Τελικά τα σχολεία έπρεπε να ανοίξουν τον Σεπτέμβρη; Οι επιπτώσεις
απ΄τον τουρισμό δεν ήταν αρκετές (Σεπτέμβριος) τόσες ώστε να
υπολογιστεί το τεράστιο κόστος ραγδαίας αύξησης κρουσμάτων προς
Οκτώβρη και Νοέμβρη; Η διασπορά που έγινε απ΄τα ανοιχτά σχολεία και
παιδιά που ούτε καν καταλαβαίνουν γιατί φοράνε μάσκα (το βλέπουν λίγο
σαν απόκριες με πολύχρωμες μάσκες σχεδιασμένες σαν παιχνίδι ή νέα
μόδα) δεν είχε επίπτωση στα νούμερα που βλέπουμε σήμερα; Τα παιδιά δεν
ήταν φορείς τελικά και αυτά ασυμπτωματικά; Ίσως τα σχολεία και να
ακολούθησαν μια τακτική γνώριμη σε αρκετούς, ενός πειράματος ζωής σε
εικονική Πλατφόρμας πραγματικότητα.
Τα σκοτσέζικα, μια ανοίγω-μια κλείνω, είναι χειρότερα από μια παύση
και υπομονή και πάντα σπάνε τα νεύρα. Μέσα σ΄όλα αυτά υπάρχουν και
γονείς που δεν αντέχουν σπίτι όλη μέρα μαζί με τα παιδιά τους. Δεν
υπάρχουν διαζύγια μόνο για μεγάλους που δεν αντέχουν πια ο ένας τον
άλλον. Υπάρχουν και οι κακές σχέσεις γονέων με παιδιά, που για ευκολία
τους τα αμολούσαν αλλού για μεγάλο μέρος της μέρας επειδή τα έβλεπαν
σαν μπελά όλη μέρα να ασχολούνται μαζί τους και να μην μπορούν να
κάνουν ότι θα έκαναν αν αυτά έλειπαν απ΄το σπίτι. Τώρα αυτά τα παιδιά,
της τελευταίας κατηγορίας, έχουν να ανακαλύψουν με το lockdown τι
γονείς τους έτυχαν, και να τους δουν στο μεγαλείο τους. Από μια πλευρά
είναι και για καλό τους. Να ξέρουν με τι γονείς έχουν να κάνουν. Είναι
καλύτερο, αν και οδυνηρό, να βλέπει ένα παιδί το αληθινό τους πρόσωπο
από μικρό για να μπορεί να τους αμφισβητήσει εγκαίρως. Ας δούμε και το
καλό που προκύπτει μέσα από δύσκολες καταστάσεις. Η χειρότερη
εκπαιδευτική επένδυση είναι μια χαοτική σχέση κακοποιητική από γονείς
και όχι αυτή του σχολείου.
Είναι εκείνη η παιδεία Αγάπης που μοιάζει σαν μια πλατφόρμα
εκπαιδευτική στην κακοποίηση. Μια ανοίγει σαν αγκαλιά, μια πέφτει σε
τοίχο σκληρό και αμείλικτο. Κριτική, εκδίκηση, τιμωρία, ένας πόλεμος
επειδή το παιδί δεν είναι αρκετό δίχως σχολείο, δεν είναι
αρκετό δίχως να υπακούει σε ότι χειριστικό κι αν του ζητηθεί ακόμη κι
αν το πονάει ή δυσφορεί να συμμετέχει σε αυτό. Δεν είναι ευπρόσδεκτο,
άλλες φορές, μέσα σε όσα συνιστούν την υποτιθέμενη ισορροπία του
γονέα, εκείνη την τόσο λεπτή και εύθραστη. Μοιάζει να νιώθει σαν θεός
με κάτι αδύναμο που πάνω του διαχειρίζεται ένα συναίσθημα ανυψωτικό τη
μια, και μια θανάτωσης αυτού όποτε θέλει εκείνος. Αστάθεια, σαν μια
δοκιμαστική της αγάπης του Πλατφόρμα με όφελος στον ναρκισιστικό
Τεράστιο Εαυτό να παιδεύει, να εκπαιδεύει και να νιώθει επιτυχημένος
κοινωνικά επειδή έχει κάπου Ισχύ.
Είναι και εκείνη η παιδεία Αγάπης παραμορφωτικής του. Εκείνης που θα
σηματοδοτήσει για αυτό στο μέλλον πως θα συμπεριφέρεται στους πιο
οικείους του για να έχει έλεγχο και εκείνο κάπου ομοίως. Επειδή αυτή
ήταν η αγάπη, μια ασταθής σε εικόνα παιδεία που μια το κάνει να
ονειρεύεται μέλλον και μια το τσαλακώνει και το πετά στα σκουπίδια
δίχως μέλλον, δίχως καν παρόν. Μια εικονική πραγματικότητα που μόνο το
συναίσθημα μαρτυρά ότι υποφέρει και που μόνο αυτό πρέπει να ακούσει
και όχι την παρωδία.
Σε ότι σε κάνει να υποφέρεις και είναι ασταθές απ΄τη μια στιγμή στην
άλλη, επειδή δεν ικανοποίησες τις δικές του μόνο επιθυμίες, δεν αξίζει
να επενδύεις ούτε μία μέρα. Δεν αξίζει να αντιδράς, να κλαις, να
αποζητάς την αναγνώριση υιοθετώντας σπασμωδικές συμπεριφορές για να
σου δείξουν λίγη προσοχή. Δεν αξίζει να υπάρχει ούτε Άνοιξη, ούτε
Καλοκαίρι, ούτε Χειμώνας συναισθημάτων πάγου και να αλλοιώσεις όλες
τις σωστές και δίκαιες κατανομές συναισθηματικών θερμοκρασιών σε
δαύτους. Μόνο φθινόπωρο όλη τη χρονιά, όλη τη ζωή ό,τι κι αν σου
προκαλούν για να σου δείξουν ότι είναι ο Θεοί. Μόνο σταθερή ψυχρή,
ενός Φθινοπώρου θερμοκρασία, αδιαφορίας και αμφισβήτησης: τι στο καλό
θέλουν και υπάρχουν οι θεοί της ζωής σου, ενώ εσύ έχεις φτερά δικά σου
και όνειρα και τόσα να καλλιεργήσεις μέσα σου;
Είναι και εκείνη η παιδεία Αγάπης που θα δουν ότι δεν υπήρχε ανάμεσα
στα γονεικά Πρότυπα. Μια εκμεταλλευτική σχέση με προσωπείο που φάνηκε
ότι το παιδί ήταν εκείνο που χρησιμοποίησαν σαν μάσκα τους αποκριάτικη
για να αποδείξουν στην κοινωνία ότι όλα είναι υπό έλεγχο, και
αποτελούν μαζί μια υπέροχη οικογένεια. Δεν είναι μόνο τα διαζύγια που
θα αυξηθούν λόγω του lockdown. Είναι και εκείνα τα διαζύγια που πρέπει
να ανακαλύψουν τα παιδιά ότι καλό είναι να βγάλουν σύντομα από
κάποιους γονείς και να μην επενδύσουν αγάπη πάνω στην αστάθεια μιας
Εικονικής Πλατφόρμας εκπαίδευσης που μια ανοίγει και μια
πέφτει.
Τελικά έπρεπε να ανοίξουν τα σχολεία τον Σεπτέμβρη για να κλείσουν
λίγο πιο μετά; Τα παιδιά δεν ήταν και αυτά ασυμπτωματικοί φορείς;
Ήταν. Αλλά ακόμη χειρότερα και από τον θανατηφόρο ιό είναι και οι
φορείς των διαζυγίων τους. Εκείνων που τα ίδια πρέπει να μην δουν σαν
οδύνη αλλά σαν πραγματικότητα απ΄την οποία καλό είναι να αποχωρήσουν
για μια πιο υγιή τους εκπαίδευση συναισθημάτων. Εκεί που δεν υπάρχουν
τιμωρίες ούτε στα ίδια, ούτε στους γύρω τους. Εκεί που ότι είναι
σταθερό είναι το μόνο αληθινό για να επενδύσουν.
Όταν μια πλατφόρμα πέφτει ανοίγει η αληθινή αυλαία ενός θεάτρου που
απλά καλείσαι να ανακαλύψεις τους ηθοποιούς γύρω σου. Η πλατφόρμα
έπεσε και τα θύματα είναι πολλά. Ας ευχηθούμε σε παιδιά να μάθουν να
κλείνουν εγκαίρως την εικόνα και να σβήνουν εύκολα από τη ζωή τους ότι
ονειρεύτηκε να είναι Θεός-τιμωρός πάνω τους. Οι μεγαλύτερες εξετάσεις
είναι εκείνες που καλούνται τώρα να περάσουν. Να ξεσκαρτάρουν σε
ποιους αξίζει να παραχωρούν χώρο συναισθηματικό και χρόνο μέσα τους.
Έχουν όμως και να ανακαλύψουν ότι όποιος δεν περνάει αληθινό χρόνο
ζωής και τριβής καθημερινά μαζί τους δημιουργεί στο μυαλό τους μια
εξωραισμένη εικόνα που πολύ βολεύει τον ναρκισιστικό γονέα. Αυτόν που
ζει με προσωπείο αυτοεπιβεβαίωσης εξ αποστάσεως με κάποιον και που
στήνει για ασφάλεια μόνο δική του, μιας νοσηρής ασταθούς εικόνας του,
εις βάρος όλων των γύρω του που χρησιμοποιεί σαν κομπάρσους του δικού
του Εγώ.
Μαρία Μαγουλά
