιά. Πηγαίναμε στο λιμανάκι Βάρκες με απόχες και μαζεύαμε γαρίδες ή κάτι αξέχαστα βράδια βγαίναμε με τα πιρούνια και τα φαναράκια μας στη βραχώδη παραλία της περιοχής για να μαζέψουμε καβούρια. Και αφράλα, το αλάτι από τις αλυκές. Σήμερα την κάνω ακόμα αυτή τη βόλτα-ιεροτελεστία, κάθε τέλη του Μάη, για να μαζέψω το αλάτι της χρονιάς. Μου αρέσει η ιδέα ότι έχω μαζί μου λίγη γεύση της θάλασσας του τόπου μου στην Αθήνα, άσε που είναι ένα δώρο που εκτιμούν πολύ και οι φίλοι μου.
Η Κεφαλονιά έχει αλλάξει πολύ μέσα στα χρόνια. Μου θυμίζει ένα μεγάλο εξοχικό σπίτι, που έχει περάσει σε πολλούς και διαφορετικούς κληρονόμους. Κάποιοι έχουν μεγαλεπήβολα σχέδια και το ανάλογο budget να εκσυγχρονίσουν τα δικά τους δωμάτια, να φτιάξουν πισίνα στον κήπο, να στήσουν και vτιζαϊνάτες ομπρέλες στην παραλία από κάτω. Άλλοι δεν μπορούν ούτε να σοβατίσουν τις ρωγμές από το τελευταίο σεισμό ή να σηκώσουν τα δέντρα από το πέρασμα του τελευταίου Ιανού. Κάποιοι είναι μερακλήδες και οργανωμένοι και υπομονετικοί και θα κάνουν μαστοριές και εργασίες μόνοι τους, θα καλλιεργήσουν με μεράκι το μποστάνι και το αμπέλι τους, θα βγάλουν ωραία κρασιά. Θα επενδύσουν με αγάπη και κόπο στη γη τους.
Αυτό που παραμένει αναλλοίωτο στο νησί είναι η ζουρλαμάρα των κατοίκων της και η αυθεντική, αναλλοίωτη ομορφιά της που συνδυάζει βουνό και θάλασσα.
Έχω, φυσικά, κάποιες αγαπημένες παραλίες που ξεχωρίζω. Η παραλία κάτω από το σπίτι μου, ο Μανώλης, δεν είναι ούτε 100 βήματα από την πόρτα μου. Ανεβοκατεβαίνω όλη μέρα, από την ώρα που ξυπνάω μέχρι το βράδυ όταν βγαίνει το φεγγάρι. Τα Βάτσα, μία παραλία 15 λεπτά από το Ληξούρι που νομίζεις ότι είσαι σε έναν εντελώς εξωτικό τόπο, με το μοναδικό πλωτό ποτάμι της Κεφαλονιάς που στο τελείωμά του γίνεται ένα με τη θάλασσα. Οι Πετανοί, πάλι στην Παλική, μία μεγάλη παραλία, περίπου 1 χλμ., με γαλαζοπράσινα νερά, από ανοιχτό κυανό και τυρκουάζ, ως το βαθύ μπλε, και λευκά βότσαλα. Η ονομασία τους προέρχεται από την ομηρική λέξη «επηετανοί», που σημαίνει περιοχή με άφθονα νερά καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Φέρνει λίγο και σε μικρογραφία του Μύρτου, την πιο iconic παραλία του νησιού, που βρίσκεται πάντα στη λίστα μου για βουτιές, περισσότερο για εθιμοτυπικούς λόγους. Η Πλατιά Άμμος, δεν είναι απλά παραλία, είναι ιδέα. Όταν είσαι εκεί νιώθεις σαν μια μικρή κουκίδα, νιώθω το ίδιο όπως όταν κοιτάω το milky way τα βράδια. Μέχρι τον σεισμό του 2014 κατέβαινες 400 σκαλοπάτια για να τη χαρείς, τώρα δε γίνεται, έχουν γκρεμιστεί. Όμως μπορείς να πας με βάρκα, θα πάρεις τηλέφωνο τον Σπύρο και θα σου δείξει κι άλλες μη προσβάσιμες μικρές παραλίες, άσε που θα σου πει και μοναδικές ιστορίες με το δικό του μοναδικό στυλ, αφού ο Σπύρος είναι από τις μορφές του νησιού.
Το Δαφνούδι, για τη διαδρομή μέσα από το δασώδες μονοπάτι του ανάμεσα σε κοπάδια από αγριοκάτσικα – μια φορά θυμάμαι σκαρφαλώσαμε στην άκρη μέχρι να περάσουν εκείνα αφού μας έδειξαν με το τρόπο τους ότι είχαν ξεκάθαρα την προτεραιότητα. Στη Σκάλα για την πιο μακριά παραλία του νησιού, 5χλμ.
Σημειώστε, επίσης, κάποιες παραλίες: Φτέρη, Αμμίδι, Χοργωτάς -νομίζεις ότι βγήκαν από παραδεισένια κινηματογραφικά σετ. Αγαπημένη παραλία, πάντως, είναι εκείνη που για μια βουτιά θα με βγάλει από το δρόμο μου και τέτοιες είναι αμέτρητες στη Κεφαλλονιά. Ακόμα βρίσκω παραλίες που δεν έχω βουτήξει, συνήθως εξερευνώντας, σκαρφαλώνοντας πέρα από εκεί που φαίνεται να τελειώνουν τα βράχια ή κολυμπώντας και βγαίνοντας σε ακρογιαλιά μη προσβάσιμη από το δρόμο.
Πέρα από το γνωστό σε όλους «Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι», του 2001, στο νησί έχουν γυριστεί κι άλλες δύο ταινίες: Η ιταλική «Τroppa Grazia» (Η Ευτυχία είναι ένα Πολύπλοκο Σύστημα), και μία ταινία μικρού μήκους-όνειρο, «Όταν κοιμάσαι ο Κόσμος Αδειάζει», του Κεφαλλονίτη σκηνοθέτη, Βασίλη Κεκάτου, που γυρίστηκε τις μέρες της καραντίνας.
Η αγαπημένη μου βόλτα στο νησί είναι ακτή-ακτή από το σπίτι μου, στην Κουνόπετρα μέχρι το Βραχινάρι, το ηλιοβασίλεμα. Βλέπεις στο βάθος τον Φάρο του Γερο-Γόμπου να αναβοσβήνει κάνοντας βόλτα σε βραχώδη ακτογραμμή που τελειώνει σε μία αμμουδερή παραλία, το Βραχινάρι. Εκεί βρίσκεται και μία καντίνα ξεχασμένη από το χρόνο και το λέω με την καλή έννοια.
«Αυτό που παραμένει αναλλοίωτο στο νησί είναι η ζουρλαμάρα των κατοίκων της και η αυθεντική, αναλλοίωτη ομορφιά της»
Τζίνα Κωνσταντοπούλου
Η αιώνια κόντρα μεταξύ Αργοστολίου και Ληξουρίου
Η ματιά μου στο Αργοστόλι είναι εντελώς υποκειμενική γιατί είμαι από το Ληξούρι κι υπάρχει αυτή η αιώνια κόντρα μεταξύ μας, που ξεκίνησε το 1700 μ.Χ. για το ποιος πρέπει να έχει την πρωτεύουσα. Είναι πολύ όμορφο το Αργοστόλι και μπορεί να βρει κανείς εκεί όλα όσα έχει συνηθίσει να απολαμβάνεις στην Αθήνα. Από τη βραδινή ζωή, μέχρι επιλογές σε φαγητό και εμπορικά καταστήματα. Και οι παραλίες στον περιφερειακό του δρόμο, φωτογενείς, διαδέχονται η μια την άλλη. Το ωραίο είναι ότι αυτές οι δύο πόλεις «συνδέονται» το καλοκαίρι, ανά μισή ώρα, με τις cult παντόφλες (έτσι λέμε εμείς τα μικρά αυτά φέρι μποτ), 20λεπτων δρομολογίων. Για μένα, η καλύτερη θέα των δύο αυτών πόλεων είναι από ένα τέτοιο κατάστρωμα, κάποιας παντόφλας.
Το Ληξούρι, τώρα, η δεύτερη μεγάλη πόλη του νησιού, η γενέτειρα της καντάδας, μοιάζει ξεχασμένη στο χρόνο, τόσο με την καλή όσο και με την κακή έννοια. Σημείο συνάντησης η κεντρική πλατεία του με τον τεράστιο φίκο και τα δεκάδες πιτσιρίκια να σκαρφαλώνουν πάνω του.
Η Άσσος, στα βορειοδυτικά του νησιού, είναι ίσως ένα από τα πιο όμορφα χωριά του Ιονίου, χτισμένο στα χρόνια της ενετοκρατίας, στα τέλη του 16ου αιώνα και ανοικοδομημένο μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του 1953. Τα πολύχρωμα σπίτια της Άσσου χαρίζουν χρώμα στον κολπίσκο και τη βοτσαλωτή, μινιόν παραλία που σχεδόν βρίσκεται κάτω από τα μπαλκόνια των σπιτιών, έξω από τις αυλές τους. Πάνω από την Άσσο βρίσκεται το επιβλητικό Κάστρο με ιστορία και θέα που σου κόβει την ανάσα.
Το γραφικό Φισκάρδο, το Ποζιτάνο της Κεφαλονιάς, κάποτε ήταν ένα ψαροχώρι, σήμερα κοσμοπολίτικος προορισμός για σκαφάτους και ταξιδιώτες που θέλουν να πάρουν γεύση από το λαϊφστάιλ των τελευταίων.
Τοπικές σπεσιαλιτέ, αγαπημένα πιάτα και τηγανητές ντομάτες
Kαταρχάς, οι πίτες. Χταποδόπιτα, Μπακαλιαρόπιτα και φυσικά η κρεατόπιτα. Κουνέλι-στιφάδο. Μεγαλώσαμε με ρηγανάδα, την οποία θα δοκιμάσετε οπωσδήποτε στη ταβέρνα Vatsa Spiaggia -ένα μεγάλο κεφάλαιο από μόνη της. Η Ευρώπη που έχει την ταβέρνα θα σας πει και όλη την ιστορία (το μυστικό κρύβεται στη στούμπα αλλά δεν περιγράφω άλλο). Στην κουζίνα, ο σεφ Γιώργος Καούκης κάνει μικρά θαύματα με φρέσκα λαχανικά από το μποστάνι τους και θαλασσινά από τον ψαρά τους. Αυτή η ταβέρνα έχει ξεχωριστή σημασία για μένα γιατί την ξέρω από τον πρώτο χρόνο της, όταν έμοιαζε με καντίνα κι έτρωγες τα πιο λαχταριστά κεφτεδάκια με τηγανητές πατάτες, στα πέντε-έξι, όλα κι όλα τραπέζια της, πάνω στην άμμο. Πολλά θα δοκιμάσετε εκεί, μη φύγετε χωρίς να πάρετε πεταλοχόρταρο και τηγανητές ντομάτες, όμως. Θα το μετανιώσετε. Την πιο ωραία, σαν σπιτική ψαρόσουπα, την απολαμβάνω στην ταβέρνα του Κάπτεν-Νικόλα και πριν καν παραγγείλω, με το που μπαίνω δηλαδή, ρωτάω αν έχει να μου φυλάξουν σοκολατόπιτα. Φτιαγμένη από εκείνους, την ίδια μέρα, μούρλια. Για φρέσκο ψάρι στην Καλύβα του Ψαρά, στην Αγία Κυριακή -ακριβώς γι’ αυτό που θα περίμενε κανείς. Στον Οδυσσέα, στην παραλία της Αγίας Ιερουσαλήμ, για ένα σχεδόν ξεχασμένο κεφαλλονίτικο πιάτο, ρύζι με καυκαλήθρες. Για ένα διαφορετικό ντελίβερι ή take away με μωρόπουλα και χταπόδι ταραμά με καλογήρια, μεταξύ άλλων δελεαστικών θαλασσινών ιδεών, στο Οpsarion Fishbar, στο Αργοστόλι. Η κρεατόπιτα στην Λαδόκολλα στην Πλαγιά είναι ασύγκριτη, το ίδιο και το πηγαίο χιούμορ και η ευγένεια των δίδυμων αδερφών που την τρέχουν. Για γαριδομακαρονάδα στην Ερασμία, στους Πετανούς, και για κεφτεδάκια στα Λέπεδα. Πηγαίνω επίσης συχνά στην Κυανή Ακτή, στο Αργοστόλι, ένα εστιατόριο χτισμένο πάνω στη θάλασσα σε ξύλινη εξέδρα.
Η Κεφαλονιά είναι διάσημη για τη Ρομπόλα, μία μοναδική ποικιλία λευκού κρασιού και για τις μάντολες, το κόκκινο γλύκισμα με αμύγδαλο και κρυσταλλωμένη ζάχαρη που αρχικά τις χρησιμοποιούσαν για κουφέτα στις μπομπονιέρες και στην πορεία έγιναν η λιχουδιά για τσιμπολόγημα και το δώρο που φέρναμε σε φίλους κάθε φορά που γυρνάγαμε από το νησί μαζί με την αμυγδαλόπιτα του Μαυροειδή.
Κεφάλαιο τοπική διάλεκτος και χώρα προέλευσης τουριστών
Το ντόπιο γλωσσάρι περιλαμβάνει πολλές αρχαιοελληνικές λέξεις, με αρκετές να κρατάνε από την εποχή του Ομήρου. Επίσης, επειδή επί τρεις αιώνες η Κεφαλονιά έζησε την ενετική κυριαρχία, πολλές από τις λέξεις της τοπικής διαλέκτου έχουν έντονες ιταλικές επιρροές. Λατρεύω ακόμα και την τραγουδιστή προφορά τους. Θυμάμαι κάθε Σεπτέμβρη που γύρναγα στο σχολείο, οι συμμαθητές μου αναγνώριζαν ότι είχα κολλήσει λίγη από αυτή.
Οι τουρίστες που επιλέγουν την Κεφαλονιά είναι κυρίως Ιταλοί και Άγγλοι. Αλλά θα δει κανείς και Ρώσους, Γερμανούς, Ολλανδούς…
Η δε νυχτερινή ζωή στο νησί είναι περιπετειώδης. Η γκάμα διαθέτει από καντάδες και σκυλάδικα μέχρι jazzy beach bar, και discos με τα σουξέ της σεζόν.
Που υπάρχει η πιο ωραία θέα;
Αναμφισβήτητα η πιο ωραία θέα από τον Αίνο. Είναι το ψηλότερο βουνό στα Επτάνησα με την ψηλότερη κορφή του, τον Μέγα Σωρό, να φτάνει στα 1628 μ. Η θέα που έχει κανείς από εκεί πάνω είναι ένα πανοραμικό μαγικό κάδρο της Κεφαλονιάς και των γύρω νησιών. Όλοι πηγαίνουν για τη θέα αλλά κερδίζουν και μία μοναδική εμπειρία λόγω διαδρομής σε αυτό το βουνό, που οι βενετοί αποκαλούσαν Monte Nero, δηλαδή Μαύρο Βουνό, χάρη στα μαύρα έλατά του. Είναι το μοναδικό ελατοδάσος σε ελληνικό νησί κι αυτός ήταν ένας από τους κύριους λόγους που ο Αίνος ανακηρύχθηκε Εθνικός Δρυμός, το 1961. Κάτι σαν γεωπάρκο. Με το αυτοκίνητο μπορεί να φτάσει κάποιος μέχρι τα όρια του Εθνικού Δρυμού κι από εκεί να συνεχίσει στα μονοπάτια του Αίνου. Θα βρεθεί ξαφνικά σε ένα περιβάλλον natura, όπου ανάμεσα στα 400 είδη φυτών μπορεί να δει τη μοναδική κεφαλλονίτικη Βιόλα, ένα μικρό μοβ λουλουδάκι που φυτρώνει στις σχισμές των βράχων, κυρίως στη θέση «Χιονίστρα» του Αίνου. Με λίγη τύχη μπορεί να δει και κάποια από τις αγέλες των 10-15 μικρόσωμων άγριων αλόγων που διαβιώνουν ελεύθερα στην ευρύτερη περιοχή του μοναστηριού της Ζωοδόχου Πηγής, στις νοτιοανατολικές πλευρές του βουνού.
Θέα, ειδικά το καλοκαίρι, είναι και τα χρώματα του σούρουπου. Δεν κυνηγάω τα τέλεια ηλιοβασιλέματα, πιστεύω ό,τι όπου κι αν βρίσκεται ο επισκέπτης κι έχει εικόνα τον ήλιο να δύει, αυτό αποτελεί μία τελειότητα από μόνη της.
Έχω βέβαια και τρία «προσωπικά» αγαπημένα sunset spots:
- Στον Φάρο του Γέρο- Γόμπου
- Στο μπαλκόνι της Μονής Κηπουρίων
- Στα Δαμουλιανάτα, το δυτικότερο χωριό της Κεφαλονιάς, με θέα στο απέραντο Ιόνιο. Σε υψόμετρο 373 μ, το λέω και δρακουμελάτο ηλιοβασίλεμα γιατί ακόμα και την πιο καλοκαιρινή μέρα θα πετύχω τα γνωστά ατμοσφαιρικά σύννεφα που σαν ομίχλη θα κάνουν ένα πέρασμα από την πλαγιά.
Μύθοι και ιστορίες που περνούν από στόμα σε στόμα
Το νησί πήρε το όνομά του από τον μυθικό Κέφαλο, ο οποίος έφτασε εκεί σαν πρόσφυγας από την Αθήνα. Από εκεί και πέρα τι να πρωτοπώ, είναι τόσες πολλές οι ιστορίες και οι μύθοι. Θα ξεχωρίσω αυτόν που θέλει την Κεφαλονιά να είναι στην πραγματικότητα «η Ιθάκη» του Οδυσσέα, στην πλευρά της Παλικής. Είναι και αυτή η λυπητερή ιστορία της κυρά-Άννας που χάθηκε στη θάλασσα ενώ προσπαθούσε να γλιτώσει το παιδί της από τα κύματα. Η παραλία μετά το καρνάγιο, στη δεξιά πλευρά των Πετανών έχει πάρει το όνομά της. Επηρεασμένη από αυτό, κάθε βουτιά μου εκεί νιώθω να με ξεπλένει από όσα έχω μετανιώσει. Καλύτερα ο κάθε επισκέπτης να ζήσει τον δικό του μύθο στη Κεφαλονιά και να συλλέξει τις δικές του πληροφορίες από κουβέντες με τους ντόπιους.
Πηγή: travel.gr
