Δεκαπενταύγουστος προχθές και κάθε χρόνο τέτοια μέρα είμαι στο χωριό… στη Λακήθρα μου… στην Κεφαλονιά μου.
Και πάντα νιώθω την κατάνυξη στην εκκλησία και την ίδια συγκίνηση. Γιατί εδώ παντού, σε κάθε γωνία υπάρχει και μια ανάμνηση.
Τι έχω ζήσει, ποσά χρόνια ανέμελα, όμορφα, χρωματιστά. Τα ρούχα πάντα για την εκκλησία τα είχα έτοιμα από την προηγούμενη μέρα και ήταν πάντα τα «καλά» μου. Πηγαίναμε πάντα από νωρίς στην εκκλησία και μετά περιμέναμε μαζί με τους φίλους μου από το χωριό να φάμε άρτο με μπόλικη ζάχαρη άχνη! Και κουλουράκια και πορτοκαλάδα και να παίξουμε κυνηγητό γύρω – γύρω από το πηγάδι.
Πέρασαν τα χρόνια και η υπόσχεση είναι πάντα η ίδια. Να μας έχει καλά ο Θεός και να είμαστε κάθε χρόνο, τέτοια μέρα στην ίδια εκκλησία, στην ίδια αυλή, με όλο το χωριό να γιορτάζει.
Προχθές συγκινήθηκα τόσο πολύ, πήρα τόσες πολλές αληθινές, ξεχωριστές αγκαλιές και άκουσα τόσα όμορφα λόγια…
Ήρθε μια αγαπημένη φίλη της οικογένειας βουρκωμένη και μου λέει: «Σ’ ευχαριστώ που μου κρατάς παρέα». Όλοι είχαν μια καλή κουβέντα να μου πουν .Και μετά τραγουδήσαμε, κεφαλλονίτικες καντάδες.
Αποχαιρετιστήκαμε με μια ευχή : «Και του χρόνου με υγεία»…
Με αγάπη Μαρία.
Αναδημοσίευση από: thecaller.gr
