Τον περασμένο Σεπτέμβριο ο Νόβακ Τζόκοβιτς έχασε θεωρητικά το πρώτο «match ball» στην επιδίωξη του να γίνει ο κορυφαίος όλων των εποχών στο τένις, βάσει αριθμών, με την ήττα του στον τελικό του US Open από τον Ντανιήλ Μεντβέντεφ.
Σε εκείνο το ματς ο 34χρονος σούπερ σταρ διεκδικούσε την ολοκλήρωση ενός ασύλληπτου calendar grand slam (την κατάκτηση και του τέταρτου Γκραν Σλαμ σε μια ημερολογιακή χρονιά) και τον 21ο major τίτλο του, με τον οποίο θα άφηνε κατά ένα πίσω του τους Ρότζερ Φέντερερ και Ράφα Ναδάλ.
Ακόμα και μετά την ήττα του στη Νέα Υόρκη ωστόσο, το ραντεβού του Νόλε με τον τίτλο του GOAT δεν φαινόταν να διατρέχει κίνδυνο. Με τον Φέντερερ ουσιαστικά εκτός μάχης και τον Ναδάλ να έχει χάσει πια τα σκήπτρα ακόμα και στο χώμα, έμοιαζε (και μοιάζει;) θέμα χρόνου να υπερβεί τον ανταγωνισμό με τα άλλα δύο «ιερά τέρατα» ο Σέρβος, ο οποίος έχει κατακτήσει τα 8/11 τελευταία Australian Open και τα 5/7 Wimbledon.
Η Μελβούρνη θα ήταν το δεύτερο match ball και η καλύτερη ευκαιρία για το προσπέρασμα, αφού έχει μετατρέψει το Australian Open σε «τσιφλίκι» του, μετρώντας 9 νίκες σε ισάριθμους τελικούς. Παρά τα δυσθεώρητα επιτεύγματά του όμως, το ρεκόρ παραμονής στο Νο. 1 του κόσμου και την κατάκτηση και των 9 ATP Masters της σειράς 1000 (είναι ο μοναδικός που το έχει πετύχει και μάλιστα έχει πάρει το κάθε τουρνουά από δύο φορές τουλάχιστον), η «οπαδική βάση» του δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με αυτή του Ράφα Ναδάλ, ούτε (πολύ περισσότερο) με αυτή του Ρότζερ Φέντερερ.
Ο Τζόκοβιτς έχει εκφράσει στο παρελθόν το παράπονο του για το ότι δεν έχει από τον κόσμο την αντιμετώπιση που του αξίζει, με βάση το αθλητικό μέγεθός του. Αρκετοί θεωρούν μάλιστα ότι αυτό τον έχει μετατρέψει σε «ζητιάνο της προσοχής» εντός κορτ, οδηγώντας τον σε κάποιες ακραίες αντιδράσεις, όπως είναι τα… σέρβικα που ξεστομίζει κάποιες φορές, η εκκεντρική ενίοτε διάδραση του με το κοινό και οι «βρυχηθμοί» νίκης με τους οποίους ξεσπάει πολύ συχνά τα συναισθήματά του. Ακόμα και αν ο Τζόκερ τελειώσει την υπέρλαμπρη καριέρα του με τέσσερα-πέντε Grand Slam παραπάνω από τους Φέντερερ, Ναδάλ, δύσκολα θα είναι ο GOAT στις καρδιές της πλειονότητας των fan του τένις.
Αυτό που εξελίσσεται τις τελευταίες ημέρες στην Αυστραλία και τη χορήγηση αδείας για είσοδο ή όχι στη χώρα, προφανώς και είναι επιβαρυντικό για την υστεροφημία του. Και η στάση του θα μπορούσε να αναδειχθεί ως μία μεγάλη χαμένη ευκαιρία για να αντιστρέψει το κλίμα και να κερδίσει τον καθολικό σεβασμό των φιλάθλων. Πως; Παίζοντας τα χαρτιά της αξιοπρέπειας και της ανωτερότητας, ενδεχομένως και του αισθήματος αδικίας. Αν με την αρχική άρνηση εισόδου από τους Αυστραλούς συνοριοφύλακες, είχε πάρει το καπελάκι του και είχε αποχωρήσει σαν κύριος από τη χώρα, βγάζοντας μια λιτή ανακοίνωση με την οποία θα ενημέρωνε ότι είχε καταθέσει όλα τα απαραίτητα έγγραφα που του είχαν ζητηθεί από τους διοργανωτές του Australian Open και ως εκ τούτου είχε λάβει τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις για συμμετοχή. Σε μια τέτοια περίπτωση θα κέρδιζε de facto τη συμπάθεια (ενδεχομένως και τη συμπαράσταση) πολύ μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης, μεταξύ αυτών και ανθρώπων που είναι υπέρμαχοι του εμβολιασμού. Γιατί θα είχε αγόγγυστα υποταχθεί στους (έστω και συγκεχυμένους) κανόνες, με τίμημα την απώλεια του απόλυτου στόχου στο 2022.
Αντ’ αυτού τι έκανε ο Τζόκοβιτς; Επέτρεψε να στηθεί μια – ορισμός του κιτς και του παραλογισμού – εκστρατεία διαμαρτυρίας πίσω στην πατρίδα, με πρωταγωνίστρια την οικογένεια του, που διοργάνωσε ακόμα και συνέντευξη Τύπου για να στοχοποιήσει τους «κακούς Αυστραλούς» που στερούν την ελευθερία και το δικαίωμα «αυτοδιάθεσης» από ένα εμβληματικό για τη χώρα αθλητή. Το επίπεδο του «κατηγορώ» και των επιχειρημάτων ήταν εφάμιλλα του «έχει αθηναϊκές πινακίδες» και είναι απορίας άξιο πώς ο Τζόκοβιτς συνομολόγησε διά της σιωπής του σε μια επικοινωνιακή διαχείριση που διασύρει το όνομα του και τον παρουσιάζει σαν κάποιο απελπισμένο παιδάκι που βλέποντας τα δύσκολα τρέχει στη μαμά και τον μπαμπά για να περάσει το δικό του.
Ξέχωρα όμως απ’ αυτό, ο Νόλε έχει αναδειχθεί στο ηρωικό πρόσωπο της πανδημίας απ’ όλους όσοι εχθρεύονται την επιστήμη και τα εμβόλια – το σύμβολο που έχει γίνει πλακάτ και σημαία σε πλείστες διαδηλώσεις αρνητών covid και λογικής (σίγουρα όχι θρησκείας και θεωριών συνομωσίας) και αυτό προφανώς μόνο ως τίτλος τιμής για το brand που αντιπροσωπεύει δεν εκλαμβάνεται από τους υγιώς σκεπτόμενους ανθρώπους.
Και βέβαια όλη αυτή η φασαρία που έχουν ξεσηκώσει οι υποστηρικτές του κορυφαίου τενίστα του κόσμου – ανώνυμοι και επώνυμοι – είναι βέβαιο ότι θα γυρίσει μπούμερανγκ, σε περίπτωση που τελικά αγωνιστεί φέτος στη Μελβούρνη. Ο Τζόκοβιτς είχε μια ιδανική ευκαιρία να κερδίσει fans από σπόντα, βγάζοντας εικόνα gentleman σε μια περιπέτεια που μόνο λόγω πανδημίας προέκυψε στην καριέρα του. Εν τέλει κατέληξε όσο ποτέ «ζητιάνος προσοχής» για όλους τους κακούς λόγους και η πρόβλεψη είναι ότι το αυστραλιανό κοινό (μονάχα αυτό όμως;) δεν θα τον συγχωρέσει, επιβαρύνοντας τον με ψυχολογική πίεση που αυτή τη στιγμή μοιάζει εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορέσει να διαχειριστεί.
Όχι μόνο στο φετινό πρώτο Major της χρονιάς αν τελικά του επιτραπεί η συμμετοχή. Αλλά συνολικά στο υπόλοιπο της καριέρας του…
Πηγή: menshouse.gr
