Παγκόσμια ημέρα ποίησης σήμερα. Η ποίηση λείπει από τη ζωή μας, όχι μόνο λόγω της πανδημίας λείπει αρκετά χρόνια τώρα…
Σε μια χώρα που αγωνίζεται διαρκώς, ένας λαός που παλεύει να ορθώσει το ανάστημά του άντλησε δύναμη και στις πιο μαύρες στιγμές από τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου, του Οδυσσέα Ελύτη, του Γιώργου Σεφέρη, του Μανώλη Αναγνωστάκη, του Τάσου Λειβαδίτη, του δικού μας Νίκου Καββαδία.
Ακόμα και όταν ο κόσμος έπαψε να διαβάζει, ακόμα και στην εποχή της αμφισβήτησης, η ποίηση συνέχισε να ζει μέσα από τη μουσική και να ντύνει τις αγωνίες μιας ολόκληρης γενιάς.
Υπάρχουν ποιητές και σήμερα! Δεν θα τους δει κανείς στην τηλεόραση (δεν περισσεύει τηλεοπτικός χρόνος για αυτά…), δεν θα χωρέσουν ανάμεσα στις διαφημίσεις των εφημερίδων και των περιοδικών, δεν θα παρουσιάσουν τις συλλογές τους με επίσημους καλεσμένους, υπάρχουν όμως και ζουν δίπλα μας. Μπορούμε να τους αναζητήσουμε, να βρούμε καταφύγιο στους στίχους τους, να μην αφεθούμε στη πεζότητα και την κυνικότητα των ημερών μας…
Υ.Γ. Ο τίτλος και η φωτογραφία του κειμένου είναι δανεισμένοι από τον ομώνυμο δίσκο του Γιώργου Τσίγκου που κυκλοφόρησε το 1992.
