Μερικές διευκρινίσεις, γιατί διαβάζω διάφορα… να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους.
1. Οι σημαιοφόροι και οι παραστάτες στα Γυμνάσια και στα Λύκεια δεν έπαψαν ποτέ να επιλέγονται με βάση τον βαθμό προαγωγής. Η κλήρωση είχε ισχύσει στα Δημοτικά. Ο σεβασμός απέναντι σε όλα τα παιδιά και στην αξία του καθενός κατακτάται κάθε μέρα και όχι στις εθνικές επετείους. Δεν νομίζω ότι σήμερα υπάρχει ανταγωνισμός στα παιδιά για το ποιος θα πάρει τη σημαία. Μόνο ορισμένοι γονείς έχουν τέτοια κολλήματα.
2. Το μάθημα των Θρησκευτικών δεν καταργήθηκε ποτέ από τα σχολεία. Μάλιστα, στο νέο (του κ. Γαβρόγλου) πρόγραμμα της Γ Λυκείου, ενώ καταργήθηκαν όλα σχεδόν τα μαθήματα γενικής παιδείας, τα θρησκευτικά παρέμειναν, ενώ έφυγε π.χ. η Ιστορία Γενικής Παιδείας. Θεωρώ υποκριτικό και αντιεπιστημονικό να υποτιμούμε το μάθημα, να το ειρωνευόμαστε και να ακυρώνουμε τον ρόλο των συναδέλφων μας θεολόγων, οι περισσότεροι από τους οποίους κάνουν εξαιρετική δουλειά σε πολλά επίπεδα και όχι κατήχηση, και δεν είναι αγιατολάχ. Η μελέτη της θρησκείας ενός τόπου είναι μελέτη του πολιτισμού του. Και, ναι, όπως και όλα τα μαθήματα, θα μπορούσε να γίνει πιο ελκυστικό, και γιατί να μη γίνει;
3. Επίσης κανείς δεν κατάργησε ποτέ την πρωινή προσευχή, που είναι και πρωινή συγκέντρωση, ούτε ποτέ ήρθε καμία οδηγία να φύγουν οι εικόνες από τα σχολεία. Κακώς, για κάποιους. Για μένα είναι αδιάφορο. Η θρησκευτική ελευθερία ως θεμελιώδες δικαίωμα δεν απειλείται από τις εικόνες και την προσευχή στα σχολεία. Απειλείται από διακρίσεις λόγω θρησκείας ή από την έλλειψη δυνατότητας να λατρεύουν οι “άλλοι” τον Θεό τους και να ασκούν τις λατρευτικές τους πρακτικές. Όλα τα άλλα είναι άνευ ουσίας ασκήσεις πολιτικής ορθότητας.
Από το fb του Ηλία Τουμασατου
