“Με λένε Ευγενία και μένω στα Πουλατα. Έχω μεσογειακή αναιμία και κάθε 15 μέρες, πρέπει να στέλνω δείγμα αίματος στο νοσοκομείο Αργοστολίου. Εδώ και χρόνια, έχω μάθει να το κάνω μόνη μου στο σπίτι μου. Νιώθω ότι το κράτος με εκδικείται που επέλεξα να μείνω στον τόπο μου. Δεν ξέρω αν πρέπει να ντρέπομαι εγώ που παίρνω αίμα μόνη μου, ή αν πρέπει να ντρέπονται αυτοί που με αναγκάζουν να το κάνω αυτό”. (Εννοείται ότι έχω την άδεια της Ευγενίας να μεταφέρω τα λόγια της…)
“Με λένε Μαρία και αν το κέντρο υγείας Σάμης κλείσει, ή μείνει χωρίς παιδίατρο θα φύγω χωρίς δεύτερη σκέψη, καθώς δεν μπορώ να παίζω με τη ζωή του μωρού μου και με τα απρόοπτα που μπορεί να γίνουν καθημερινά χωρίς ένα υποτυπώδες πρωτοβάθμιο κέντρο υγείας”.
Το κέντρο υγείας Σάμης εκπέμπει το τελευταίο sos.
Δε θα ψάξω να βρω αν έγινε εκδικητικά μετά από το ξεμπροστιασμα της 6ης ΥΠΕ που το άφησε να κλείσει για 2 μέρες και ας είχε ενημερωθεί ότι δε βγαίνουν οι εφημερίες. Και αφού πήρε έκταση, με εντελεσθε μετακινεί τη μοναδική δημόσια παιδίατρο εκτός νοσοκομείου και μία γενική ιατρό, αφήνοντας τελικά το κέντρο υγείας Σάμης μόνο με 2 γενικούς ιατρούς.
Δε θα ψάξω να βρω στο και πέντε γιατι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, ποιος φταίει, ποιος δεν έκανε, ή τι έκανε.
Ξέρω ότι έχω ευθύνη από τη στιγμή που έμαθα να παλέψω μαζί με όλους που παρ’ όλο που σήμερα αν και ήταν καθημερινή και η ενημέρωση λιγοστή, ήταν έξω από το κέντρο υγείας Σάμης. Ξέρω ότι αύριο θα είμαστε περισσότεροι. Ξέρω ότι η δημόσια υγεία είναι δικαίωμα για τον καθένα μας. Ξέρω ότι μπορεί σήμερα να μη χρειάζομαι το κέντρο υγείας, αλλά κανείς δε μου υπογράφει τι θα γίνει αύριο. Ξέρω ότι θέλω να προσπαθήσω να μείνω στον τόπο μου, με την οικογένειά μου, παρ’ όλα τα εμπόδια που το ίδιο το κράτος μου βάζει.
Με λένε Νανά και από σήμερα με λένε Ευγενία, Μαρία, Χρήστο, Δημήτρη…
