Εφημερίς “ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ”
Στα μικρά μου χρόνια μια από τις πιο “μαγικές” πόρτες στην πόλη του Αργοστολίου ήταν εκείνη στο στενάκι της Βανδώρου με την ταμπέλα “Εφημερίς ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ” και τα μηχανήματα να φαίνονται από τη βιτρίνα. Από μικρός αγαπούσα πολύ τις εφημερίδες και τα περιοδικά, και το καλύτερό μου ήταν να αγοράζω εφημερίδες από το πρακτορείο του “Πετράτου” – και να δακτυλογραφώ στο χωριό τη δικιά μου μικρή εφημερίδα, που άλλαζε ονόματα κατά καιρούς – και έβγαινε σε ένα και μοναδικό αντίτυπο. Δεν βρήκα ποτέ το θάρρος να περάσω το κατώφλι των ΧΡΟΝΙΚΩΝ για να δω πώς τυπώνεται στ’ αλήθεια μια εφημερίδα. Και με το ίδιο δέος αργότερα περνούσα, φοιτητής πια, έξω από το παραδοσιακό τυπογραφείο της ΕΣΤΙΑΣ στην πλατεία Καρύτση. Ούτε και εκεί βρήκα ποτέ το θάρρος να μπω. Και παρόλο που αγαπούσα τις εφημερίδες, δεν κατάφερα ποτέ να εργαστώ σε κάποια. Ασχολήθηκα και ασχολούμαι μαζί τους όμως ως ερευνητής, αλλά παραμένω και πιστός τους αναγνώστης.
Κι έτσι, πολύ λυπάμαι που μαθαίνω από ανάρτηση της κ. Ελένης Μαζαρακιώτη πως τα ΧΡΟΝΙΚΑ, που τελευταίοι τους “υπερασπιστές” ήταν η κ. Ματούλα Παγουλάτου και ο αείμνηστος σύζυγός της, μας αποχαιρετούν οριστικά.
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, (1991 θαρρώ) οπότε κυκλοφόρησε ο (καθημερινός) ΗΜΕΡΗΣΙΟΣ, η Κεφαλονιά δεν είχε καθημερινή εφημερίδα. Ανάμεσα σε αρκετές άλλες εφημερίδες, μηνιαίες, δεκαπενθήμερες, που δεν κατάφερναν να έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής, Τα ΧΡΟΝΙΚΑ τυπώνονταν στο νησί και αποτέλεσαν σταθερή αξία, επί σχεδόν μισό αιώνα. Έντυπα άνοιγαν κι έκλειναν, κυβερνήσεις και τοπικοί άρχοντες ανεβοκατέβαιναν, άνοιξαν ραδιόφωνα, κανάλια, ιστοσελίδες, αλλά ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ήταν πάντα εκεί.
Ήταν μια αξιοπρεπής εφημερίδα που δεν έδινε σημασία στα σκάνδαλα, που είχε θέσεις, αλλά όχι κομματικές εξαρτήσεις, που ήταν ψύχραιμη, δεν έπαιζε με τους “πιασάρικους τίτλους”, δεν παρασυρόταν από τις σειρήνες του κουτσομπολιού και του lifestyle, πορευόταν με σοβαρότητα σε ένα τοπίο που ο τύπος, όχι μόνο σε τοπικό αλλά και σε εθνικό επίπεδο, έσβηνε σιγά σιγά.
Τα ΧΡΟΝΙΚΑ, που ιδρύθηκαν το 1977 από τον Γεράσιμο Παγουλάτο, δεν ήταν μια απλή εφημερίδα. Αποτέλεσαν (μαζί με ΤΑ ΝΕΑ της κ. Μπέτας Γαλιατσάτου, που έπαψαν να τυπώνονται στο νησί από κάποια στιγμή και μετά) ένα τοπόσημο της αστικής ζωής του Αργοστολίου, αυτής που διασώθηκε από τους σεισμούς, δειλά δειλά βρήκε τα πατήματά της και άνθισε και σιγά σιγά πλέον χάνεται μαζί με τους εκπροσώπους της. Για την οικονομική ιστορία, το τυπογραφείο της οδού Βανδώρου ήταν ένα δείγμα υγιούς οικογενειακής επιχείρησης του τριτογενούς τομέα που δεν ασχολούταν με το εμπόριο, στην προ-τουριστική εποχή., όταν δεν ήταν όλα τουρισμός και δεν “έσβηναν” με το τέλος της σεζόν. Περισσότερο απ’ όλα, ήταν συνέχεια μιας μακρόχρονης παράδοσης εφημερίδων στο νησί, που ξεκινά ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1840.
Τα ΧΡΟΝΙΚΑ δεν απέκτησαν ποτέ ιστοσελίδα και παρουσία στο διαδίκτυο. Επέμειναν μέχρι τέλους στην έντυπη μορφή. Ρομαντικά και μοναχικά. Με το κεφάλι ψηλά.. Ως τώρα που μας αποχαιρετούν οριστικά.
Σήμερα στο νησί, τα μέσα ενημέρωσης είναι κυρίως ψηφιακά, μόνο μια εφημερίδα μας απέμεινε έντυπη, ο ΗΜΕΡΗΣΙΟΣ. Ας ελπίσουμε να αντέξει…
Ίσως τα ΧΡΟΝΙΚΑ, στην αθόρυβη αξιοπρέπειά τους, να μην είχαν την προσοχή και την αγάπη που τους άξιζε από το αναγνωστικό κοινό στα χρόνια των ψηφιακών μέσων. Νομίζω όμως ότι θα μας λείψουν. Όπως θα μας λείψει αυτή η λιτή αρχοντιά της πόλης που θυμόμαστε, πριν τα πολλά λεφτά, πριν τα μεγάλα κτήρια, πριν τους πολλούς τουρίστες. Τότε που όλα ήταν πιο απλά, πιο ασπρόμαυρα, αλλά… πιο αληθινά.
