Ο Χειμώνας με Αλεξίπτωτο – I LOVE Αργοστόλι

γράφει η Μαρία Μαγουλά

Έχοντας κάνει θέλοντας και μη κάποιο extreme sport στη ζωή μου, αυτό
το σπηλαιολογίας, αρχίζω και βρίσκω ομοιότητες που μόνο ένας
Κεφαλονίτης θα επιχειρούσε, με την απόφασή μου πριν δυο χρόνια και
κάτι, να έρθω να γίνω, αυτό που έπρεπε να γίνω όταν γεννήθηκα
Αργοστόλι, Ντόπια δηλαδή με βούλα.

Βέβαια η σπηλαιολογία, ως extreme sport που έκανα δεκαπέντε έτη δεν
ήταν σπορ για μένα, αλλά αναγκαιότητα. Έπρεπε να με διασώσω, κάπου
δίχως σήμα κινητού, μη-ανιχνεύσιμη να είμαι ούτε από δορυφόρο, για να
μην με εντοπίσει η Πολυεθνική που εργαζόμουν ή και υπηρετούσα για
δεκαπέντε έτη. Άφαντη να γίνω σε μη εργάσιμες ώρες και μέρες επειδή η
καταπατημένη σύμβαση ωραρίου με καλούσε παντού με κινητό να βρεθώ να
εργάζομαι νυχθημερόν.

Αντίδοτο λοιπόν ήταν τα βουνά και οι σπηλιές ώστε να διατηρήσω το
ηθικό ακμαίο, να γεμίζω μπαταρίες από αυθεντικά πράγματα, επειδή μες
στη Διαφήμιση υπήρχε και διαστρέβλωση,
και αξίες, και μια σύγχιση όλα να μεταφράζονται σε Χρήμα και ψυχολογία
του marketing. Έπρεπε να καθαρίζει ο Νους σε πολύ καθαρά απάτητα από
άνθρωπο μέρη, ανεξερεύνητα αν γίνεται, ακόμη καλύτερα!

Αυτό που προσδιόρισε να μην είμαι Κεφαλονίτισα ντόπια με βούλα, αλλά
με αλεξίπτωτο το 2018 Μάιο, ήταν κάποιος μεγάλος σεισμός εδώ Αργοστόλι
το 1973, που έτρεξε την οικογένεια με εμένα το βρέφος πίσω Αθήνα, ενώ
μόλις ο πατέρας μου είχε επαναπατριστεί και κάνει και παιδί ντόπιο
του.

Για να γίνει αλεξιπτωτιστής να ξανάρθεις πίσω σαν επαναπατρισμένος
εκεί που γεννήθηκες, φαίνεται για κάποιον σαν να μπαίνουν τα πράγματα
στη θέση τους. Αρκεί να μην φοβάται τους Σεισμούς ο ίδιος, και να΄ναι
αρκετά κουρλός για να το επιχειρήσεις στη Μέση Ηλικία και όχι στα
γεράματα. Είναι η πιο δύσκολη επιλογή, αυτή η ηλικία αλεξιπτωτιστή
στην Κεφαλονιά, έχοντας πλέον βιώματα αρκετά και στοιχεία για να το
πω.

Έχεις ζήσει τουλάχιστον σαράντα χρόνια στο Μεγάλο Αστικό Κέντρο και
έχεις να αντιμετωπίσεις το Χειμώνα στο Νησί. Έναν χειμώνα που το
σουλατσάρισμα σε γωνιές και σημεία του Αργοστολίου για πολλούς
ανθρώπους σημαίνει επίδειξη γυναίκας ή άντρα Τρόπαια ζωής ή Στιγμής,
επίδειξη ρουχισμού και επίδειξη status κοινωνικού στρώματος που
ανήκεις.

Έχεις να αποφύγεις τα κεράσματα σε καφενεία από άτομα του άλλου φύλου
μέσης ή και τρίτης ηλικίας. Εκείνους που μόλις δεχτείς το διλημμάτικο,
για την καλόβουλη πρόθεση του άλλου, κέρασμα θεωρούν ότι μόλις σε
αγόρασαν σαν γυναίκα.

Έχεις να συνειδητοποιήσεις μα και να αναρωτηθείς αν αυτό που στην
Αθήνα αποκαλείται τσιγκουνιά ακόμη και συναισθήματος εδώ περιγράφεται
με μια λέξη σαν ΥΛΙΣΜΟΣ ψυχικός και σωματικός. Βλέπεις σε πολλούς ένα
εσωτερικό φίλτρο που την αλληλεπίδραση με τους γύρω τη θέλει παζάρι,
κάτι την ανταλλακτική οικονομία εξελιγμένη μέσω του marketing
φιγούρας, που έχει όμως ποτίσει μέχρι και το τελευταίο κύτταρο όσους
αρκετούς έχουν υιοθετήσει την ιδέα αγοράζω, κάνω εμπόριο. Πουλάω και
αγοράζω εγώ και τους ανθρώπους ακόμη.

Έχεις να επιλέξεις τα σημεία εκείνα και τα στέκια στο Αργοστολάκι που
γεννήθηκες και που θα πας να καθίσεις. Εκείνα που θα σε κάνουν να
νιώσεις ασφαλής από τα παραπάνω και οικειότητα, κάτι να σου θυμίζει
εκείνα που επιλεκτικά αγαπούσες πολλές δεκαετίες στην Αθήνα, στο
όμορφο κομμάτι της. Το κομμάτι που έχει και πράσινο και μνημεία και
ρυμοτομικό σχέδιο κτισμένης πολιτείας σε μέτρα που σέβονται τον
άνθρωπο. Βλέπεις εσύ ήσουν θρέμμα Αμαρουσίου και κάτοικος εκεί ή και
στα Βριλήσσια αργότερα, που ακόμη και ποδηλατόδρομοι σχεδιάστηκαν, με
την πρώτη ευκαιρία να δοθούν χρήματα από κονδύλι έστω λόγω Παράδοσης
στους Ολυμπιακούς Αγώνες εκεί και στους γύρω Δήμους. Εκείνους τους
Δήμους έστω τους πιο νέους και μικρούς στους όποιους κάποιοι ακόμη
εκεί εκτιμούν σαν ουσία και αξία διαχρονική μιας Πόλης Ανθρώπινης αυτό
που δεν έχει ρύπους, δεν θέλει υπερβολικό θόρυβο μέσα σε έναν
περιβάλλοντα χώρο που σέβεται τα δέντρα που φύτεψες για να μπορείς να
λέγεσαι Πολιτισμένος, ή και αυτός που σέβεται το περιβάλλον και την
Πολιτισμική του Κληρονομιά κινούμενος σαν φυσιολογικός άνθρωπος μέσα
σε αυτή.

Έχεις να προσαρμοστείς και σε Χρώματα που σου επηρεάζουν τη διάθεση
και τις εσωτερικές σου αρμονίες. Εσύ ζούσες πάντα στην πεδιάδα, στο
μεγάλο λεκανοπέδιο αλλά σε εκείνο το Βόρειο (βορειοανατολικό) σημείο
του που διάθετε τον Πνεύμονα οξυγόνου της Αθήνας.
Στο Αργοστόλι έχεις να ανακαλύψεις αναπνοές που να σου θυμίζουν τον
δικό του Ειδικό Πολιτισμό για να μπορείς όχι μόνο να σουλατσάρεις αλλά
και για να κάτσεις να απολαύσεις τον καφέ σου και να αερίσεις την
σκέψη σου. Αυτά τα Χρώματα τα δίνει το Περιβάλλον, οι άνθρωποι που
σερβίρουν και νιώθεις φιλικά ζεστά, μπορεί και ο ίδιος ο καφές με ή
και χωρίς
κέρασμα να τον συνοδεύει.

Η Πλατεία η τόσο απέραντα Λευκή σε παγώνει πιο πολύ από την υγρή ψύχρα
ως προς την Αθήνα. Το μόνο που μπορεί να με προσελκύσει σε καρέκλα
είναι ένας Τοπικός ρομαντισμός που θέλει να σου βγάλει μηλόπιτα
γνώριμη μαζί με τον καφέ σου και ανθρώπους που σε σερβίρουν με
χαμογελαστά μάτια. Το premier δεν το επιλέγω ποτέ με τα Κριτήρια του
Ντόπιου πληθυσμού. Την επίδειξη Πλούτου και υψηλού status Κοινωνικού
πράγμα που ταιριάζει και στη σημασία του ονόματος. Για μένα εκεί
σημειοδοτείται το Πρώτο αληθινό Κέρασμα που πήρα με ανιδιοτέλεια
ψυχική μετά από δυόμιση ολόκληρα χρόνια στην Κεφαλονιά. Ζήλεψα σαν
μικρό σκανταλιάρικο παιδί μπροστά σε πειρασμό το γλυκό που είχαν στο
πιάτο τους οι δίπλα μου, μεγάλοι άνθρωποι, και σίγουρα ντόπιοι με καλά
Ποιοτικά Κριτήρια. Όμως κάποιος που με αντιλήφθηκε με κέρασε να φάω
και γω το ίδιο που έτρωγαν όλοι στο δικό του τραπέζι. Ήταν ο
Μητροπολίτης και η καρυδόπιτα με παγωτό ήταν ότι πιο ωραίο έχω γευτεί
εδώ. Αυθεντικό ανιδιοτελές κέρασμα από άνθρωπο του άλλου φύλου. Οπότε
σε αυτό μου το στέκι δεν πηγαίνω λόγω εισοδήματος όπως οι περισσότεροι
ντόπιοι, αλλά λόγω ζεστών σαν καφέ συναισθημάτων που συνδέονται με
γλυκά τέτοια ώστε να με κάνουν να αδιαφορώ για την ψυχρή πλατεία που
απλώνεται μπρος μου.

Την παραλία δεν την έχω συνηθίσει το χειμώνα. Με αγριεύει το χρώμα του
Κουτάβου. Το σκούρο γκρι. Δεν ήμουν κάτοικος Πειραιά βλέπεις αλλά
Αμαρουσίου και Βριλησσίων. Αντέχω μόνο πεδιάδα και να βλέπω Όρος, αντί
Πεντέλης τον Αίνο. Αλλιώς θέλω να βλέπω Πόλη που δεν αλλάζουν ακαριαία
τα χρώματα του Τοπίου της μέσα σε δυο τόσο Ακραίες εποχικές συνήθειες
ανθρώπων και Τοπίου. Μη νομίζετε… η προσαρμογή εδώ δεν είναι
πανεύκολη αν έχεις ζήσει 40-45 χρόνια στην Αθήνα. Το λιμάνι είναι
εξαιρετικό το καλοκαίρι αλλά με καταθλίβει μαζί με τους βαρετούς
στατικούς Φοίνικες σε σειρά ακόμη κι αν ο Ανδρέας στο σουλάτσο μου
είναι γνώριμη και φιλική φιγούρα, που ξέρει ότι η ριγανάδα του με έχει
σκλαβώσει τόσο ώστε να καθηλώνομαι όλη την ώρα εκεί το καλοκαίρι για
να την γευτώ.

Ένα άλλο σημείο που αγαπάω πολύ να πίνω καφέ ή να φάω επειδή μου
θυμίζει Πολιτισμό και αντέχω τα χρώματα του Χειμώνα στο Αργοστόλι
είναι ο Αριστοφάνης. Μου θυμίζει το παλιό Αργοστόλι το προσεισμικό.
Μόνο στον Αριστοφάνη αντέχω τον χειμώνα που εκεί είναι τρόφιμος και ο
Κίτρινος γατούλης ο τιγρέ ο αδέσποτος του Κουτάβου. Βλέπω τη Γέφυρα,
το Μνημείο και μου εξαφανίζει φόβους από τον σκούρο και αγριεμένο,
ξένο σε μένα, Κούταβο εκεί. Είναι βέβαια και ο πορτοκαλί γάτος που μου
την κάνει ζωντανή επειδή ψαρεύει από χάδια έως και θηράματα έτσι
ημιάγριος αυθεντικά που είναι. Ανασαίνω στις τρεις καμάρες τις πιο
κοντινές που μπορώ να δω από την καρέκλα μου. Βλέπω το καλοσχεδιασμένο
γεφύρι που από κάτω του περνά μια παλίρροια και τα χρώματα σκούρου και
πέτρας σαν ποσότητες χρώματος μου ισορροπούν στον κοντινό ορίζοντα τον
χειμώνα σε κάτι όχι παγερό.

Εγώ δεν επιλέγω μαγαζί βάσει εισοδήματος όπως κάνουν εδώ οι άνθρωποι
για μόστρα. Επιλέγω βάσει χρωμάτων και συναισθημάτων που δεν έχουν να
κάνουν με το εμπόριο αλλά με τον Άνθρωπο. Δεν χρειάζομαι διαφημιστική
ταμπέλα να μου υποδείξει που Αγαπώ το Αργοστόλι.
Θα περπατήσω στο Λιθόστρωτο επειδή εκεί ήταν το πρώτο σπίτι που με
φιλοξένησε, κάπου λίγο πιο πριν από την Καμπάνα που σίγουρα στεκόταν
εκεί και όταν με βολτάριζαν σε τροχήλατο ανοιχτό αμαξάκι. Κι αν
νομίζετε ότι κάνω διαφήμιση σημείων κάνετε λάθος. Κάνω αντιστοιχία
όσων Αγαπώ από την Αθήνα που κουβαλάω και αυτά μέσα στις εμπειρίες μου
και μου μεταφράζονται όπου κι αν πάω σε μια Τοπική Ντοπιολαλιά με
εικόνες.
Βέβαια είμαι ιδιοσυγκρασιακά εκείνος που έχει πέσει με αλεξίπτωτο στην
Κεφαλονιά και που εναρμονίζεται βάσει χρωμάτων και συναισθημάτων με το
Τοπίο, τις εποχές, και τις ισορροπίες του ακόμη και σαν φόρμες. Και
σίγουρα δεν είμαι Τουρίστας αλλά ούτε και αλεξιπτωτιστής μέσα στα
πράγματα που επιλέγω. Επειδή αυτά δεν είναι ούτε εμπόριο ούτε
μάρκετινγκ.

Η Εικόνα είναι της Μαρίας Μαγουλά.