Έμοιαζε μια μέρα σαν όλες τις άλλες… Οι κάτοικοι της περιοχής γύρω από το αεροδρόμιο στο Καστέλι, άλλωστε, είχαν εξοικειωθεί με τις εκπαιδευτικές πτήσεις των αεροσκαφών της πολεμικής αεροπορίας της 340 Μοίρας Διώξεως-Βομβαρδισμού που είχε την έδρα της εκεί. Μπορεί καμιά φορά ο θόρυβος να γινόταν ενοχλητικός, αλλά τουλάχιστον ενδυνάμωνε την αίσθηση ασφάλειας και εθνικής περηφάνιας ενώ για τα παιδιά το σκηνικό έμοιαζε βγαλμένο από παραμύθι. Έτρεχαν, διασκέδαζαν, χαιρετούσαν τους πιλότους και χαίρονταν με την καρδιά τους με το προνόμιο που είχαν να παρακολουθούν τα περάσματά τους.
Το ημερολόγιο έγραφε 11 Αυγούστου 1975, όμως, κάτι φάνηκε ξεκάθαρα να πηγαίνει στραβά. Οι πρώτοι που το παρατήρησαν ήταν οι πιτσιρικάδες που λίγο πριν ζητωκραύγαζαν και αποθέωναν τους πιλότους για τις φιγούρες τους. Ένα από τα αεροσκάφη κινείτο σε διαφορετική πορεία, αλλά το ακόμη πιο ανησυχητικό ήταν ότι σχίζοντας τον αέρα άφηνε πίσω του μια γραμμή πυκνού μαύρου καπνού…
Ένα από τα παιδιά, ο Γιώργος Καλογεράκης, που αργότερα έγινε διευθυντής του δημοτικού σχολείου της περιοχής και πρόεδρος του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου, περιγράφει τι αντίκρισαν τα μάτια του τότε, όταν ήταν μόλις 13 ετών.
«Μας άρεσε να ανεβαίνουμε στις ταράτσες τω σπιτιών και να αγναντεύουμε τα πολεμικά αεροπλάνα. Καθημερινές ήταν στο Καστέλι οι ασκήσεις τους. Φάνηκε πάνω από την Παπούρα. Μια στήλη μαύρου καπνού φάνηκε πίσω του. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Άρχισε να χάνει ύψος. Σε λίγο θα έφτανε πάνω από το χωριό Μουχτάρω. Και τότε χάθηκε… Ο μαύρος καπνός σηκωνόταν τώρα από το έδαφος… Αναρωτιόμασταν τι έγινε. Ο Γιάννης Σμαριαννάκης, ένας καλός χωριανός, μας είπε ότι το αεροπλάνο έπεσε. Έπεσε; Και τι σημαίνει έπεσε; Τον ρωτήσαμε. Έπεσε, μας επανέλαβε. Και τι έγινε ο αεροπόρος;».
Ο αεροπόρος λεγόταν Κωνσταντίνος Κραββαρτόγιαννος. Είχε γεννηθεί το 1950 στην Άμφισσα και είχε αποφοιτήσει μόλις ένα χρόνο πριν το περιστατικό από την Σχολή Ικάρων, υπηρετώντας πλέον ως υποσμηναγός στην 340 μοίρα ως πιλότος F84F της Republic. Εκείνη αποδείχθηκε η τελευταία πτήση του…
Το ασθενοφόρο μετέφερε την σωρό του και οι κάτοικοι του χωριού Μουχτάρω που έφτασαν στο σημείο της πρόσκρουσης αντίκρισαν μόνο το πρόσωπό του. Ελάχιστοι τότε γνώριζαν ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας ήρωας στον οποίον κάποιοι εξ αυτών όφειλαν το γεγονός ότι –σε αντίθεση με αυτόν- ήταν ακόμη ζωντανοί.
Το κουβάρι της αλήθειας που φανέρωνε τον ηρωισμό του άρχισε να ξετυλίγεται τις επόμενες ημέρες όταν συνδυάστηκαν οι μαρτυρίες και τα στοιχεία από το ίδιο το αεροσκάφος. Το F84F, το οποίο είχε ήδη αρχίσει να αποσύρεται από το 1970 από την δράση προκειμένου να αντικατασταθεί από άλλα πιο σύγχρονα αεροπλάνα, παρουσίασε μηχανική βλάβη. Προφανώς η πρώτη σκέψη του νεαρού ανθυποσμηναγού ήταν να βρει ένα σημείο προκειμένου να δοκιμάσει μια αναγκαστική προσγείωση.
Όμως η μορφολογία της περιοχής δεν στάθηκε σύμμαχός του. Το plan b στην εκπαίδευση κάθε πιλότου προβλέπει το να πατήσει ένα κουμπί και να εγκαταλείψει το αεροπλάνο, αφήνοντάς το να συνεχίσει το δικό του ταξίδι προς την καταστροφή. Στην περίπτωση του Κραββαρτόγιαννου, όμως, αυτό το ενδεχόμενο δεν θα μπορούσε να είναι διαθέσιμη επιλογή.
Από κάτω του έβλεπε τις στέγες των σπιτιών και τους μικρούς δρόμους του χωριού Μουχτάρω. Τα παιδιά που είχαν υψώσει τα κεφάλια τους προς τον ουρανό για να τον χαιρετήσουν και αυτόν όπως έκαναν με όλους τους αεροπόρους κάθε μέρα. Εάν εκείνος πατούσε το eject θα γλίτωνε την ζωή του. Αλλά η δική του σωτηρία θα ερχόταν με ένα ανυπολόγιστο κόστος. Αυτό των κατοίκων της περιοχής. Ποιος ξέρει πόσες από τις 600 ψυχές που ζούσαν τότε εκεί θα είχαν χαθεί εάν εκείνος δεν έμενε στην θέση του;
Οι τραυματιοφορείς δεν είχαν την παραμικρή αμφιβολία για τα γεγονότα. Ο Κωνσταντίνος Κραββαρτόγιαννος δεν είχε λύσει καν την ζώνη ασφαλείας. Βρέθηκε δεμένος στο κάθισμά του, με το πηδάλιο γυρισμένο τέρμα δεξιά. Η τελευταία πράξη της ζωής του, η τελευταία πράξη ενός ανθρώπου που γνώριζε δεδομένα ότι θα πεθάνει στα επόμενα δευτερόλεπτα, ήταν να προστατεύσει με κάθε κόστος τους πολίτες. Και το έκανε με τίμημα την ζωή του.
Χρόνια αργότερα οι κάτοικοι που μακάριζαν καθημερινά την τύχη τους και μνημόνευαν το όνομά του, τίμησαν την μνήμη του σε μια ξεχωριστή τελετή. Με σεβασμό, δίχως τυμπανοκρουσίες. Όπως ακριβώς, δηλαδή, αρμόζει σε πραγματικούς ΗΡΩΕΣ όπως εκείνος.
Πηγή: menshouse.gr
