Εγκλεισμός. Lockdown. Καραντίνα. Έπειτα, παράταση της καραντίνας. «Οι επόμενες δύο εβδομάδες είναι κρίσιμες». Μετά, καλοκαίρι: όλα ανοιχτά και χωρίς κανέναν ιδιαίτερο έλεγχο.
Στην συνέχεια, η μέρα της υγειονομικής μαρμότας: lockdown. Μέτρα, νέα μέτρα, αλλεπάλληλες ενημερώσεις για το πώς πηγαίνουν τα πράγματα στον τομέα της πανδημίας, και ύστερα, σωστά μαντέψατε, καινούργιοι περιορισμοί.
Η χώρα μας (όπως και η πλειονότητα του πλανήτη, για να είμαστε ακριβείς) έχει κλείσει έναν χρόνο μέσα στη δίνη του κορωνοϊού και παρά τις αέναες, θαρρείς, προσπάθειες για τον περιορισμό της διασποράς του ιού, δίνουμε την αίσθηση πως βρισκόμαστε εκ νέου στο τετράγωνο νούμερο 1.
Μόνο που, στην πραγματικότητα, είμαστε ακόμα πιο πίσω: πέραν της ανείπωτης θλίψης για το χαμό τόσων χιλιάδων κόσμου το τελευταίο 12μηνο, για νιοστή φορά οι ΜΕΘ έχουν γεμίσει και το πρόβλημα με τους διασωληνωμένους και την επάρκεια των νοσοκομείων επανέρχεται στην επιφάνεια.
Το διαβόητο πια επεισόδιο «Πρωτοφανής πίεση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας» παίζεται σε 13η επανάληψη και οι εμπειρογνώμονες κρούουν των κώδωνα του κινδύνου πως λίαν συντόμως δε θα έχουμε διαθέσιμες κλίνες για ανθρώπους που νοσούν σοβαρά.
Αυτή τη φορά (ένα σκάρτο δίμηνο μετά το άνοιγμα εν μέρει της αγοράς), όμως, η κατάσταση είναι πιο οριακή από ποτέ- και γι’ αυτό δεν «ευθύνεται» ο κορωνοϊός.
Ας δούμε, για να γίνει πιο κατανοητή η κατάσταση, κάτι που κυκλοφορεί ευρέως σήμερα στα social media και περιγράφει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο την σοβαρότητα της κατάστασης:
«Φαντάζομαι έχετε καταλάβει πως το θέμα πλέον δεν είναι ο κοβιντ.
Είναι το ότι στα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει απλή, μη-κοβιντ ΜΕΘ ούτε για δείγμα.
Έστω πως νοσηλεύεται ο οποιοσδήποτε για ένα απλό μεν, επείγον δε, χειρουργείο σκωληκοειδεκτομής πχ στο νοσοκομείο.
Κάτι στραβώνει.
Δεν μπορεί να γίνει τίποτα.
Θα μείνει στο χειρουργικό τμήμα που βρίσκεται.
Με την μία νοσηλεύτρια για 30 ασθενείς, γιατί τα επείγοντα χειρουργικά δεν καταλαβαίνουν από λοκντάουν – τολμάει δηλαδή να αρρωσταίνει ο κόσμος, αν είναι δυνατόν.
30 ασθενείς λοιπόν, που θέλουν αλλάγματα, που χρειάζονται ΟΛΟΙ έλεγχο στα ζωτικά ανα τρίωρο μαξ, που βαράνε μετεγχειρητικούς πυρετούς, που βέβαια πονάνε, που γίνονται συγχυτικοί λόγω της κατάστασης και πάνε να φύγουν τραβάνε σωληνάκια διάφορα, φλεβοκαθετήρες, ουροκαθετήρες, που χρειάζονται αντιβιώσεις φυσικά, αδειάσματα οι διάφορες παροχετεύσεις και χίλια άλλα δύο.
Όλα αυτά είναι τα συνήθη της βάρδιας, αν δηλαδή δε γίνει καμμία ανακοπή ή/και χρειαστεί κανένας άνθρωπος διασωλήνωση.
Ποιος και πως να ασχοληθεί με τον έναν ασθενή που χρειάζεται αυξημένη φροντίδα, μόνιτορ, στενή παρακολούθηση, όταν στα μεγάλα νοσοκομεία δεν υπάρχει απλή μεθ/μαφ ούτε για δείγμα;
Δεν ξέρω.
Ίσως να βοηθούσε τη κατάσταση να φέρουμε κάποιον από τους αστυνομικούς του πανεπιστημίων, να πλακώσει στις μάπες τον ασθενή που πονάει, ούτε παυσίπονα, ούτε θα ενοχλεί, τίποτα.
Ίσως να βοηθούσε να τον πηγαίναμε μια βόλτα με ένα αεροπλάνο μιας αεροπορικής που πήραν τόσα εκατομμύρια αυτόν τον καιρό. Με τη βόλτα ίσως ξεχαστεί, με τον δροσερό αέρα του αεροσκάφους ίσως του πέσει ο πυρετός.
Να φέρουμε τηλεσταρς να μας λένε ζώδια και γκόσιπ, άλλα τόσα χρήματα πήραν και τα κανάλια, ε, ας βοηθήσουν κάπου!
Μπορεί να βοηθήσει να φέρουμε τα λαμπιόνια του χριστουγεννιάτικου στολισμού των πόλεων και να τα βάλουμε στα τμήματα μέσα, και να υπνωτίζουμε τους ασθενείς.
Ή να τρίψουμε τα ξερά από τις ζαρντινιέρες του μεγάλου περιπάτου και να αρχίσουμε να τα καπνίζουμε όλοι μαζί.. γιατί εγώ προσωπικά, άλλη λύση δε βλέπω».
Τώρα, ναι: το πρόβλημα είναι κάτι παραπάνω από εμφανές, υπαρκτό και σαφές. Οι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι, δυστυχώς, πραγματικά πολύ κρίσιμες…
Πηγή: menshouse.gr
