Ο Χρυσαυγιτισμός είναι ακόμα εδώ. Τρέφεται από τις εγκληματικές ενέργειες των φασιστών απέναντι σε συνανθρώπους μας, αλλά και σε ζώα…
Είναι τόση η σαπίλα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία, που πραγματικά δεν θα έφτανε μια δεκαετία για να καθαριστεί. Κι αυτό γιατί την άφησαν, την αφήσαμε όλοι επί μακρόν να συσσωρευτεί και να γίνει ένα Έβερεστ σαβούρας.
Τις τελευταίες 10 ημέρες έχουμε χορτάσει αρκετά από δαύτη. Στην περίπτωση της δίκης και της καταδίκης των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής χορτάσαμε με θετικό τρόπο, αφού είδαμε να την «μαζεύουν με τη σκούπα» τη βρώμα και να την τοποθετούν εκεί που πρέπει να βρίσκεται.
Δυστυχώς όμως έχουμε ακόμα να ξεμπλέξουμε από πολλά. Το βασικότερο απ΄όλα είναι από υπανθρώπους που εγκληματούν απέναντι σε ανυπεράσπιστα ζώα.
Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις τον τύπο που έκοψε τα γεννητικά όργανα του σκύλου του ή πώς να σχολιάσεις το κτήνος στη Νίκαια που μαχαίρωσε σκύλο σε βαθμό να του τρυπήσει τον πνεύμονα; Πώς να περιγράψεις τον περίγυρο και των δύο που στη μία περίπτωση είχαμε επικίνδυνη σιωπή και στην άλλη στήριξη σε βαθμό αηδίας;
Κι είναι μια πολύ καλή ευκαιρία αυτή για όλους τους υπόλοιπους να ξαναμετρήσουμε τις αξίες μας και που τραβάει ο καθένας τη γραμμή. Έχω την αίσθηση ότι αρκετό καιρό κρυβόμαστε πίσω από τη λέξη «αγάπη» για να δικαιολογήσουμε ανοχές και σιωπές.
Από αγάπη στηρίζουν μάνες τους βιαστές γιους τους, από αγάπη στηρίζουν γυναίκες τους κακοποιούς και δολοφόνους άνδρες τους, από αγάπη επιτρέπουμε στα παιδιά μας να παρενοχλούν άλλα παιδιά επειδή τα θεωρούν διαφορετικά και μη φυσιολογικά, από αγάπη έχει το θράσος και την ξεφτίλα να πει η κυρία πως ο καθηγητής συζυγός της είχε κάθε δίκιο να μαχαιρώσει το σκυλί γιατί αυτό φταίει που του επιτέθηκε.
Όχι αγαπητοί αναγνώστες. Όλη αυτή η αρρωστημένη κατάσταση δεν είναι αγάπη. Είναι ντροπή, είναι άπειρες άλλες λέξεις απολύτως αρνητικής χροιάς, μα αγάπη δεν είναι.
Όσο κι αν μπορούμε να χαρούμε που ζούμε σε μια εποχή όπου όλα βγαίνουν στο φως και παίρνουν γρήγορα την απαιτούμενη έκταση, δε γίνεται να εφησυχάζουμε, ούτε να σκεπάζει αυτή η μικρή ικανοποίηση την υπόλοιπη πραγματικότητα.
Κι αυτή είναι ότι έχουμε καθυστερήσει επικίνδυνα να αυστηροποιήσουμε στο έπακρο το πλαίσιο για κακοποίηση ζώων, κι αυτή η κακοποίηση δεν αφορά μόνο τον σκύλο ή τη γάτα που κάνουν τζιζ γιατί δεν αποτελούν μέρος της διατροφής μας. Αφορούν και το πώς καταλήγει η αγελάδα, το γουρούνι και το κοτόπουλο στο πιάτο μας, κάτω από ποιες συνθήκες και σίγουρα αφορά την διαρκή μανία μας να επιδεικνύουμε σε άλλα είδη πως είμαστε οι δήθεν δυνατοί.
Άτομα όπως αυτοί οι 2 που εγκλημάτησαν απέναντι σε ανυπεράσπιστα ζώα δεν είναι με τίποτα οι δυνατοί. Αυτό πρέπει να γίνει ξεκάθαρο σε κάθε νέα και επόμενη γενιά. Είναι αδύναμοι, σιχαίνονται τον εαυτό τους, αντιλαμβάνονται την μικρότητα της ψυχής τους και την εκδηλώνουν με εγκληματικό μίσος.
Το ερώτημα όμως είναι τι κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι; Τι κάνει το ίδιο το κράτος απέναντι σε τέτοιες εγκληματικές συμπεριφορές; Θα το γράψουμε για 788η φορά. Ήρθε η ώρα για αυστηροποίηση των ποινών όχι στα λόγια, αλλά στις πράξεις. Ο χρυσαυγιτισμός, η εγκληματική συμπεριφορά πρέπει να τιμωρείται με τον ΙΔΙΟ τρόπο είτε ο δράστης στρέφεται ενάντια σε άνθρωπο, είτε σε ζώο. Χωρίς ελαφρυντικά, χωρίς αστερίσκους, χωρίς δικαιολογίες. Τέτοιοι τύποι, τέτοιοι εγκληματίες, τέτοια σκουπίδια μόνο μια θέση πρέπει να έχουν. Βαθιά στη φυλακή δίπλα στους ομοϊδεάτες τους ναζί…
Πηγή: menshouse.gr
