Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Πέρυσι, όταν έφυγε ο Διονύσης Γεωργόπουλος τόσο νωρίς και τόσο άδικα, είχα αναρτήσει στα κοινωνικά δίκτυα αυτό το κείμενο. Το ξαναθυμάμαι φέτος… αν κι ο Διονύσης δεν είναι για να τον θυμάσαι μια φορά το χρόνο. Κάθε μέρα κάτι μάς τον θυμίζει. Και μας λείπει. Πολύ. .
Δυο λόγια για τον Διονύση…
Δεν θυμάμαι πόσες φορές είχαμε διαφωνήσει με τον Διονύση, όντας συνάδελφοι στο Λύκειο των Κεραμειών, κάποιες μάλιστα έντονα, για τα εκπαιδευτικά μας θέματα. Στο δεκάλεπτο ήταν πάλι χαμογελαστός και κάναμε αστεία. Στο τέταρτο μου είχε πουλήσει και “Ριζοσπάστη”, γιατί κι οι δυο ξέραμε ότι ο ένας σεβόταν τις απόψεις του άλλου, κι ας ήταν κάποιες φορές διαμετρικά αντίθετες. Κι όταν η συζήτηση δεν είχε πολιτικό χρώμα, δεν υπήρχε πιο ευχάριστη παρέα από τον Διονύση. Τα καλαμπούρια έδιναν κι έπαιρναν, κι ας είχαμε γίνει “μπουκούνια” λίγο νωρίτερα.
Γιατί έτσι ήταν ο Διονύσης. Τα άκουγε απ’ όλους μας και παρέμενε γελαστός. Έτρεχε για όλους μας, μαθητές, δασκάλους, αλλά και όποιον ένιωθε ότι έχει ανάγκη προσπαθώντας, μέσα από το σωματείο μας να λύσει όποιο πρόβλημα παρουσιαζόταν, όχι μονάχα στον χώρο της παιδείας, αλλά όπου υπήρχε ανάγκη. Ο Διονύσης πάντα έτρεχε. Είτε κάποιος συνάνθρωπος χρειαζόταν αίμα, είτε κάποιο εργατικό ατύχημα συνέβαινε, είτε κάποιος άνθρωπος απολυόταν, είτε ένας φορέας ή ένα σχολείο κινδύνευε να κλείσει, πάντα κατάφερνε να βρίσκεται εκεί. Η ζωή του ήτανε ταγμένη σ’ αυτό που πίστευε, 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες τη βδομάδα, 365 μέρες το χρόνο, όσα χρόνια ήταν μπροστά, στην πρώτη γραμμή του κινήματος.
Το έβλεπες από τις ώρες αποστολής των μηνυμάτων της ΕΛΜΕΚΙ στα μέιλ των σχολείων. Χαράματα, είτε ώρες μικρές, 2, 3 τη νύχτα… “Πότε κοιμάσαι μωρέ Διονύση” τον ρώταγα, “τί να κάμω, εκείνη την ώρα αδειάζω και εμπνέομαι” έλεγε. Οι ανακοινώσεις που συνέτασσε θα μπορούσαν να γεμίσουν τόμους, κι ίσως αξίζει να μαζευτούν από το σωματείο μας σ’ έναν τόμο- φόρο τιμής στο έργο που προσέφερε.
Ίσως αυτό το τρέξιμο να του στέρησε χρόνο από την έρευνα, που επίσης αγαπούσε πολύ. Λίγοι ξέρουν πως ο Διονύσης είχε διδακτορικό δίπλωμα από το πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Πληροφορικός ο ίδιος, ασχολήθηκε ερευνητικά με κοινωνικές επιστήμες και το φύλο στη λογοτεχνία. Θέμα της διατριβής του ήταν “Το γυναικείο φύλο στα λογοτεχνικά και αυτοβιογραφικά κείμενα της Πηνελόπης Δέλτα: γυναικείοι λογοτεχνικοί χαρακτήρες και έμφυλες αποτυπώσεις τους” και μπορείτε να τη διαβάσετε ολόκληρη εδώ: https://www.didaktorika.gr/eadd/handle/10442/35749
Θα βρείτε εδώ τον άλλο Διονύση, μακριά από τη ντουντούκα, την ένταση, τις διεκδικήσεις. Που, ναι, ήταν όλη του η ζωή, αλλά ο Διονύσης δεν ήταν μόνο αυτό.
Πολλά στερήθηκε από τη ζωή, πολλά από αυτά που ο ίδιος ήθελε δεν τα πρόλαβε, τρέχοντας για εμάς τους άλλους, για το κόμμα του, για το όραμά του, μα δεν τον έβλεπες ποτέ να βαρυγκομά.
Ακόμα και την αρρώστια την αντιμετώπισε με εξαιρετική στωικότητα, ακόμη κι όταν έβλεπε ότι οι εξελίξεις ήταν εναντίον του, υπερνικούσε τις στατιστικές πιθανότητες και δεν έπαυε να ελπίζει.
Στην τελευταία μας επικοινωνία, τέλη του καλοκαιριού, μου εξέφρασε την επιθυμία του να γραφτεί στο Τμήμα Κοινωνιολογίας της Παντείου. Του έστειλα τα σχετικά, και λίγες μέρες μετά με ξαναπήρε πάντα με το γέλιο στη φωνή του. Το Υπουργείο δεν έκανε δεκτά τα χαρτιά του, γιατί η ασθένεια έπρεπε να είχε πιστοποιηθεί από άλλη επιτροπή απ’ αυτήν που την είχε πιστοποιήσει. Αθάνατη ελληνική γραφειοκρατία…
Δεν θα ξεχάσω μια φράση του απ’ αυτό το τελευταίο τηλεφώνημα, όταν του έλεγα, να το ψάξουμε κι άλλο…
“Δε βαριέσαι, έχουμε καιρό μπροστά μας”.
Αυτή η φράση δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου.
Αχ, μωρέ Διονύση, θα μου λείψεις… Κι οι καυγάδες μας, και τα καλαμπούρια μας… Αλλά δεν θα σε ξεχάσω…
Έχουμε καιρό μπροστά μας…
Πηγή: ionica.gr
