Ακόμα και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές πολίτες αυτής της χώρας παραμένουν εγκλωβισμένοι από τον χιονιά. Όχι σε κάποια απρόσιτη βουνοκορφή του Ολύμπου ούτε σε ένα ξεχασμένο από Θεό κι ανθρώπους χωριό της Πίνδου, αλλά στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Στην περιφέρεια της πρωτεύουσας, δηλαδή, ενός κράτους του οποίου οι δομές μονίμως βρίσκονται προ εκπλήξεων κάθε φορά που χαλάει ο καιρός.
Και ανάλογα απροετοίμαστοι είναι και οι συνεργάτες του. Οι εταιρείες-κολοσσοί με τους οποίους σχεδόν κάθε χώρα του κόσμου κάνει πλέον μπίζνες, παραχωρώντας έργα που κάποτε χαρακτηρίζονταν δημόσια, αλλά τώρα πια έρχονται με συμβάσεις παραχώρησης και αυτοχρηματοδότητη. Οι δρόμοι είναι μια κλασική τέτοια περίπτωση και η Αττική Οδός δεν αποτελεί εξαίρεση.
Για τα χιλιάδες αυτοκίνητα και τους οδηγούς που έμειναν εγκλωβισμένοι για ώρες, η στάση της εταιρείας ήταν ξεκάθαρη. Για τα δεινά που τους βρήκαν φταίνε… οι ίδιοι! Φταίνε αυτοί που προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν τον –υποτίθεται- κορυφαίο αυτοκινητόδρομο της χώρας προκειμένου να αποφύγουν (!) την ταλαιπωρία από τον επερχόμενο χιονιά και να βρεθούν με ασφάλεια στα σπίτια τους! Κάποιοι από αυτούς τους… ατίθασους τυχοδιώκτες βρίσκονται ακόμη και τώρα μέσα στα αυτοκίνητά τους και συνεχίζουν να δημιουργούν προβλήματα, τσαλακώνοντας την εικόνα τόσο της ίδιας της επιχείρησης όσο και της χώρας στο εξωτερικό. Σαν να λέμε, ότι αυτοί οι άνθρωποι μας ξεφτιλίζουν διεθνώς με την… απερισκεψία τους και αντί να τους επιβάλουμε και πρόστιμα, εμείς λέμε να πάρουν και αποζημίωση 2.000 ευρώ. Αν έχεις τον Θεό σου…
Θα μπορούσε εύκολα να είναι σενάριο από σκετς των Monty Python αν δεν ήταν μια τραγική διαπίστωση. Μετά από όλα όσα έχουν συμβεί και συμβαίνουν ακόμα, κανένας δεν έχει τολμήσει να ψελλίσει –έστω- μια συγγνώμη και να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν, ρίχνοντας όλο το ανάθεμα στον εύκολο στόχο. Τους πολίτες που εντελώς συμπωματικά στη συγκεκριμένη περίπτωση τυγχάνει να είναι και πελάτες αφού καταβάλουν διόδια για την χρήση μιας υπηρεσίας η οποία δεν τους χαρίζεται αλλά την πληρώνουν κι από πάνω.
Μέχρι πριν από μερικά χρόνια η μόνιμη δικαιολογία στην οποία κατέφευγαν οι διάφοροι «υπεύθυνοι» ήταν ότι τέτοιου τύπου φαινόμενα χαρακτηρίζονταν πρωτόγνωρα. Μια καραμέλα που ωστόσο έχει λιώσει, σε αντίθεση με το χιόνι που κράτησε εκατοντάδες ανθρώπους στο έλεος της κακοκαιρίας, με πολλούς από αυτούς να μην έχουν καν μια από τις κουβέρτες που έφτασε στο σημείο να βγει να μοιράσει ο στρατός και η ΕΜΑΚ. Όλοι εδώ και μια εβδομάδα τουλάχιστον γνώριζαν τι έρχεται. Ξέραμε τόσο καλά που προλάβαμε να βαφτίσουμε κιόλας «Ελπίδα». Και είχαμε και στο μυαλό μας και το αντίστοιχο περσινό φιάσκο, αφού η προηγούμενη τέτοια κακοκαιρία δεν χτύπησε την Αττική πριν από 2-3 αιώνες, αλλά μόλις πριν κάποιους μήνες.
Ωστόσο τίποτα από τα παραπάνω δεν στάθηκε αρκετό προκειμένου να πάρουν ορισμένοι τις σωστές αποφάσεις. Δεν έφτασε κανενός ο νους στο σημείο του να σκεφτεί ότι είναι πιθανό να επαναληφθούν αντίστοιχες καταστάσεις και μοιραία καταλήξαμε στο ίδιο αποτέλεσμα.
Πάντως αυτή η εξέλιξη μάλλον δεν πρέπει να ξαφνιάζει κανέναν, όσο εξοργιστική κι αν μοιάζει. Αλλαγές στη στάση όλων όσοι ευθύνονται για το νέο μπάχαλο θα υπήρχαν εάν είχαν νιώσει τις συνέπειες των αστοχιών τους, της αβλεψίας τους και των λαθών τους. Τα δύο χιλιάρικα ανά αυτοκίνητο που θα δοθεί πιθανότατα ως αποζημίωση δεν αρκεί. Ένας απλός πολλαπλασιασμός δείχνει την έκταση της οικονομικής… αιμορραγίας που θα υποστεί μια εταιρεία και γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι δεν θα πέσει κι έξω στους ισολογισμούς της καταγράφοντας αυτού του μεγέθους την ζημία. Ειδικά μάλιστα αν όσοι πάρουν την αποζημίωση παραιτηθούν και απ’ το δικαίωμα μήνυσης και ομαδικών αγωγών…
Και –φυσικά- του χρόνου τέτοια εποχή, έχοντας κατά νου ότι και πάλι δεν θα υπάρξει και καμιά φοβερή καταδίκη, ίσως οι ίδιοι άνθρωποι θα κουνούν ξανά το δάχτυλο στους… ανεγκέφαλους που είχαν την ηλίθια σκέψη να τους εμπιστευτούν για να επιστρέψουν με ασφάλεια στα σπίτια τους.
Πηγή: menshouse.gr
