Διαβάζω για την «φυγή» του Γιάννη Ψαρρά.
«ο συναγωνιστής ,ο σύντροφος ,ο μαχητής…»
Δεν ξέρω.
Εγώ τον γνώρισα αλλιώς.
Σαν ένα συνηθισμένο άνθρωπο.
Να από αυτούς που σκέπτονται ,που διαβάζουν ,που αντιδρούν όταν πρέπει.
Από αυτούς που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους.
Τον γνώρισα σαν άνθρωπο της δουλειάς και των λίγων λόγων.
Στον δικό του κύκλο χωρούσαν μόνο όσοι ήθελε και όσοι έπρεπε.
Συμφωνούσαμε σπάνια αλλά από την άλλη μεριά η συμφωνία πολλές φορές είναι πληγή.
Ήταν ο Γιάννης ένας συνηθισμένος άνθρωπος.
«Σπίτι,δουλειά,οικογένεια,παιδιά»
Αλλά σκέφτομαι στην ζωή έχουν αξία
«οι συνηθισμένοι άνθρωποι».
Χριστούγεννα εδώ και 20 χρόνια τα πίναμε μαζί.
Σαν συνηθισμένοι άνθρωποι.
Τώρα πρέπει χωρίς ποτέ να ξεχνώ:
«Να σπάσω το πιάτο».
Πηγή: kefalonitis-onos.blogspot.com
