Καμία άλλη απεικόνιση δεν μπορεί να αντικατοπτρίσει περισσότερο το παράλογο της εποχής μας από εκείνη των Ταλιμπάν να παίζουν στο λούνα-παρκ στην Καμπούλ. Να τρέχουν σαν μικρά παιδιά με τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια και να ανεβαίνουν στα ροζ αλογάκια του καρουζέλ, κρατώντας σφιχτά τα φονικά τους όπλα.
Είναι άραγε μια προσπάθεια να φανούν συμπαθείς στα μάτια μας; Δεν μπορώ να το απαντήσω. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως αυτή η εικόνα με συγκλόνισε, για πολλούς και διαφόρους λόγους. Δεν ξέρω ποιος περισσότερο, ποιος λιγότερο.
Πρώτα πρώτα, η ίδια η εισβολή των ενόπλων σ’ ένα χώρο προορισμένο για παιχνίδι και χαρά είναι κάτι τρομακτικό. Είναι η παραβίαση της ασυλίας ενός προστατευμένου κόσμου, που τα αλογάκια κινούνται σε σταθερή τροχιά και στα συγκρουόμενα δεν σκοτώνεται απολύτως κανείς.
Έπειτα είναι η απροσδόκητη και στιγμιαία νίκη του παιχνιδιού απέναντι στη βαρβαρότητα. Κοιτάω τα πρόσωπα των ανθρώπων αυτών. Είναι κι αυτοί νέα παιδιά, έφηβοι και μετέφηβοι, στρατολογημένοι και αφιονισμένοι από ένα παράλογο, σκοταδιστικό, μισαλλόδοξο κέντρο αποφάσεων, μια ηγεσία που δεν δικαιούνται να αμφισβητήσουν και της οποίας οι ίδιοι απλώς είναι αναλώσιμα υλικά.
Αυτά τα νέα αγόρια μπορεί να μην είχαν ξαναδεί ποτέ λούνα-παρκ στη ζωή τους. Γιατί τα μεγάλωσαν και τα εκπαίδευσαν να μισούν, να είναι θηρία, να σκοτώνουν, να μην έχουν δική τους βούληση. Να είναι μια αγέλη που είναι στο σκοτάδι, άρα φοβάται, άρα μισεί, άρα σκοτώνει αυτό που μισεί, που φοβάται, γιατί είναι στο σκοτάδι.
Αγόρια μεγαλωμένα για να γίνουν μηχανές φονικές… καύσιμη ύλη στον παραλογισμό του φονταμενταλιστικού οράματος των θρησκευτικών ηγετών.
Αγόρια που μπορεί και να μη διάλεγαν ποτέ τα όπλα αν κάποιος τους είχε πάει, κάποτε, σ’ ένα λούνα παρκ, αν κάποιος, τους είχε μάθει κάποτε να μη φοβούνται, να μη μισούν, να πιστεύουν στον άνθρωπο και την αξία του. Αν κάποιος, κάποτε, τους έδινε ένα παιχνίδι αντί για ένα όπλο. Αν κάποιος, κάποτε, τους μάθαινε να σκέφτονται ελεύθερα και να μην υπακούουν τυφλά σε απόλυτες αλήθειες.
Δεν ξέρω αν κάποιος καλλιτέχνης θα μπορούσε να συλλάβει αυτή τη σκηνή που αντικρίσαμε σήμερα…
Κι όμως, αυτό, τασύλληπτο, το παράλογο, συμβαίνει. Όχι για πρώτη, και, φοβάμαι, ούτε για τελευταία φορά.
Πηγή εικόνας: newsfounded.com
Πηγή: ionica.gr
