Οι νεκροί περιμένουν…μια συγνώμη! Καλημέρα όμορφε κόσμε. Σήμερα θα απευθυνθώ σε ορισμένους Κεφαλονίτες, οι οποίοι φορώντας το μανδύα του προοδευτικού, του μοντέρνου, του σύγχρονου, του λεγόμενου δημοκρατικού,καθισμένοι σε μια πολυθρόνα, γίνονται αγωνιστές του πληκτρολογίου και σχολιαστές των πάντων. Αυτό βέβαια συμβαίνει παντού.
Με αφορμή λοιπόν μια ανάρτηση μου, που αφορούσε την ύπαρξη σκουπιδιών σε ένα τμήμα του δρόμου στην Παναγία Σουμελά Καστανιάς Βέροιας, έκανα μια σύγκριση με την Κεφαλονιά όπου εκεί, τρέχοντας 396 χλμ για τη μνήμη των νεκρών του σεισμού του 1953, δεν διαπίστωσα τέτοιο χάλι, απεναντίας ήταν καθαροί οι δρόμοι, τουλάχιστον οι κεντρικοί και τα σημεία απ’ όπου πέρασα. Οι αγωνιστές λοιπόν του πληκτρολογίου και ορισμένοι που έμαθαν ότι πάντα εξαγοράζονται, (λόγω τουρισμού άλλωστε…), προέβησαν σε διάφορα σχόλια προσβλητικά τα οποία φυσικά δεν έχουν υπόσταση και δεν με αγγίζουν. Όπως έχω αποδείξει στη ζωή μου, υπηρέτησα το εθνόσημα Τίμια και ηθικά και όταν διαπίστωσα ότι πλέον υπάρχει πλέον θέμα ηθικό, παραιτήθηκα από το σώμα της ΕΛ.ΑΣ κι έφυγα με το κεφάλι ψηλά. Όμως είναι κρίμα και άδικο να ασχολούνται με θέματα τα οποία είναι άσχετα με την υπόθεση και βγάζουν την χολή τους δείχνοντας το επίπεδο τους, ηθικό και πνευματικό και μάλιστα για έναν άνθρωπο που δεν τον γνωρίζουν καν. Τους απαντώ: Οι νεκροί περιμένουν … μια συγνώμη!
Τα 386 χλμ για τους 386 νεκρούς δεν έχουν αγοραστική αξία, έχουμε ηθική υποχρέωση να τους τιμήσουμε. Αυτό έπραξα με την καρδιά μου και τον ιδρώτα μου, 62 ώρες συνεχόμενες στους δρόμους της Κεφαλονιάς, μέρες και νύχτες!
Αλλά ….”Αυτοί είστε!”
Ζητώ συγνώμη από τις 386 ψυχές που τις εξομοιώνουν με τα αργύρια που έμαθαν ορισμένοι σύγχρονοι αγωνιστές! Ευχαριστώ όλους όσους στήριξαν την προσπάθεια και αυτούς από τους οποίους τα “άρπαξα…” (τα μπισκότα και τα πατατάκια). Με σεβασμό στους νεκρούς.
