Ένα βιντεάκι για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Κεφαλονιά, που είδαμε σήμερα στις τάξεις. Πρώτη φορά που κάθε τμήμα γιόρτασε χωριστά, που τα αριστεία και οι έπαινοι δόθηκαν χωριστά. Που δεν είχαμε σκετσάκια και τραγούδια. Ελπίζω του χρόνου να ξαναγιορτάσουμε όλο το σχολείο μαζί… Φέτος, κρατήσαμε, τηρώντας αποστάσεις, μόνο μια στιγμή για όλους μαζί, στο προαύλιο, στο τέλος. Την πιο συγκινητική. Την παράδοση της σημαίας στην Αντωνία, τη σημαιοφόρο μας, και στη Μαρία, την Ντίνα, τη Μαρίνα , τον Θάνο και τη Μάρθα, (και τη Γιώτα μας που έλειπε εκτάκτως), τους παραστάτες της σημαίας μας. Μπορεί να μην έχουμε παρέλαση φέτος, αλλά τα παιδιά μας μάς κάνουν περήφανους. Όχι μόνο τα παιδιά που βγάζουν άριστα, αλλά κι εκείνα που προσπαθούν (κι ελπίζω να παραμείνουν οι έπαινοι προσωπικής βελτίωσης και οι ειδικοί έπαινοι που δίνονται τα τελευταία τρία χρόνια χωρίς το αυστηρό κριτήριο του βαθμού). Είναι και οι ευχάριστες εκπλήξεις αυτοί οι τελευταίοι έπαινοι, γιατί τα παιδιά δεν τους περιμένουν… και… θαρρώ πως χαίρονται… Αυτά τα ωραία έχει η ζωή μας στο σχολείο, ακόμα κι έτσι, με τις μάσκες και τα αντισηπτικά…
Από το fb του Ηλία Τουμασάτου
