Η λύση στο πρόβλημα μοιάζει δύσκολη, αλλά δεν είναι ανέφικτη…
Πλέον, είναι… επίσημο. Δεν το λέμε για να ευλογήσουμε τα (απεριποίητα λόγω καραντίνας…) γένια μας, ούτε γιατί αίφνης μας τη βάρεσε και γίναμε θιασώτες της θεωρίας πως οι Έλληνες είναι ο καλύτερος λαός παγκοσμίως και έχουμε, πια, μάστερ στην τοποθέτηση γυαλιών στα ξινισμένα μούτρα των υπολοίπων.
Όχι. Το αναφέρουμε γιατί, πολύ απλά, είναι αναντίρρητο γεγονός: τα πολύ σκληρά μέτρα που πήρε η κυβέρνηση απέδωσαν σχεδόν στο έπακρο, καθώς με την συνεργασία της συντριπτικής πλειονότητας των κατοίκων στη χώρα μας μετριάσαμε όσο το δυνατόν περισσότερο τον αποκρουστικό καλπασμό του κορωνοϊού.
Η Ελλάδα συγκέντρωσε μια σειρά από σημαντικές- και καθόλου δεδομένες για τα χαλαρά δεδομένα της- πρωτιές, αναχαιτίζοντας το πρώτο «αβυσσαλέο» κύμα του Covid-19 και τώρα…
Και τώρα ετοιμάζεται για την επόμενη μέρα. Ήδη από σήμερα Δευτέρα (4/5) άρχισε η σταδιακή άρση των μέτρων, στο πρώτο βήμα της επιστροφής στη μερική κανονικότητα.
Το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει, ωστόσο, μόλις καταλαγιάσει ο ενθουσιασμός από το τέλος της κλεισούρας, είναι το εξής: ποια τακτική θα πρέπει ν’ ακολουθήσουμε από δω και πέρα προκειμένου να πετύχουμε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα και να μην γκρεμίσουμε ό,τι με πολύ κόπο χτίζαμε το προηγούμενο διάστημα;
Τι μέτρα πρέπει να πάρουμε και πώς θα πρέπει να συμπεριφερθούμε σαν σύνολο ούτως ώστε ν’ αποφευχθεί ένα νέο lockdown, το οποίο, όπως πλέον τονίζεται ολοένα και περισσότερο, δεν είναι αποδοτικό σε βάθος χρόνου;
Προφανέστατα δε γίνεται να συμπεριφερθούμε με την εγκληματική στάση Ιταλίας, Ισπανίας, Αμερικής και, ως ένα βαθμό, και της Γαλλίας που άργησαν αισθητά να προβούν σε περιορισμούς και είδαν τα νούμερα κρουσμάτων και ατόμων που δεν τα κατάφεραν να εκτοξεύονται στο θεό.
Δεδομένου, όπως προείπαμε, του ότι η καραντίνα ενός έτους (που θα εξαφάνιζε, σχεδόν ολοκληρωτικά, τον ιό) είναι ανέφικτη καθώς θα κατέρρεε η οικονομία, η ανεργία θα σημείωνε ιστορικό ρεκόρ και θα μαστιζόταν η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου από βαριά ψυχολογικά προβλήματα, το «πάντρεμα» του μοντέλου της Σουηδίας και αυτού της Ταϊβάν φαντάζει ως ο καλύτερος δρόμος.
Η Σουηδία, ως γνωστόν, επέλεξε- χωρίς να το διατυμπανίζει, όπως λανθασμένα νομίζουμε- την ανοσία της αγέλης, κάνοντας συστάσεις, όμως, στους κατοίκους της να τηρούν τους κανόνες υγιεινής και τη φυσική απόσταση από τους υπολοίπους.
Βέβαια, όπως έχουμε εξηγήσει προσφάτως, η Σουηδία «πλεονεκτεί» μιας και είναι από τις πιο αραιοκατοικημένες χώρες παγκοσμίως, ενώ οι πολίτες της έχουν τεράστια εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και το αντίστροφο. Συν το ότι πάρα πολλοί ηλικιωμένοι ζουν μόνοι τους ή σε οίκους ευγηρίας και όχι με τις οικογένειές τους (άρα μια συλλογικά απομονωμένη, τρόπον τινά, ευπαθής ομάδα).
Στην Ταϊβάν- αλλά ως ένα σημείο και στη Νότιο Κορέα- επίσης δεν πάρθηκαν πάρα πολύ αυστηρά μέτρα με αποτέλεσμα να μην πληγεί θανάσιμα η οικονομία της, όμως έκανε μαζικά τεστ στους πολίτες της, έριξε το βάρος της στην ιχνηλάτηση των επαφών και επέβαλε αυστηρά πρόστιμα σε όσους δεν τηρούσαν τη φυσική απόσταση. Και εδώ, βέβαια, μιλάμε για ένα λαό που τηρεί ευλαβικά τα όσα λέει η κυβέρνηση και οι ειδήμονες.
Επομένως, η Ελλάδα θα πρέπει να επιλέξει μια πιο αυστηρή κατεύθυνση, αλλά βαδίζοντας στα χνάρια της, από την Σουηδία, ενώ θα πρέπει να πάρει στοιχεία και από τη μέθοδο της Ταϊβάν.
Ο Ηλίας Μόσιαλος, καθηγητής Πολιτικής της Υγείας στο London School of Economics και εκπρόσωπος της Ελληνικής Κυβέρνησης στους διεθνείς οργανισμούς για τον κορωνοϊό, με σημερινή του ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στα social media το εξηγεί πολύ απλά και απολύτως κατανοητά.
Γράφει, λοιπόν:
Τι θα πρέπει να επιδιώξουμε επομένως; Ξέρουμε ποιο πιθανώς είναι το ‘ταβάνι’, και για τους θανάτους και για τις βαριές περιπτώσεις, αλλά είναι ένα ταβάνι που έχει τέτοιες επιπτώσεις που το κάνουν μη-αποδεκτό στην Ελλάδα.
Αυτός είναι ο λόγος που προχωράμε με πιο αυστηρά μέτρα σε σχέση με τους Σουηδούς και πιο προσεκτικά. Ξέρουμε επίσης πως τα πολλά τεστ και η συστηματική ιχνηλάτηση στις άλλες δυο χώρες απέδωσαν.
Άρα ο καλύτερος συνδυασμός είναι η χρυσή τομή μεταξύ των δύο προσεγγίσεων. Αποκλιμάκωση μεν, με φυσική απόσταση, με μάσκες, με μεγάλη προσοχή στους ηλικιωμένους και στους ευπαθείς, αλλά πιο αυστηρή από της Σουηδίας και ταυτόχρονα με αύξηση των τεστ και της πληθυσμιακής ιχνηλάτησης, όπως στις άλλες δυο χώρες.
Γι’ αυτό, υπομονή, τήρηση των κανόνων, προσέχουμε πάρα πολύ το να τηρούμε τη φυσική απόσταση, φοράμε μάσκες και τα συναφή και το σενάριο ενός νέου lockdown απομακρύνεται.
Όπως, μοιραία γι’ αυτόν, θ’ απομακρυνθεί και ο ίδιος ο κορωνοϊός…
