Όταν σταματήσαμε να κλαίμε (πιστέψτε με, όση ώρα πίναμε καφέ κλαίγαμε), καταφέραμε να βγάλουμε και μία φωτο. Το 1990 ήμουν Ανθυπολοχαγός στο Ναύπλιο και ο πρώτος νεοσύλλεκτος στρατιώτης που συνάντησα στην καριέρα μου ήταν ο Παναγής Μπαρμπάτης. Είναι ο άνθρωπος που μου έμαθε πώς να ακουμπάω τα δάχτυλα μου πάνω στις χορδές της κιθάρας. Συναντηθήκαμε στο Αργοστόλι μετά από 30 χρόνια, με τον υπέροχο άνθρωπο που ο Μίκης Θεοδωράκης του έχει εμπιστευτεί πλέον το έργο του. Όχι τυχαία. Είναι απ’ τους ανθρώπους που όταν τους συναντάς στην πορεία της ζωής σου σε κάνουν να λες «Θεέ μου, τι υπέροχος κόσμος».
Από το fb του Αριστοτέλη Μπατιστάτου
