Στο δασάκι που παίζαμε στο Μαϊστράτο, τώρα τα περήφανα πεύκα, κτυπημένα από τη θύελλα, γερμένα και υπομονετικά περιμένουν τους υλοτόμους … άντεξαν, έγειραν, όμως δεν λύγισαν και δεν έβλαψαν …άντεξαν … και ο γεροφοίνικας της γειτονιάς, ύψους δεκάδων μέτρων, καταστράφηκε από τη θύελλα, και κατέρρευσε με αξιοπρέπεια, χωρίς να βλάψει κάποια στέγη ή κάποιον διαβάτη …. και ακόμη λοιπόν και τα δένδρα να διδάσκουν τόσα ξεχασμένα … και μέσα σε ένα κοχύλι να έχει απομείνει ο ήχος μιας ξεχασμένης θάλασσας. …. Και συνάμα συμπολίτες μας να παλεύουν ακόμη με τα αποτελέσματα των προσφάτων καταστροφών … Και ακόμη και η είδηση μιας επικείμενης κακοκαιρίας να τρομάζει, μήπως πλημμυρίσουν ξανά με δάκρυα οι ζωές … και άλλοι πάλι με φόβο για τον καιρό, μήπως αποκλεισθεί το Νησί συγκοινωνιακά, χωρίς Νοσοκομεία, χωρίς οδούς διαφυγής … με το μαύρο πέπλο της πανδημίας να σκιάζει κάθε σκέψη, κάθε ελπίδα … Και πιο εκεί στις προθήκες των καταστημάτων δίπλα στο γάλα-light, δίπλα στη μαγιονέζα-light, να πωλούνται και πρόθυμες συνειδήσεις- light.
Και, τραγικά γελοίο, μέσα σε όλη ετούτη τη δίνη, ο ορισμός του καταξιωμένου ανθρώπου να προσδιορίζεται από τη μάρκα του ρολογιού που φορά, από το μέγεθος του πούρου που καπνίζει, από τη μάρκα των ρούχων που φορά ή του ποτού που πίνει.
Και να λέγουσιν τινές, για να καθησυχάσουν το πλήθος, τάχα ¨ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό¨, στηριγμένοι σε ενίοτε ανεπαρκείς και ανίσχυρους νόμους, και θαρρείς λησμονούντες ότι λχ και η πορνεία είναι νόμιμη κατόπιν αδείας, όμως δεν είναι ηθική.
Και πάει καιρός που λείπει ο Χριστός από τα Χριστούγεννα.
Και πάει καιρός τώρα, που όπως κάθε τέτοιες μέρες, που τα παιδιά συνηθίζουν να κρεμάνε μια κάλτσα στο τζάκι, για να γεμίσει με δώρα, μια τέτοια κάλτσα αιώνες πολλούς παραμένει άδεια: Είναι του ενσαρκωθέντος Χριστού, που γεννήθηκε και φέτος, μόλις πριν λίγες ημέρες, στις καρδιές των αθώων, άδεια και φέτος, αφού ουδείς την γέμισε με Αγάπη, με Φως, με Ελπίδα, με Δικαιοσύνη.
Είθε να είναι, ευτυχές το Νέον ΄Ετος.
Ταπεινά.
Γεράσιμος Βασ. Θεοδωράτος
