Σήμερα, ημέρα εθνικών εκλογών όπου στην πολιτική παλαίστρα κονταροχτυπιούνται κυρίως δυο κόμματα που έχουν μεταλλαχθεί ιδεολογικά έχοντας ξεφύγει εντελώς από τον αρχικό τους σχεδιασμό, από την αρχική αιτία ύπαρξής τους: η ΝΔ που από τον κεντροδεξιό χώρο έχει μεταπηδήσει καθαρά στον νεοφιλελευθερισμό, στις άκρατες επενδύσεις, και στον αντικρατισμό και το ΣΥΡΙΖΑ που από την κλειστή αριστερά του 3,5% έχει κάνει άνοιγμα στοχεύοντας στον εναγκαλισμό όλου του κεντροαριστερού (και κεντροδεξιού) χώρου. Η ΝΔ του Μητσοτάκη έχει προεξοφλήσει –δια μέσου στόματος του προέδρου της- την νίκη έχοντας υπερισχύσει των κεντροδεξιών δυνάμεων κι έχοντας συμπαρασύρει αυτούς που ως άβουλο κύμα μεταφέρονται προς τα εκεί. Το δε ΣΥΡΙΖΑ τώρα προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τα λάθη του που σύνθλιψαν τους πολλούς –κι όχι τους οικονομικά εύρωστους-. Στην Ελλάδα βασίλευε και βασιλεύει τελικά ο δικομματισμός κι όλα τα υπόλοιπα κόμματα –με κάποιες γνωστές διαχρονικές εξαιρέσεις-, απλώς θα διαγράψουν αστρική πορεία μέχρι να σβήσουν, μέχρι να ενσωματωθούν στα μεγάλα που ίσως αλλάξουν όνομα, ίσως και όχι, αλλά που πάντα θα μεταλλάσσονται βάσει των οικονομικών κυρίως δεδομένων, μια και που μόνον η οικονομία σήμερα καθορίζει την πολιτική και όχι ο Άνθρωπος!
Αποσπώ ένα κομμάτι από παλαιότερη ανάρτησή μου (Εθνισμός – διεθνισμός) και την παραθέτω αυτούσια…
«…Έχω στο μυαλό μου και κρατώ βαθειά στην ψυχή μου έννοιες, μεγέθη, οντότητες, αξίες αυτονόητες, διανθρώπινες, τετριμμένες. Όμως «Τα πάντα ρει και ουδέν μένει». Φυσικά μέσα στα «πάντα» συμπεριλαμβάνονται οι έννοιες, τα κράτη, τα σύνορα που χαράζονται και ξαναχαράζονται, η πρόοδος και η ανάπτυξη που επιδιώκεται, οι αξίες που προσθαφαιρούνται και πολλαπλασιάζονται χωρίς φυσικά να περιμένουν …τη δική μου αποδοχή.
Ταυτόσημοι όροι είναι ο εθνισμός (με ρίζα από το: Έθνος) και ο εθνικισμός (από το: εθνικό). Ο δεύτερος όμως από αυτούς έχει χρησιμοποιηθεί καταχρηστικά και ταυτισθεί με υπερβολές που οδηγούν σε στενόμυαλη αντίληψη, πίστη όχι σε ισότιμα έθνη, αλλά σε υπεροχή έναντι άλλων και καθυπόταξη των «κατώτερων», σε φανατισμένη προσκόλληση σε κάθε τι εθνικό. Έτσι, η παραχάραξη του όρου εδραιώθηκε. Στο διάβα της ιστορίας ο άμετρος εθνικισμός οδήγησε στους πλέον αιματηρούς πολέμους. Κι επειδή η ιστορία διδάσκει, αυτό δεν πρέπει να ξεχνιέται ποτέ.
Οι εθνικιστικές ακραίες κι επικίνδυνες προκαταλήψεις ξεπερνιούνται από την υγιή αντίληψη του διεθνισμού. Εφόσον μπορεί να θεωρηθεί ως δεδομένη η ισότητα των εθνών, των λαών, των ανθρώπων και ο σεβασμός προς αυτούς, μόνο αμοιβαίο όφελος μπορεί να αποφέρει η συνεργασία μεταξύ τους. Τοιουτοτρόπως, ο διεθνισμός μπορεί να εκληφθεί ως προέκταση του εθνισμού και να αναπτύσσει υγιώς διεθνείς σχέσεις σε κάθε επίπεδο –κοινωνικό, επιστημονικό, οικονομικό-. «Ανδρί σοφώ πάσα γη βατή. Ψυχής γαρ αγαθής πατρίς ο σύμπας κόσμος» είπε ο Δημόκριτος.
Στην πραγματικότητα και στην πορεία των αιώνων, οι κυριαρχικές βλέψεις των εκάστοτε ισχυρών φόρεσαν τον μανδύα του διεθνισμού. Οι κατά καιρούς συνενώσεις που επιχειρήθηκαν βάφτηκαν με αίμα. Σταυροφορίες. Φεουδαρχία. Αποικιοκρατία. «Προνομιούχες» ράτσες άσκησαν ανεξέλεγκτη εξουσία. Οι «κατώτεροι» υποχρεούνταν να πειθαρχούν χωρίς αντιρρήσεις. Οι «ισχυροί» είχαν αυτόματα το τεκμήριο της σοφίας και «φρόντιζαν για το καλό» των «ταπεινών υπηκόων». Μικροεξεγέρσεις στην αρχή, μακροχρόνιοι πόλεμοι μετά. 16ος και 17ος, αιώνες ταραγμένοι σε θάλασσα και σε στεριά. Τον 18ο και τον 19ο αι. όταν οι «ταπεινοί» «ξύπνησαν» εξεγέρθηκαν ενάντια στο άδικο κι οδηγήθηκαν σε επαναστάσεις: αμερικανική, γαλλική, ελληνική, επαναστάσεις-τομείς για σχηματισμό κρατών.
Μετά τις μεταναστεύσεις του τέλους του 19ου αι. και τους οικονομικούς κλυδωνισμούς, ήρθε το αιματοκύλισμα της ανθρωπότητας του Α΄ΠΠ. Στη συνέχεια δημιουργήθηκε το 1919 η Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ) σαν μια πρώτη προσπάθεια διεθνισμού/ διεθνούς ειρήνης και συνένωσης όλων των κρατών. Έπειτα νέα οικονομικά σοκ, ανεργία, μεταναστεύσεις, θηριωδίες του Β΄ΠΠ. Η ανθρωπότητα τρόμαξε και πάλι από τα «κατορθώματα» των άπληστων εθνικιστών και εν συνεχεία «ειρηνιστών», κι αποφάσισε τη σύσταση το 1945 του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), ως δεύτερη προσπάθεια διεθνισμού/παγκόσμιου βεληνεκούς για ασφάλεια, οικονομική ανάπτυξη, πολιτική ισότητα. -Ο χρόνος είναι κυκλικός νομοτελειακά-.
Στο δεύτερο μισό του 20ου η ανθρωπιστική παιδεία εδραιωνόταν, διαπλάτυνε αντιλήψεις. Ξεπεράστηκαν εμπόδια, ανοίχτηκαν σύνορα, γέμισαν τα μάτια κόσμο άγνωστο. Η πρόοδος βοήθησε την επικοινωνία των λαών, αρχικά με τα ασφαλή και ταχύτατα μέσα μεταφοράς και αργότερα με την άμεση διάχυση της πληροφόρησης. Ακολούθησαν και πάλι μεταναστεύσεις ειρηνικές κι άλλες αναγκαστικές ως αποτέλεσμα πολέμων. Στο τέλος ήρθε η πολυπολιτισμικότητα, η οποία ενίσχυσε τον ατομικισμό και την αλλοτρίωση, και μείωσε την κοινωνική συνοχή που, μαζί με την αλληλεγγύη και την ειρήνη, καλλιεργούνται από την ομοιογένεια. Όσο μεγαλώνουν οι ανισότητες, τόσο παύει η συνοχή στην κοινωνία, που επαναφέρεται μόνο όταν υπάρξει κοινός εχθρός. Αυτός έχει μια μοναδική ιδιότητα: να συσπειρώνει ομοεθνείς από τον φόβο της πολύμορφης άλωσης.
Ο καθηγητής Robert David Putnam μετά από μακροχρόνια μελέτη απέδειξε ότι η μεγάλη διαφορετικότητα επηρεάζει αρνητικά τη συνοχή της ομογενούς ομάδας την οποία δένουν ισχυροί συνεκτικοί δεσμοί. Επειδή η μελέτη του αποκαθήλωσε την τόσο προβεβλημένη θέση ΗΠΑ και ΕΕ ότι το έθνος είναι κακό και η πολυπολιτισμικότητα είναι καλή, θάφτηκε από τα ΜΜΕ. Μερικά από τα αποτελέσματα της θεωρίας του είναι η χαμηλή εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα ΜΜΕ, μείωση των εν δυνάμει πολιτικών, χαμηλή ελπίδα για επίλυση προβλημάτων, λιγότερη ευτυχία, υποβαθμισμένο επίπεδο ζωής, πολύς χρόνος αφιερωμένος στην τηλεόραση ως μέσο διασκέδασης (δείτε σχετικά: en.wikipedia.org/wiki/Robert_D._Putnam). Όλα αυτά είναι η εικόνα του σήμερα στην πατρίδα μου.
Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός που πάντα μακροπρόθεσμα σχεδιάζει, καλύφθηκε πίσω από τον ένθερμο ευρωπαϊσμό. Οι στόχοι του πραγματώνονται σε βάρος «αδύναμων» λαών –το ζούμε άλλωστε-. Τα συμφέροντά του χειραγωγούνται για λογαριασμό των φιλελεύθερων παγκοσμιοποιητών. Η σύγχρονη δυτική ελίτ ξέρει πως η αμαλγαματοποίηση απέτυχε πλήρως. Όμως οι ευκατάστατοι δυτικοευρωπαίοι ηγέτες, ποτισμένοι με τη μανία της δύναμης της εξουσίας, δεν βάζουν τον εαυτό τους στις πολυφυλετικές χοάνες. Υψώνουν τείχη πίσω από τα οποία περιχαρακώνονται οι ίδιοι. Οχυρώνονται μέσα σε κάστρα κατακτημένοι έως το μεδούλι από τη θρησκεία του χρυσού –άλλωστε το θρησκευτικό δόγμα τους πάει πρίμα με το χρήμα-. Υποκλίνονται μπροστά στους «σοφούς διδασκάλους»: στον Cohn-Bendit και στον Umberto Eco που τούς εξύμνησαν, τους έδωσαν «τεκμήρια» για να γιγαντώσουν. Κι η ελίτ αντάμειψε με τη σειρά της και τους δυο αυτούς, με δόξες και τιμές.
…Ο μακρόχρονος σχεδιασμός αποβλέπει στην αποδυνάμωση των λαών, σε διάλυση κάθε εθνικής ταυτότητας, θρησκείας και δόγματος, ηθών, εθίμων, ιστορίας-πολιτισμού, με δυο λόγια εθνικής συνείδησης και εθνικής αυτοτέλειας. (Ζούμε π.χ. την απαλοιφή των όρων «Εθνικό» ακόμη και από τις ονομασίες επίσημων φορέων / υπουργείων, ζούμε το ξαναγράψιμο της ιστορίας, την μείωση της εκμάθησης της κλασικής Παιδείας και την εντατικοποίηση της τεχνολογικής). Οι παραδοσιακές πολιτιστικές μας ταυτότητες και ιδιαιτερότητες γίνονται σιγά-σιγά για τους δυτικοευρωπαίους τουρίστες «εξωτικά αξιοθέατα», ενώ καλλιεργείται η υποκουλτούρα, ο επιδεικτικός κομφορμισμός, η μαζικότητα μέσα σε μια παγκόσμια χειραγωγούμενη αγορά νεοφιλελεύθερων συμφερόντων, η κακώς εννοούμενη «ένωση των λαών», μια ένωση που δεν σέβεται το έθνος, την ιστορία, τη γλώσσα, τη θρησκεία.
Βαραίνει ο ορίζοντας. Αυξάνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια. Σηκώνονται σύννεφα παντού καταδεικνύοντας τον κίνδυνο πανευρωπαϊκής και παγκόσμιας κρίσης. Άλλωστε, ο χρόνος διαγράφει πάντα κυκλική πορεία…».
Ευρυδίκη Λειβαδά
